Page 519 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 519
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 519
vә tualet lәvazimatından başqa, atamın bir tәbәrrük kimi qoruduğum
әşyaları da vardı, – fotoşәkillәr, kitablar vә revolverlә patronlar.
Avtobus tәrpәndi. Burda mәni pansiona aparan avtobusdan
qat-qat az sәrnişin vardı. Bir neçә yer boş qalmışdı. Arxada әylә-
şib, çantamı da yandakı oturacağa qoydum.
Hәlә işıq idi. Avtobus Krüzeyyada dayandı. Mәn parta yoldaşım
olmuş, burda yaşayan ağbәniz qızı xatırladım. Görәsәn, onun
başına nә gәldi? Mәn onun immenoktal qutusunu hәlә dә
saxlayırdım, amma bu gün yanımda deyildi. Dәrman Göl
küçәsindәki otağımda qalmışdı.
Sen-Jülyen-an-Jenevua. Sәrhәd. Gömrükdә heç sәnәdlәrimizi
dә yoxlamadılar. Avtobus alatoranda tanımadığım bir şәhәrin
kәnarlarından keçirdi. Nәhayәt, sonuncu dayanacağına yetişdi.
Kassanın pәncәrәsindә oturmuş qulluqçuya Aspenlәrin ünvanını
göstәrdim, yolu soruşdum. Dedi ki, Fantanlar parkının arxasındadı,
gәrәk bir qәdәr piyada gedәm. Onda taksi tutdum. Sürücüdәn
xahiş etdim ki, Aspenlәrin evinә bir neçә yüz metr qalmış, sahildә
saxlasın maşınını. İstәyirdim bir qәdәr piyada gedim ki, içimdә
baş qaldırmış namәlum qorxunu bir az cilovlaya bilim. Hava
artıq qaralmışdı. Cenevrә gölü, sahilindәki fәnәrlәrın işığında
Ansi gölündәn heç fәrqlәnmirdi. Sol tәrәfimdә hansısa böyük
binanın döymә çәpәri uzanıb gedirdi – yәqin prefektura binasıydı.
Sәki, çinarlar – burda hәr şey Ansinin Albinya xiyabanına
bәnzәyirdi. Mәn küçәylә addımlayaraq öz çantamı daşıyırdım –
eynәn, başqa bazar günlәrindә, pansiona dönәrkәn daşıdığım
kimi. Hә, görünür, mәnim hәyatımda heç nә, heç vaxt dәyişmәyәcәk.
Hәr şey tәkrar olunurdu – eyni saatlarda, eyni şәraitdә. Portye bir
dәfә necә oldusa, mәnә belә dedi: “Siz uzağa gedәcәksiniz!”,
lakin artıq neçә ildir ki, mәn yalnız dövrә vururam vә o
gözәgörünmәz cızıqdan çıxa bilmirәm... Vücudumu bir narahatlıq
vә tәnhalıq hissi sardı – artıq onlarla mübarizә aparmaq fikrindәn
vә tualet lәvazimatından başqa, atamın bir tәbәrrük kimi qoruduğum
әşyaları da vardı, – fotoşәkillәr, kitablar vә revolverlә patronlar.
Avtobus tәrpәndi. Burda mәni pansiona aparan avtobusdan
qat-qat az sәrnişin vardı. Bir neçә yer boş qalmışdı. Arxada әylә-
şib, çantamı da yandakı oturacağa qoydum.
Hәlә işıq idi. Avtobus Krüzeyyada dayandı. Mәn parta yoldaşım
olmuş, burda yaşayan ağbәniz qızı xatırladım. Görәsәn, onun
başına nә gәldi? Mәn onun immenoktal qutusunu hәlә dә
saxlayırdım, amma bu gün yanımda deyildi. Dәrman Göl
küçәsindәki otağımda qalmışdı.
Sen-Jülyen-an-Jenevua. Sәrhәd. Gömrükdә heç sәnәdlәrimizi
dә yoxlamadılar. Avtobus alatoranda tanımadığım bir şәhәrin
kәnarlarından keçirdi. Nәhayәt, sonuncu dayanacağına yetişdi.
Kassanın pәncәrәsindә oturmuş qulluqçuya Aspenlәrin ünvanını
göstәrdim, yolu soruşdum. Dedi ki, Fantanlar parkının arxasındadı,
gәrәk bir qәdәr piyada gedәm. Onda taksi tutdum. Sürücüdәn
xahiş etdim ki, Aspenlәrin evinә bir neçә yüz metr qalmış, sahildә
saxlasın maşınını. İstәyirdim bir qәdәr piyada gedim ki, içimdә
baş qaldırmış namәlum qorxunu bir az cilovlaya bilim. Hava
artıq qaralmışdı. Cenevrә gölü, sahilindәki fәnәrlәrın işığında
Ansi gölündәn heç fәrqlәnmirdi. Sol tәrәfimdә hansısa böyük
binanın döymә çәpәri uzanıb gedirdi – yәqin prefektura binasıydı.
Sәki, çinarlar – burda hәr şey Ansinin Albinya xiyabanına
bәnzәyirdi. Mәn küçәylә addımlayaraq öz çantamı daşıyırdım –
eynәn, başqa bazar günlәrindә, pansiona dönәrkәn daşıdığım
kimi. Hә, görünür, mәnim hәyatımda heç nә, heç vaxt dәyişmәyәcәk.
Hәr şey tәkrar olunurdu – eyni saatlarda, eyni şәraitdә. Portye bir
dәfә necә oldusa, mәnә belә dedi: “Siz uzağa gedәcәksiniz!”,
lakin artıq neçә ildir ki, mәn yalnız dövrә vururam vә o
gözәgörünmәz cızıqdan çıxa bilmirәm... Vücudumu bir narahatlıq
vә tәnhalıq hissi sardı – artıq onlarla mübarizә aparmaq fikrindәn
