Page 494 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 494
Ïàòðèê Ìîäèàíî
yenә dodaqlarıma cumdu – “kim daha uzun öpәr”... Sonra bir az
çәkildi. Yanaşı uzanmışdıq, durmağa cәsarәtim çatmırdı. Siqaret
yandırdı. Deyәsәn, çox hәyәcanlı idi. Vә birdәn mәnә dә siqaret
tәklif elәdi, amma mәn imtina elәdim. Onda soruşdu:
– Sәn doğrudan hәlә qızsan?
Bu nә demәkdir? Necә yәni “hәlә qızsan?” Cavab vermәdim.
– Mәn demәk istәyirәm ki, sәn... bakirәsәn?
Bunu çox soyuq dedi, lap hәkim kimi. Dedim ki, bilmirәm.
Vә üzümü divara çevirdim. Gözüm anasının şәklinә sataşdı.
Sonra mәnim üstümә uzandı. Qorxurdum ki, boğar. Başladı
özünü mәnә sürtmәyә. Amma paltarlı olduğu üçün heç nә baş
vermirdi. Sonra yenә “kim daha uzun öpәr”... Mәn buz kimiydim.
Hiss edirdim ki, özünә inamlı deyil, amma beynimdә bayaqkı
sualı, bir hәkim, ya da keşiş kimi ciddi verdiyi sualı hәrlәnirdi.
Özümdәn soruşurdum ki, görәsәn, mәnimlә dә başqa qızlar,
mәsәlәn, tennis kortundakı qızlar kimi davranır. Axı orda hәr
dәfә başqa qızla oynayırdı... O bayaqkı kimi, üstümdә uzanmışdı,
әzirdi mәni. Əl dә çәkmirdi, boynumdan öpmәyә çalışırdı. Dәhşәt
çalışırdı. Sonra yenә çәkildi vә mәn fikirlәşdim ki, axı niyә
uzanmışam onunla; nә itim azıb burda? Anası da divardakı
şәkildә bizdәn gözünü çәkmirdi.
– İstәyirsәn, sәnә gözәl bir şey oxuyum?
Bu sual mәni çox tәәccüblәndirdi. O, әlini dolabçaya uzadıb,
ordan hәmin o “Zaman necә keçir...” kitabını götürdü.
– Bu çox gözәl kitabdır! Budur, “Toledoda gecә” parçası...
Vә başladı hәmin o qәribә – hәkim, ya da keşiş ahәngiylә
oxumağa. Kişiylә qadının Toledonun bir hotelindә sevişәrәk
keçirdiyi bir gecә barәdәydi. “Onlar çılpaq idilәr; bir-birinә
sıxılıb uzanmışdılar... bağın bakirә sәrinliyi içindә. Orda, divarın
o üzündә isә ispan gecәsinin zülmәti vardı...”
yenә dodaqlarıma cumdu – “kim daha uzun öpәr”... Sonra bir az
çәkildi. Yanaşı uzanmışdıq, durmağa cәsarәtim çatmırdı. Siqaret
yandırdı. Deyәsәn, çox hәyәcanlı idi. Vә birdәn mәnә dә siqaret
tәklif elәdi, amma mәn imtina elәdim. Onda soruşdu:
– Sәn doğrudan hәlә qızsan?
Bu nә demәkdir? Necә yәni “hәlә qızsan?” Cavab vermәdim.
– Mәn demәk istәyirәm ki, sәn... bakirәsәn?
Bunu çox soyuq dedi, lap hәkim kimi. Dedim ki, bilmirәm.
Vә üzümü divara çevirdim. Gözüm anasının şәklinә sataşdı.
Sonra mәnim üstümә uzandı. Qorxurdum ki, boğar. Başladı
özünü mәnә sürtmәyә. Amma paltarlı olduğu üçün heç nә baş
vermirdi. Sonra yenә “kim daha uzun öpәr”... Mәn buz kimiydim.
Hiss edirdim ki, özünә inamlı deyil, amma beynimdә bayaqkı
sualı, bir hәkim, ya da keşiş kimi ciddi verdiyi sualı hәrlәnirdi.
Özümdәn soruşurdum ki, görәsәn, mәnimlә dә başqa qızlar,
mәsәlәn, tennis kortundakı qızlar kimi davranır. Axı orda hәr
dәfә başqa qızla oynayırdı... O bayaqkı kimi, üstümdә uzanmışdı,
әzirdi mәni. Əl dә çәkmirdi, boynumdan öpmәyә çalışırdı. Dәhşәt
çalışırdı. Sonra yenә çәkildi vә mәn fikirlәşdim ki, axı niyә
uzanmışam onunla; nә itim azıb burda? Anası da divardakı
şәkildә bizdәn gözünü çәkmirdi.
– İstәyirsәn, sәnә gözәl bir şey oxuyum?
Bu sual mәni çox tәәccüblәndirdi. O, әlini dolabçaya uzadıb,
ordan hәmin o “Zaman necә keçir...” kitabını götürdü.
– Bu çox gözәl kitabdır! Budur, “Toledoda gecә” parçası...
Vә başladı hәmin o qәribә – hәkim, ya da keşiş ahәngiylә
oxumağa. Kişiylә qadının Toledonun bir hotelindә sevişәrәk
keçirdiyi bir gecә barәdәydi. “Onlar çılpaq idilәr; bir-birinә
sıxılıb uzanmışdılar... bağın bakirә sәrinliyi içindә. Orda, divarın
o üzündә isә ispan gecәsinin zülmәti vardı...”
