Page 505 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 505
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 505
– Tapmadın, onun da mәnim kimi, on altı yaşı var! – deyә
Qael elan etdi.
– Diqqәt, qızlar! – Lafon barmağını tәntәnәli tәrzdә qaldıraraq,
elan etdi. Zarafat elәdik, bәsdir... Hәr ikinizin iyirmi bir yaşı var.
Siz hәddi-büluğa çatmısınız artıq.
– Sabah sәhәr mütlәq sizi pansiona apararıq, – deyә, Orsini
mәnә söz verdi.
Mәn öz-özümә tәәccüblәndim: axı niyә ancaq sәhәr?
– Hә, әlbәttә, – Qael dedi. – Burda dәhşәtli nә var ki, avtobusa
gecikmisәn dә!..
Boyası-zadı yenә yerindә idi, özü dә hәmişәki kimi şux
rәnglәr – göz qapaqlarının kölgәsi, dodaq boyası... saçları elә
düzülmüşdü ki, elә bil indicә bәrbәrxanadan gәlirdi. Uzun
dırnaqlarında al-qırmızı lak. Sağ әlinin orta barmağının dırnağı
qırılmışdı. Düzünü desәm, onun yerinә Silviylә görüşmәyә
üstünlük verәrdim. Amma bu saatda Silvi çoxdan evdә olardı.
– Bizimlә şam edәrsiniz? – Orsini soruşdu.
Mәnim içimi küt bir biganәlik sardı. Ayağa qalxıb onlarla bir
yerdә qalereya ilә addımladım – elә bil yuxudaydım. Çox yüngül
gedirdim: elә bil addımlamır, sürüşürdüm. Onların maşını Göl
küçәsinin tinindә gözlәyirdi, görkәmi mәni heyrәtә gәtirdi –
bütün şәhәrdә belә maşın dәqiq bir dәnәydi.
– Mәn piyada getmәyә tәnbәllik edirәm, – Lafon dedi.
Qael qabaqda oturdu, onun yanında. Orsiniylә mәn isә arxa
oturacaqda sıxışmalı olduq – yerin yarısını yekә, dәri çamadan
tutmuşdu. Orsini әlini çiynimә qoymuşdu. Lafon motoru işә saldı.
Maşın yerindәn tәrpәnәndә mәn birdәn dәli kimi güldüm. Bu
yәqin konyakın bayaq canımı alan qorxuya verdiyi reaksiyası idi.
Bәlkә bu qorxu tezliklә yenә qayıdacaq? Mәn bu barәdә fikirlәşmәk
istәmirdim, qoy, hәr şey necә gedir, elәcә dә davam etsin – yavaş-
ahәstә. Mәn artıq niyә bu maşında olduğumu da unutmuşdum.
– Tapmadın, onun da mәnim kimi, on altı yaşı var! – deyә
Qael elan etdi.
– Diqqәt, qızlar! – Lafon barmağını tәntәnәli tәrzdә qaldıraraq,
elan etdi. Zarafat elәdik, bәsdir... Hәr ikinizin iyirmi bir yaşı var.
Siz hәddi-büluğa çatmısınız artıq.
– Sabah sәhәr mütlәq sizi pansiona apararıq, – deyә, Orsini
mәnә söz verdi.
Mәn öz-özümә tәәccüblәndim: axı niyә ancaq sәhәr?
– Hә, әlbәttә, – Qael dedi. – Burda dәhşәtli nә var ki, avtobusa
gecikmisәn dә!..
Boyası-zadı yenә yerindә idi, özü dә hәmişәki kimi şux
rәnglәr – göz qapaqlarının kölgәsi, dodaq boyası... saçları elә
düzülmüşdü ki, elә bil indicә bәrbәrxanadan gәlirdi. Uzun
dırnaqlarında al-qırmızı lak. Sağ әlinin orta barmağının dırnağı
qırılmışdı. Düzünü desәm, onun yerinә Silviylә görüşmәyә
üstünlük verәrdim. Amma bu saatda Silvi çoxdan evdә olardı.
– Bizimlә şam edәrsiniz? – Orsini soruşdu.
Mәnim içimi küt bir biganәlik sardı. Ayağa qalxıb onlarla bir
yerdә qalereya ilә addımladım – elә bil yuxudaydım. Çox yüngül
gedirdim: elә bil addımlamır, sürüşürdüm. Onların maşını Göl
küçәsinin tinindә gözlәyirdi, görkәmi mәni heyrәtә gәtirdi –
bütün şәhәrdә belә maşın dәqiq bir dәnәydi.
– Mәn piyada getmәyә tәnbәllik edirәm, – Lafon dedi.
Qael qabaqda oturdu, onun yanında. Orsiniylә mәn isә arxa
oturacaqda sıxışmalı olduq – yerin yarısını yekә, dәri çamadan
tutmuşdu. Orsini әlini çiynimә qoymuşdu. Lafon motoru işә saldı.
Maşın yerindәn tәrpәnәndә mәn birdәn dәli kimi güldüm. Bu
yәqin konyakın bayaq canımı alan qorxuya verdiyi reaksiyası idi.
Bәlkә bu qorxu tezliklә yenә qayıdacaq? Mәn bu barәdә fikirlәşmәk
istәmirdim, qoy, hәr şey necә gedir, elәcә dә davam etsin – yavaş-
ahәstә. Mәn artıq niyә bu maşında olduğumu da unutmuşdum.
