Page 500 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 500
Ïàòðèê Ìîäèàíî
Nahar vaxtı artıq bitmişdi, kimsә yox idi. Kafenin piştaxta
dalında durmuş sahibindәn, hәmin o Bob Bründan başqa. Kürәn
saçlı, enlisifәt, canlı bir kişiydi. Bu illәr әrzindә heç dәyişmәmişdi.
O, qәzet oxuyurdu. Yaxınlaşdım. Başını qaldırdı.
– Madmazel? Buyurun...
Diqqәti mәndә deyildi, gözü elә bil yol çәkirdi. Dedim:
– Mәn dostunuzun qızıyam...
Atamın adını heç cür deyә bilmirdim. Amma qorxdum ki,
birdәn tanımaz mәni.
Qaşlarını çatıb, üzümә diqqәtlә baxdı. Sonra soruşdu:
– Lüsyenin qızı?
Tәxminәn bir dәqiqә dinmәzcә bir-birimizә baxdıq. Mәnә elә
gәlirdi ki, indicә ağlayacam. Amma o mәqamda mәnә әn adi
müştәrisi kimi müraciәt elәdi:
– Nә içәcәksiniz?
Mәn dә elә o dәqiqә sakitlәşdim. O da daha heç nә soruşmadan
konyak süzdü – hәm mәnә, hәm özünә. Kral küçәsindәki kafedә
oturmuşdum, başım möhkәm hәrlәnirdi – hәm konyakın tәsirindәn,
hәm dә atam haqda mәnә söylәdiklәrindәn. Dәlibaş... İyirmi yaşına
qәdәr çıxmadığı oyun qalmamışdı! Elә müharibәdә dә eynәn elәcә.
Partizanlıq edirdi. Amma sonra dinc hәyata uyğunlaşa bilmәdi.
İsveçrә sәrhәdindә qızıl qaçaqmalçılığıyla mәşğul olurdu. Hәr şey
olmuşdu hәyatında – qadınlar da, ruh düşkünlüyü dә. Sevimli şeiri
dә elә hәmişә eyni idi: “Kәdәrlә xatırlarsan, uçub gedәn illәri...”.
Bir dә sәnin atanın bir dәnә mәxsusi zarafatı vardı: bir dә görürdün,
kiminsә әlini sıxan kimi soruşdu: “Say görüm barmaqların
yerindәdi?” Sonra da bir müddәt Balmet qarajında işlәri oldu...
O, sözlәrini çaşdırırdı vә axırda onsuz da atamın elә mәn gәzәn
küçәlәrdә dolaşmasından artıq bir şey öyrәnә bilmәdim. Yәqin o
da bir stәkan nәsә içmәk üçün “Taverna”nın terrasında otururmuş.
“Voks”da kinoya da baxırmış. Kral küçәsiylә geri qayıdanda mәnә
Nahar vaxtı artıq bitmişdi, kimsә yox idi. Kafenin piştaxta
dalında durmuş sahibindәn, hәmin o Bob Bründan başqa. Kürәn
saçlı, enlisifәt, canlı bir kişiydi. Bu illәr әrzindә heç dәyişmәmişdi.
O, qәzet oxuyurdu. Yaxınlaşdım. Başını qaldırdı.
– Madmazel? Buyurun...
Diqqәti mәndә deyildi, gözü elә bil yol çәkirdi. Dedim:
– Mәn dostunuzun qızıyam...
Atamın adını heç cür deyә bilmirdim. Amma qorxdum ki,
birdәn tanımaz mәni.
Qaşlarını çatıb, üzümә diqqәtlә baxdı. Sonra soruşdu:
– Lüsyenin qızı?
Tәxminәn bir dәqiqә dinmәzcә bir-birimizә baxdıq. Mәnә elә
gәlirdi ki, indicә ağlayacam. Amma o mәqamda mәnә әn adi
müştәrisi kimi müraciәt elәdi:
– Nә içәcәksiniz?
Mәn dә elә o dәqiqә sakitlәşdim. O da daha heç nә soruşmadan
konyak süzdü – hәm mәnә, hәm özünә. Kral küçәsindәki kafedә
oturmuşdum, başım möhkәm hәrlәnirdi – hәm konyakın tәsirindәn,
hәm dә atam haqda mәnә söylәdiklәrindәn. Dәlibaş... İyirmi yaşına
qәdәr çıxmadığı oyun qalmamışdı! Elә müharibәdә dә eynәn elәcә.
Partizanlıq edirdi. Amma sonra dinc hәyata uyğunlaşa bilmәdi.
İsveçrә sәrhәdindә qızıl qaçaqmalçılığıyla mәşğul olurdu. Hәr şey
olmuşdu hәyatında – qadınlar da, ruh düşkünlüyü dә. Sevimli şeiri
dә elә hәmişә eyni idi: “Kәdәrlә xatırlarsan, uçub gedәn illәri...”.
Bir dә sәnin atanın bir dәnә mәxsusi zarafatı vardı: bir dә görürdün,
kiminsә әlini sıxan kimi soruşdu: “Say görüm barmaqların
yerindәdi?” Sonra da bir müddәt Balmet qarajında işlәri oldu...
O, sözlәrini çaşdırırdı vә axırda onsuz da atamın elә mәn gәzәn
küçәlәrdә dolaşmasından artıq bir şey öyrәnә bilmәdim. Yәqin o
da bir stәkan nәsә içmәk üçün “Taverna”nın terrasında otururmuş.
“Voks”da kinoya da baxırmış. Kral küçәsiylә geri qayıdanda mәnә
