Page 504 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 504
Ïàòðèê Ìîäèàíî
İçәri girib onların masasına tәrәf getdim. Qaellә o biri ikisi
heyrәt dolu gözlәrini bәrәldib mәnә zillәmişdilәr. Yәqin çox pis
görünürdüm, çünki oğlanlardan biri soruşdu:
– Özünüzü pis hiss edirsiniz?
Divarın dibiylә uzanan neon lampaları, gözlәrimi kor edirdi.
Onların sifәtini әmәlli-başlı görә bilmirdim. Oğlanlardan biri
çiyinlәrimdәn tutub Qaelin yanında әylәşdirdi.
– Bir az konyak için, görüm... O dәqiqә yüngüllәşәcәksiz...
Konyakı xırda qurtumlarla içirdim. Doğrudan da düzәlirdim,
deyәsәn. Yenә hәr şeyi aydın, dәqiq görürdüm. Hәtta әvvәlkindәn
dә yaxşı, lap stereokino kimi. Bax, artıq sәslәri dә ucadan çıxma-
ğa başladı.
– Babatlaşdınız bir az?..
Onun üzündә tәbәssüm vardı. Qaellә dostu da gülümsünürdülәr.
Nәhayәt ki, kişilәrin ikisini dә tanıdım. Mәni әylәşdirәnin adı
Lafon idi; tәxminәn otuz beş yaşında qarasaç, girdәsifәt, gülәyәn,
yay axşamlarında “Taverna”nın terrasında ara vermәdәn çәrәnlәyәn
Lafon. Bir dә görürdün dedi ki, hamını aperitivә qonaq edir,
adamlar masaları bir-birinә yaxın çәkirdilәr, o isә bu rәngbәrәng,
şәn kampaniyaya hökmranlıq edirdi. Deyәsәn, Lionla İsveçrә
arasında parça ticarәtiylә mәşğul idi. İkinci kişi dә “Taverna”nın
daimi müştәrisiydi. Onun adı Orsini idi. Özü deyirdi ki, Cenevrәdә
yaşayır. Amma onun barәsindә kimsә bir şey bilmirdi.
Qael soruşdu ki, burda tәk-tәnha nә edirәm. Dedim ki, avtobusa
gecikmişәm, ona görә dә pansiona qayıda bilmәdim.
– Necә yәni! Bu yaşda hәlә pansionda yaşayırsınız? – deyә,
Lafon ucadan sәslәndi.
Orsini dә Lafondan az tәәccüblәnmәmişdi.
– Ona neçә yaş verәrsiniz ki? – Qael soruşdu.
– İyirmi, – Orsini dedi.
İçәri girib onların masasına tәrәf getdim. Qaellә o biri ikisi
heyrәt dolu gözlәrini bәrәldib mәnә zillәmişdilәr. Yәqin çox pis
görünürdüm, çünki oğlanlardan biri soruşdu:
– Özünüzü pis hiss edirsiniz?
Divarın dibiylә uzanan neon lampaları, gözlәrimi kor edirdi.
Onların sifәtini әmәlli-başlı görә bilmirdim. Oğlanlardan biri
çiyinlәrimdәn tutub Qaelin yanında әylәşdirdi.
– Bir az konyak için, görüm... O dәqiqә yüngüllәşәcәksiz...
Konyakı xırda qurtumlarla içirdim. Doğrudan da düzәlirdim,
deyәsәn. Yenә hәr şeyi aydın, dәqiq görürdüm. Hәtta әvvәlkindәn
dә yaxşı, lap stereokino kimi. Bax, artıq sәslәri dә ucadan çıxma-
ğa başladı.
– Babatlaşdınız bir az?..
Onun üzündә tәbәssüm vardı. Qaellә dostu da gülümsünürdülәr.
Nәhayәt ki, kişilәrin ikisini dә tanıdım. Mәni әylәşdirәnin adı
Lafon idi; tәxminәn otuz beş yaşında qarasaç, girdәsifәt, gülәyәn,
yay axşamlarında “Taverna”nın terrasında ara vermәdәn çәrәnlәyәn
Lafon. Bir dә görürdün dedi ki, hamını aperitivә qonaq edir,
adamlar masaları bir-birinә yaxın çәkirdilәr, o isә bu rәngbәrәng,
şәn kampaniyaya hökmranlıq edirdi. Deyәsәn, Lionla İsveçrә
arasında parça ticarәtiylә mәşğul idi. İkinci kişi dә “Taverna”nın
daimi müştәrisiydi. Onun adı Orsini idi. Özü deyirdi ki, Cenevrәdә
yaşayır. Amma onun barәsindә kimsә bir şey bilmirdi.
Qael soruşdu ki, burda tәk-tәnha nә edirәm. Dedim ki, avtobusa
gecikmişәm, ona görә dә pansiona qayıda bilmәdim.
– Necә yәni! Bu yaşda hәlә pansionda yaşayırsınız? – deyә,
Lafon ucadan sәslәndi.
Orsini dә Lafondan az tәәccüblәnmәmişdi.
– Ona neçә yaş verәrsiniz ki? – Qael soruşdu.
– İyirmi, – Orsini dedi.
