Page 491 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 491
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 491
sәnin üçün mәnası qalmayacaq. Vә heç kәsә hesabat vermәli ol-
mayacaqsan. Sәn külәk kimi azad olacaqsan!” Düz deyirdi.
İmmenoktalı yanımda gәzdirәndәn, içimdә nәsә bir yüngüllük
duydum vә ondan sonra hәm pansiondakı nizam-intizama, hәm
dә rahibәlәrin bütün dediklәrinә tüpürmәk belә istәmirdim.
Günlәrin bir günü mәnim ağbәniz qonşum itdi. Danışırdılar
ki, guya onu pansiondan qovublar, çünki rahibә bacılar dolabçasında
“yasaq” kitablar tapmışdılar. Mәn çoxdan bilirdim ki, o, dortuarda,
cib fәnәrinin işığında kitab oxuyur. O andan bәri sinifdә bir
böyrüm boş idi. Amma mәn indiyә kimi onun verdiyi, içindә
yuxu dәrmanı olan qutunu saxlayıram vә hәrdәn tәәssüflәnirәm
ki, niyә içindәkilәrin hamısını birdәn atmadım.
***
Yay tәtillәrimi Verye-dü-Lakda, xalamın yanında keçirirdim.
Ətrafdakı villaları yığışdırmaqda, alış-verişdә ona kömәk edirdim.
Bunun müqabilindә mәnә bir az cibxәrcliyi verirdi. On dörd, on
beş yaşında öz sinnimdәn daha böyük görünürdüm. Bir dәfә
günorta xalamla mәn, hәr il Şavuara gәlәn bir parisli vәkilin
villasında yır-yığış edirdik, o, mәxmәri bariton sәsiylә dedi: “Sizin
bacınız qızı qiyamәt şeydir!” Kitabxanasının ortasında durub,
mәnә gülümsünürdü; onun ağ, arxaya daranmış saçları bir az
maviyә çalırdı. Qiyamәt şey... Mәn bilmirdim ki, bu sözü hansı
mәnada deyir, odur ki, bir az qorxurdum bu sözdәn – eynәn atam
haqda deyilәn әcaib “dәlibaş” sözündәn qorxduğum kimi.
Villalarda yaşayan yaşıdlarım hәrdәn mәnimlә söhbәt edirdilәr.
Lakin aramızdakı uçurumu mәn dәqiq hiss edirdim. Onlar varlı
valideynlәrin övladlarıydı. Bәzilәri – belәlәri çoxluq tәşkil edirdi
– Liondan, digәrlәri Parisdәn gәlirdi. Burda yerli әhali dә
dincәlirdi. Onların hamısı vaxtını Ansi idman kompleksinin
çimәrliyindә, tennis kortlarında, yaxt-klubda keçirirdilәr. Rәqs
sәnin üçün mәnası qalmayacaq. Vә heç kәsә hesabat vermәli ol-
mayacaqsan. Sәn külәk kimi azad olacaqsan!” Düz deyirdi.
İmmenoktalı yanımda gәzdirәndәn, içimdә nәsә bir yüngüllük
duydum vә ondan sonra hәm pansiondakı nizam-intizama, hәm
dә rahibәlәrin bütün dediklәrinә tüpürmәk belә istәmirdim.
Günlәrin bir günü mәnim ağbәniz qonşum itdi. Danışırdılar
ki, guya onu pansiondan qovublar, çünki rahibә bacılar dolabçasında
“yasaq” kitablar tapmışdılar. Mәn çoxdan bilirdim ki, o, dortuarda,
cib fәnәrinin işığında kitab oxuyur. O andan bәri sinifdә bir
böyrüm boş idi. Amma mәn indiyә kimi onun verdiyi, içindә
yuxu dәrmanı olan qutunu saxlayıram vә hәrdәn tәәssüflәnirәm
ki, niyә içindәkilәrin hamısını birdәn atmadım.
***
Yay tәtillәrimi Verye-dü-Lakda, xalamın yanında keçirirdim.
Ətrafdakı villaları yığışdırmaqda, alış-verişdә ona kömәk edirdim.
Bunun müqabilindә mәnә bir az cibxәrcliyi verirdi. On dörd, on
beş yaşında öz sinnimdәn daha böyük görünürdüm. Bir dәfә
günorta xalamla mәn, hәr il Şavuara gәlәn bir parisli vәkilin
villasında yır-yığış edirdik, o, mәxmәri bariton sәsiylә dedi: “Sizin
bacınız qızı qiyamәt şeydir!” Kitabxanasının ortasında durub,
mәnә gülümsünürdü; onun ağ, arxaya daranmış saçları bir az
maviyә çalırdı. Qiyamәt şey... Mәn bilmirdim ki, bu sözü hansı
mәnada deyir, odur ki, bir az qorxurdum bu sözdәn – eynәn atam
haqda deyilәn әcaib “dәlibaş” sözündәn qorxduğum kimi.
Villalarda yaşayan yaşıdlarım hәrdәn mәnimlә söhbәt edirdilәr.
Lakin aramızdakı uçurumu mәn dәqiq hiss edirdim. Onlar varlı
valideynlәrin övladlarıydı. Bәzilәri – belәlәri çoxluq tәşkil edirdi
– Liondan, digәrlәri Parisdәn gәlirdi. Burda yerli әhali dә
dincәlirdi. Onların hamısı vaxtını Ansi idman kompleksinin
çimәrliyindә, tennis kortlarında, yaxt-klubda keçirirdilәr. Rәqs
