Page 498 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 498
Ïàòðèê Ìîäèàíî
Gecә, dortuarda uzananda, heç cür yuxuya gedә bilmirdim.
Artıq belә tez yatmağı yadırğamışdım. Gecә saat iki, ya üç idi ki,
yuxum gәldi, amma yenә dә hәrdәn diksinib ayılır, harda olduğumu
anlamırdım, heç gecә lampasının ölgün göy işığı altında olduğumun
belә fәrqindә deyildim.
Sinifdә kimsә mәnim yanımda, krüzeyyalı ağbәniz qızın
yerindә oturmadı. Amma mәn buna sevinirdim. Cibimdә yenә
immenoktal qutusu vardı. Xalamın yanında olduğum ikiaylıq tәtil
boyu onu dolabçanın çәkmәcәsindә, lap dәrinә soxub gizlәyirdim.
İndi isә hәr şey yenә öz mәcrasına dönmüşdü. Dortuar, sinif, iş
otağı, mәktәb hәyәti, yemәkxana, ibadәtgah. Bütün bunlar burda,
lap yaxınlıqda idi, amma onların mәnә dәxli yox idi. Mәn heç
fikrәn dә burda deyildim. Mәnә elә gәlirdi ki, köhnәlmiş, xarab
vala qulaq asırdım. Vә zәhlәmi tökәn bu musiqinin davamına
qulaq asmaq üçün lap xırdaca sәylәr dә göstәrirdim, çünki bilirdim:
tezliklә әzablarım başa çatacaq...
Rahibә bacılar bu dәyişikliyi duymuşdular. Onların üzünә
gülümsünür, amma sözlәrinә qulaq asmırdım. Bir sәhәr yuyunmağa
tamam lüt çıxdım, sonra da bu görkәmdә bütün dortuardan
keçmәyә mәcbur olub yerimә girdim. Yanımda siqaret olsaydı,
yәqin ki, yerimdә uzanıb, tavana baxa-baxa çәkәrdim. Rahibә
bacılar da, şagirdlәr dә heyran-heyran gözlәrini bәrәldib, mәnә
baxardılar. Heç olmasa bir dәqiqә әylәnәrdim özümçün.
Baş rahibә mәnә töhmәt elan elәdi. Mәn dә durub, gülüm-
sündüm. Əsәbilәşdi:
– Özünüzә gәlin nәhayәt! Siz heç mәnim dediklәrimi dә
eşitmirsiniz!
Mәnә elә gәldi ki, indicә çiyinlәrimdәn yapışıb silkәlәyәcәk,
sanki yuxudan oyatmaq istәyirdi. Mәn isә o qәdәr uzaqlardaydım
ki... Hardan eşidәydim onu.
Gecә, dortuarda uzananda, heç cür yuxuya gedә bilmirdim.
Artıq belә tez yatmağı yadırğamışdım. Gecә saat iki, ya üç idi ki,
yuxum gәldi, amma yenә dә hәrdәn diksinib ayılır, harda olduğumu
anlamırdım, heç gecә lampasının ölgün göy işığı altında olduğumun
belә fәrqindә deyildim.
Sinifdә kimsә mәnim yanımda, krüzeyyalı ağbәniz qızın
yerindә oturmadı. Amma mәn buna sevinirdim. Cibimdә yenә
immenoktal qutusu vardı. Xalamın yanında olduğum ikiaylıq tәtil
boyu onu dolabçanın çәkmәcәsindә, lap dәrinә soxub gizlәyirdim.
İndi isә hәr şey yenә öz mәcrasına dönmüşdü. Dortuar, sinif, iş
otağı, mәktәb hәyәti, yemәkxana, ibadәtgah. Bütün bunlar burda,
lap yaxınlıqda idi, amma onların mәnә dәxli yox idi. Mәn heç
fikrәn dә burda deyildim. Mәnә elә gәlirdi ki, köhnәlmiş, xarab
vala qulaq asırdım. Vә zәhlәmi tökәn bu musiqinin davamına
qulaq asmaq üçün lap xırdaca sәylәr dә göstәrirdim, çünki bilirdim:
tezliklә әzablarım başa çatacaq...
Rahibә bacılar bu dәyişikliyi duymuşdular. Onların üzünә
gülümsünür, amma sözlәrinә qulaq asmırdım. Bir sәhәr yuyunmağa
tamam lüt çıxdım, sonra da bu görkәmdә bütün dortuardan
keçmәyә mәcbur olub yerimә girdim. Yanımda siqaret olsaydı,
yәqin ki, yerimdә uzanıb, tavana baxa-baxa çәkәrdim. Rahibә
bacılar da, şagirdlәr dә heyran-heyran gözlәrini bәrәldib, mәnә
baxardılar. Heç olmasa bir dәqiqә әylәnәrdim özümçün.
Baş rahibә mәnә töhmәt elan elәdi. Mәn dә durub, gülüm-
sündüm. Əsәbilәşdi:
– Özünüzә gәlin nәhayәt! Siz heç mәnim dediklәrimi dә
eşitmirsiniz!
Mәnә elә gәldi ki, indicә çiyinlәrimdәn yapışıb silkәlәyәcәk,
sanki yuxudan oyatmaq istәyirdi. Mәn isә o qәdәr uzaqlardaydım
ki... Hardan eşidәydim onu.
