Page 520 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 520
Ïàòðèê Ìîäèàíî
dә daşınmışdım. Mәn axı bilirdim, bunun üçün çox sadә bir şey
lazım idi – sәnә mәslәhәt verәn dost sәsi, çiynindә duyduğun
qayğıkeş bir әl...
Darvazaya çatıb, zәngi basdım. Uzun çәkәn bir neçә dәqiqәdәn
sonra yerdәki çınqıl kiminsә ayaqları altında xışıldadı. Qapını
mәnә müsyö Aspenin özü açdı. Elә Ansidәki kimi ağbәniz,
qıvrımsaç idi, tәkcә dәrisi bir az da yanmışdı. Salamlaşarkәn
qәribә bir tәrzdә, elә bil kinayәylә gülümsündü. Baxışları ağır
göz qapaqlarının altından mәni elә dәlib keçirdi ki, lap birtәhәr
oldum. Görünür, möhkәm vurmuşdu. Əynindә pulover vardı,
köynәyinin yaxalığından alabәzәk ipәk şәrfi görünürdü. Biz evin
qarşısındakı lampanın işıqlandırdığı kiçik xiyabandan ötdük –
fransızsayağı, alçaq pәncәrәlәri vә sütunlu girişi olan ağ bina idi,
xalamla bir yerdә işlәdiyimiz villalardan xeyli böyük vә dәbdәbәli.
İçәridә, pillәkәnin yanında mәnә dedi:
– Uşaqlar bu gün burada deyil. Arvadım onları sabah Qştaddan
gәtirәcәk. Əgәr istәyirsinizsә, otağınızı göstәrim.
Bu sözlәri özünün tәnbәl, saymazyana tәbәssümüylә deyirdi
– adama elә gәlirdi ki, ya sәnә nifrәt edir, ya da sadәcә dolayır.
Vestibülün döşәmәsi ağ-qara rombla düzülmüş mәrmәrdәn
idi. Döymә poladdan olan giriş qapısını kilidlәdi. Birdәn mәnә
elә gәldi ki, tәlәyә düşmüşәm. Sonra pillәkәnә yönәldi.
– Gedәk, sizi otağınıza ötürüm.
Pillәlәrlә onun dalınca qalxdım. Orda, aşağıda qapını
kilidlәyәndә, bir panika yaşadım, amma yuxarı qalxdıqca
sakitlәşirdim.
Pillәkәnin başındakı meydançaya çatanda dedi:
– Burda bir dostum yanıma qonaq gәlib. Bizimlә bir şey
içmәk istәmirsiniz ki?
Bu tәklif mәni qәfil haqladı.
– Nә bilim... siz necә desәniz, müsyö...
dә daşınmışdım. Mәn axı bilirdim, bunun üçün çox sadә bir şey
lazım idi – sәnә mәslәhәt verәn dost sәsi, çiynindә duyduğun
qayğıkeş bir әl...
Darvazaya çatıb, zәngi basdım. Uzun çәkәn bir neçә dәqiqәdәn
sonra yerdәki çınqıl kiminsә ayaqları altında xışıldadı. Qapını
mәnә müsyö Aspenin özü açdı. Elә Ansidәki kimi ağbәniz,
qıvrımsaç idi, tәkcә dәrisi bir az da yanmışdı. Salamlaşarkәn
qәribә bir tәrzdә, elә bil kinayәylә gülümsündü. Baxışları ağır
göz qapaqlarının altından mәni elә dәlib keçirdi ki, lap birtәhәr
oldum. Görünür, möhkәm vurmuşdu. Əynindә pulover vardı,
köynәyinin yaxalığından alabәzәk ipәk şәrfi görünürdü. Biz evin
qarşısındakı lampanın işıqlandırdığı kiçik xiyabandan ötdük –
fransızsayağı, alçaq pәncәrәlәri vә sütunlu girişi olan ağ bina idi,
xalamla bir yerdә işlәdiyimiz villalardan xeyli böyük vә dәbdәbәli.
İçәridә, pillәkәnin yanında mәnә dedi:
– Uşaqlar bu gün burada deyil. Arvadım onları sabah Qştaddan
gәtirәcәk. Əgәr istәyirsinizsә, otağınızı göstәrim.
Bu sözlәri özünün tәnbәl, saymazyana tәbәssümüylә deyirdi
– adama elә gәlirdi ki, ya sәnә nifrәt edir, ya da sadәcә dolayır.
Vestibülün döşәmәsi ağ-qara rombla düzülmüş mәrmәrdәn
idi. Döymә poladdan olan giriş qapısını kilidlәdi. Birdәn mәnә
elә gәldi ki, tәlәyә düşmüşәm. Sonra pillәkәnә yönәldi.
– Gedәk, sizi otağınıza ötürüm.
Pillәlәrlә onun dalınca qalxdım. Orda, aşağıda qapını
kilidlәyәndә, bir panika yaşadım, amma yuxarı qalxdıqca
sakitlәşirdim.
Pillәkәnin başındakı meydançaya çatanda dedi:
– Burda bir dostum yanıma qonaq gәlib. Bizimlә bir şey
içmәk istәmirsiniz ki?
Bu tәklif mәni qәfil haqladı.
– Nә bilim... siz necә desәniz, müsyö...
