Page 499 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 499
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 499
***
Tәtilә bir neçә gün qalmış, bütün Müqәddәslәr bayramında
pansiondakı hәyatımı tәşkil edәn şeylәrdәn bir az da uzaqlaşdım.
Mәnә hәtta elә gәlirdi ki, bu dәrs ilinin başlanğıcında bura heç
qayıtmamışam da – sadәcә, öz tayımı göndәrmişәm...
Günorta prefekturanın qabağında Silvini gözlәyirdim. Biz
“Le Reqan”a gedirdik ki, adama bir sendviç yeyәk. Vә yenә
gәlәcәyimizlә bağlı planlar qurur, Vojirar xәyalplovundan dadırdıq.
Silvi açıq-aşkar tәәccüblәnirdi ki, mәnim planlarımda pansionla
әlaqәdar heç nә yoxdur, mәnim dә cәsarәtim çatmırdı ona etiraf
edim ki, fikrәn artıq çoxdan vidalaşmışam buralarla.
Saat ikidә onu prefekturaya ötürürdüm vә biz axşamkı
görüşümüzlә bağlı vәdәlәşirdik – yayda olduğu kimi, birlikdә
kinoya getmәk üçün...
Tәk qaldıqdan sonra hara gedәcәyimi bilmәdәn, vaxt öldürmәk
üçün Albinya xiyabanında veyillәnirdim. Mәnim Silvidәn başqa
ürәk söhbәti elәyәsi heç kimim yox idi. Atam barәdә fikirlәşirdim.
Ansidә onu yaxşı tanıyan bir nәfәr yaşayırdı, – Bob Brün adlı
birisi; poçtla üzbәüzdә kafesi vardı. Onu cәmi bir dәfә görmüşdüm,
o da on iki yaşım olanda. Onda mәnim kor bağırsağım tutmuşdu,
tәcili olaraq, әmәliyyat üçün xәstәxanaya apardılar. Orda әmәliyyat
olundum vә klinikada bir neçә hәftә qaldım. Evә yazanda dalımca
hәmin o Bob Brün gәldi; mәnә elә münasibәt göstәrdi, sanki öz
qızıydım. Gördüm ki, xәstәxananın ofisindә hansısa kağızları
imzaladı, nәsә pul verdi. Yalnız sonralar başa düşdüm ki, anamla
әri xәsislikdәn Bob Bründan xahiş ediblәrmiş mәni xәstәxanadan
o çıxartsın ki, әmәliyyatın da pulu onun boynuna düşsün. İndiyә
kimi hәm onların, hәm dә öz yerimә utanıram.
Cümә günü – bütün Müqәddәslәr günündә, ürәyim çırpına-
çırpına Kral küçәsinә getdim. Poçtun qabağında xeyli durdum,
amma sonra, nәhayәt, bütün cәsarәtimi toplayıb, içәri girdim.
***
Tәtilә bir neçә gün qalmış, bütün Müqәddәslәr bayramında
pansiondakı hәyatımı tәşkil edәn şeylәrdәn bir az da uzaqlaşdım.
Mәnә hәtta elә gәlirdi ki, bu dәrs ilinin başlanğıcında bura heç
qayıtmamışam da – sadәcә, öz tayımı göndәrmişәm...
Günorta prefekturanın qabağında Silvini gözlәyirdim. Biz
“Le Reqan”a gedirdik ki, adama bir sendviç yeyәk. Vә yenә
gәlәcәyimizlә bağlı planlar qurur, Vojirar xәyalplovundan dadırdıq.
Silvi açıq-aşkar tәәccüblәnirdi ki, mәnim planlarımda pansionla
әlaqәdar heç nә yoxdur, mәnim dә cәsarәtim çatmırdı ona etiraf
edim ki, fikrәn artıq çoxdan vidalaşmışam buralarla.
Saat ikidә onu prefekturaya ötürürdüm vә biz axşamkı
görüşümüzlә bağlı vәdәlәşirdik – yayda olduğu kimi, birlikdә
kinoya getmәk üçün...
Tәk qaldıqdan sonra hara gedәcәyimi bilmәdәn, vaxt öldürmәk
üçün Albinya xiyabanında veyillәnirdim. Mәnim Silvidәn başqa
ürәk söhbәti elәyәsi heç kimim yox idi. Atam barәdә fikirlәşirdim.
Ansidә onu yaxşı tanıyan bir nәfәr yaşayırdı, – Bob Brün adlı
birisi; poçtla üzbәüzdә kafesi vardı. Onu cәmi bir dәfә görmüşdüm,
o da on iki yaşım olanda. Onda mәnim kor bağırsağım tutmuşdu,
tәcili olaraq, әmәliyyat üçün xәstәxanaya apardılar. Orda әmәliyyat
olundum vә klinikada bir neçә hәftә qaldım. Evә yazanda dalımca
hәmin o Bob Brün gәldi; mәnә elә münasibәt göstәrdi, sanki öz
qızıydım. Gördüm ki, xәstәxananın ofisindә hansısa kağızları
imzaladı, nәsә pul verdi. Yalnız sonralar başa düşdüm ki, anamla
әri xәsislikdәn Bob Bründan xahiş ediblәrmiş mәni xәstәxanadan
o çıxartsın ki, әmәliyyatın da pulu onun boynuna düşsün. İndiyә
kimi hәm onların, hәm dә öz yerimә utanıram.
Cümә günü – bütün Müqәddәslәr günündә, ürәyim çırpına-
çırpına Kral küçәsinә getdim. Poçtun qabağında xeyli durdum,
amma sonra, nәhayәt, bütün cәsarәtimi toplayıb, içәri girdim.
