Page 492 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 492
Ïàòðèê Ìîäèàíî
axşamları tәşkil edirdilәr. Tennis kostyumları, mokasin, bleyzer
geyir, uzun saç saxlayırdılar. Düzdür, mәn onları çox vaxt yalnız
uzaqdan görә bilirdim.
On altı yaşım tamam olan yay xalamla Talluardakı böyük
villada işlәyirdik. Şam yemәyindә onların qulluğunda dururduq.
Villa sahibinin vә xanımının çoxlu qonaqları olurdu. Gündüzlәr
isә onlar Eks-le-Benә, qolf oynamağa gedirdilәr. Ev sahibәsi
ağbәniz, incә bir xanım idi. Dörd uşaqları vardı – tәxminәn
mәnim yaşıdım olan iki qız vә on doqquz-iyirmi beş yaşlarında
iki oğlan, – oğlanların böyüyü Əlcәzairdә hәrbi xidmәtdә idi.
Hәmin yay o, Talluara uzunmüddәtli mәzuniyyәtә gәlmişdi.
Alnına tökülәn sarışın saçları vә maraqlı siması vardı – rәfiqәm
Silvi ona “romantik” deyәrdi. Özünü xәyalpәrәst, bәzәn dә әzabkeş
göstәrirdi, amma qardaş-bacılarıyla daim amiranә tonda danışır,
onları sәhәr tezdәn qaldırıb, tennis kortuna, ya da yaxt-kluba
tәlәsdirirdi. Sәhәrlәr villanın parkında qardaşlar “idman yarışı”
adlandırdıqları bir şey tәşkil edirdilәr. Arxasıüstә uzanaraq әllәrini
qatlayıb-açırdılar. Əyilmiş vәziyyәtdә vә әllәrini yellәyәrәk daha
uzun müddәt qala bilәn qәlәbә çalmış sayılırdı. Mәn böyük
qardaşın yatacağını düzәldir, otağını yığışdırırdım vә bir dәfә
çarpayısının yanındakı dolabçada adını indiyәdәk xatırladığım
bir kitab gördüm: “Zaman necә keçir...” Çarpayısının üstündә
anasının böyüdülmüş şәkli asılmışdı, yazı masasında isә sәrt
göndәn qını olan bir xәncәr dururdu. Tez-tez onun tennis oynadığının
şahidi olurdum – hәr dәfә dә başqa qızlarla oynayırdı. Başa
düşdüyüm qәdәr, o, anasının sevimlisiydi vә elә özü dә anasına
çox bağlı idi. Mәnә saymazyana yanaşır, yuxarıdan aşağı baxırdı.
Bir axşam çox quru bir tәrzdә әmr elәdi ki, ona portağal şirәsi
gәtirim. Növbәti dәfә, sәhәr mokasinlәrini tәmizlәmәyi tapşırdı –
bir az mehriban dedi, amma tәbii çıxdı. Bir dәfә dә, necә oldusa,
tapşırdı: “Anacanımı görsәniz, ona çatdırın ki, bu axşamı Cenevrәdә
axşamları tәşkil edirdilәr. Tennis kostyumları, mokasin, bleyzer
geyir, uzun saç saxlayırdılar. Düzdür, mәn onları çox vaxt yalnız
uzaqdan görә bilirdim.
On altı yaşım tamam olan yay xalamla Talluardakı böyük
villada işlәyirdik. Şam yemәyindә onların qulluğunda dururduq.
Villa sahibinin vә xanımının çoxlu qonaqları olurdu. Gündüzlәr
isә onlar Eks-le-Benә, qolf oynamağa gedirdilәr. Ev sahibәsi
ağbәniz, incә bir xanım idi. Dörd uşaqları vardı – tәxminәn
mәnim yaşıdım olan iki qız vә on doqquz-iyirmi beş yaşlarında
iki oğlan, – oğlanların böyüyü Əlcәzairdә hәrbi xidmәtdә idi.
Hәmin yay o, Talluara uzunmüddәtli mәzuniyyәtә gәlmişdi.
Alnına tökülәn sarışın saçları vә maraqlı siması vardı – rәfiqәm
Silvi ona “romantik” deyәrdi. Özünü xәyalpәrәst, bәzәn dә әzabkeş
göstәrirdi, amma qardaş-bacılarıyla daim amiranә tonda danışır,
onları sәhәr tezdәn qaldırıb, tennis kortuna, ya da yaxt-kluba
tәlәsdirirdi. Sәhәrlәr villanın parkında qardaşlar “idman yarışı”
adlandırdıqları bir şey tәşkil edirdilәr. Arxasıüstә uzanaraq әllәrini
qatlayıb-açırdılar. Əyilmiş vәziyyәtdә vә әllәrini yellәyәrәk daha
uzun müddәt qala bilәn qәlәbә çalmış sayılırdı. Mәn böyük
qardaşın yatacağını düzәldir, otağını yığışdırırdım vә bir dәfә
çarpayısının yanındakı dolabçada adını indiyәdәk xatırladığım
bir kitab gördüm: “Zaman necә keçir...” Çarpayısının üstündә
anasının böyüdülmüş şәkli asılmışdı, yazı masasında isә sәrt
göndәn qını olan bir xәncәr dururdu. Tez-tez onun tennis oynadığının
şahidi olurdum – hәr dәfә dә başqa qızlarla oynayırdı. Başa
düşdüyüm qәdәr, o, anasının sevimlisiydi vә elә özü dә anasına
çox bağlı idi. Mәnә saymazyana yanaşır, yuxarıdan aşağı baxırdı.
Bir axşam çox quru bir tәrzdә әmr elәdi ki, ona portağal şirәsi
gәtirim. Növbәti dәfә, sәhәr mokasinlәrini tәmizlәmәyi tapşırdı –
bir az mehriban dedi, amma tәbii çıxdı. Bir dәfә dә, necә oldusa,
tapşırdı: “Anacanımı görsәniz, ona çatdırın ki, bu axşamı Cenevrәdә
