Page 493 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 493
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 493
keçirәcәm”. Mәn ilk dәfәydi ki, kiminsә bu qәdәr yumşaq tonda
“anacan” demәsini eşidirdim. Mәsәlәn, mәn başqalarıyla anam
barәdә danışsaydım, sadәcә “Anama çatdırın...” deyәrdim.
Bir dәfә, axşam doqquz-zad olardı, villada onunla tәk qaldım.
Mәtbәxdә iş görürdüm – qab-qaşıq yumaqla mәşğul idim. O dedi:
– Mәnә qonaq otağına viski gәtirin.
Mәn viskini siniyә qoydum – bir şüşә “Perye”, buz vә stәkan.
Qonaq otağı alaqaranlıq idi, lampa yalnız otağın ortasını
işıqlandırırdı. O, divanda oturmuşdu. Mәnә diqqәtlә baxdığını
hiss elәyә-elәyә, әlimdәkini alçaq masanın üstünә qoydum. O
elә bil sıxılır, az qala utanırdı nәdәnsә.
– Sәnin neçә yaşın var?
Bu sualı qәfil verdi... Mәn cavab verdim: on altı. Ortaya bir
sükut çökdü.
– Bәs dostun var?
Dedim ki, yox. O, viskidәn bir qurtum aldı. Mәn isә qarşısında
şalban kimi durmuşdum.
– Sәnin yaşında mәnim o qәdәr qız tanışım vardı ki...
O, nәsihәt verirmiş kimi, mәni nәdәsә günahlandırırmış kimi
dedi bunu. İstәyirdim qonaq otağından tez çıxıb gedim. Amma
hәmin an çox quru tәrzdә dillәndi:
– Bilirsәn, sәn qәşәng qızsan...
Vә birdәn elә bil sim kimi gәrildi vә tәlәsik soruşdu:
– Mәnimlә yataq otağına getmәk istәyirsiniz?
Heç özüm dә bilmirәm ki, niyә qalxdım ora. O, çarpayının
yanındakı lampanı yandırdı. Çiyinlәrimdәn yapışıb, oturtdu.
Sonra öpmәyә başladı. Uzun bir öpüş idi, sәylә öpürdü lap – on
üç yaşım olanda öpüşdüyüm oğlanlar kimi, “kim daha uzun
öpәr” oynayırdıq onda; qalan uşaqlar da saata baxırdı. Mәn bir
az tәәccüb qaldım ki, bu yaşda adam lap uşaq kimi öpüşür.
Birdәn o mәni çarpayıya itәlәdi vә sıxılaraq, yanımda uzandı. Vә
keçirәcәm”. Mәn ilk dәfәydi ki, kiminsә bu qәdәr yumşaq tonda
“anacan” demәsini eşidirdim. Mәsәlәn, mәn başqalarıyla anam
barәdә danışsaydım, sadәcә “Anama çatdırın...” deyәrdim.
Bir dәfә, axşam doqquz-zad olardı, villada onunla tәk qaldım.
Mәtbәxdә iş görürdüm – qab-qaşıq yumaqla mәşğul idim. O dedi:
– Mәnә qonaq otağına viski gәtirin.
Mәn viskini siniyә qoydum – bir şüşә “Perye”, buz vә stәkan.
Qonaq otağı alaqaranlıq idi, lampa yalnız otağın ortasını
işıqlandırırdı. O, divanda oturmuşdu. Mәnә diqqәtlә baxdığını
hiss elәyә-elәyә, әlimdәkini alçaq masanın üstünә qoydum. O
elә bil sıxılır, az qala utanırdı nәdәnsә.
– Sәnin neçә yaşın var?
Bu sualı qәfil verdi... Mәn cavab verdim: on altı. Ortaya bir
sükut çökdü.
– Bәs dostun var?
Dedim ki, yox. O, viskidәn bir qurtum aldı. Mәn isә qarşısında
şalban kimi durmuşdum.
– Sәnin yaşında mәnim o qәdәr qız tanışım vardı ki...
O, nәsihәt verirmiş kimi, mәni nәdәsә günahlandırırmış kimi
dedi bunu. İstәyirdim qonaq otağından tez çıxıb gedim. Amma
hәmin an çox quru tәrzdә dillәndi:
– Bilirsәn, sәn qәşәng qızsan...
Vә birdәn elә bil sim kimi gәrildi vә tәlәsik soruşdu:
– Mәnimlә yataq otağına getmәk istәyirsiniz?
Heç özüm dә bilmirәm ki, niyә qalxdım ora. O, çarpayının
yanındakı lampanı yandırdı. Çiyinlәrimdәn yapışıb, oturtdu.
Sonra öpmәyә başladı. Uzun bir öpüş idi, sәylә öpürdü lap – on
üç yaşım olanda öpüşdüyüm oğlanlar kimi, “kim daha uzun
öpәr” oynayırdıq onda; qalan uşaqlar da saata baxırdı. Mәn bir
az tәәccüb qaldım ki, bu yaşda adam lap uşaq kimi öpüşür.
Birdәn o mәni çarpayıya itәlәdi vә sıxılaraq, yanımda uzandı. Vә
