Page 495 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 495
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 495
O davam edirdi: “Oğlanın öz ovu qarşısında durmuş bәdәni...
Qardaş döyüşü...”
Mәn özümü saxlaya bilmәyib, güldüm. Tәәccüblә mәnә baxdı
– ağzı açıla qalmışdı. Kitabı aramızda qoydu. Qәflәtәn üzü elә bil
daşa döndü, dodaqları bir-birinә sıxıldı vә hәmişәkindәn dә nazik
oldu. Mәnsә elә hey gülürdüm vә heç cür özümü saxlaya bilmirdim.
– Rәdd ol burdan, tör-töküntü!
Müqәddәs kitabdan olan bu kәlmәni, yәqin, mәni alçaltmaq
üçün demişdi. Mәn qalxdım, qapının ağzında bir anlıq ayaq sax-
ladım. Düz gözünün içinә baxdım vә o, mәni mәcbur edә bilmәdi
ki, baxışlarımı qaçırım. Dodaqları daha möhkәm sıxıldı. Deyәsәn,
mәni söymәk istәyirdi – özünün falset sәsiylә. Ya da anasının sә-
sinә bәnzәyәn arvad sәsiylә. Bәlkә dә sadәcә, ilan kimi fısılda-
yacaqdı...
***
Xalamın mәnә sәrbәstlik verdiyi hәmin o yay axşamları – bu
hәftәdә iki dәfә olurdu, – mәn avtobusla Ansiyә gedirdim.
Dayanacaq elә orda, yekә çinarın altındaydı, amma hәmin ağaca
çatmamış, kilsәdәn bir küçә aralı. Pansiondan uzaqlaşmaq mәnә
yaman lәzzәt edirdi! Sonuncu dayanacaqda deyil, bir az әvvәl
düşürdüm – “Kazino”nun yanında.
Orda Silvi ilә görüşürdüm, pansiondakı rәfiqәmlә. Biz Pakye
küçәsindәn sonra gәlәn “Le Reqan” kafesinin sağ tәrәfindә görüş
verirdik. Silvi mәndәn iki yaş böyük idi. O, pansiondan milad
tәtillәrindәn sonra çıxmışdı vә makinada çap elәyә bildiyinә
görә, onu prefekturada makinaçı işinә götürmüşdülәr. Yayda
onunla kinonun saat on doqquz seansına gedәndә, gecәni onlarda
qalırdım. Xalam buna icazә verirdi, amma o şәrtlә ki, sәhәr saat
yeddi tamamda villalarda işlәmәk üçün Verye-dü-Laka qayıdım.
Bu pozulmaz, müqәddәs bir qayda idi...
O davam edirdi: “Oğlanın öz ovu qarşısında durmuş bәdәni...
Qardaş döyüşü...”
Mәn özümü saxlaya bilmәyib, güldüm. Tәәccüblә mәnә baxdı
– ağzı açıla qalmışdı. Kitabı aramızda qoydu. Qәflәtәn üzü elә bil
daşa döndü, dodaqları bir-birinә sıxıldı vә hәmişәkindәn dә nazik
oldu. Mәnsә elә hey gülürdüm vә heç cür özümü saxlaya bilmirdim.
– Rәdd ol burdan, tör-töküntü!
Müqәddәs kitabdan olan bu kәlmәni, yәqin, mәni alçaltmaq
üçün demişdi. Mәn qalxdım, qapının ağzında bir anlıq ayaq sax-
ladım. Düz gözünün içinә baxdım vә o, mәni mәcbur edә bilmәdi
ki, baxışlarımı qaçırım. Dodaqları daha möhkәm sıxıldı. Deyәsәn,
mәni söymәk istәyirdi – özünün falset sәsiylә. Ya da anasının sә-
sinә bәnzәyәn arvad sәsiylә. Bәlkә dә sadәcә, ilan kimi fısılda-
yacaqdı...
***
Xalamın mәnә sәrbәstlik verdiyi hәmin o yay axşamları – bu
hәftәdә iki dәfә olurdu, – mәn avtobusla Ansiyә gedirdim.
Dayanacaq elә orda, yekә çinarın altındaydı, amma hәmin ağaca
çatmamış, kilsәdәn bir küçә aralı. Pansiondan uzaqlaşmaq mәnә
yaman lәzzәt edirdi! Sonuncu dayanacaqda deyil, bir az әvvәl
düşürdüm – “Kazino”nun yanında.
Orda Silvi ilә görüşürdüm, pansiondakı rәfiqәmlә. Biz Pakye
küçәsindәn sonra gәlәn “Le Reqan” kafesinin sağ tәrәfindә görüş
verirdik. Silvi mәndәn iki yaş böyük idi. O, pansiondan milad
tәtillәrindәn sonra çıxmışdı vә makinada çap elәyә bildiyinә
görә, onu prefekturada makinaçı işinә götürmüşdülәr. Yayda
onunla kinonun saat on doqquz seansına gedәndә, gecәni onlarda
qalırdım. Xalam buna icazә verirdi, amma o şәrtlә ki, sәhәr saat
yeddi tamamda villalarda işlәmәk üçün Verye-dü-Laka qayıdım.
Bu pozulmaz, müqәddәs bir qayda idi...
