Page 501 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 501
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 501
elә gәlirdi ki, onun ruhu hardasa buralarda, lap yanımda pәrvazlanır.
Anam, xalam onu heç vaxt yada salmırdılar, sanki çoxdan әriyib
yoxa çıxmış bu kölgәni tamam unutmaq istәyirdilәr. Vә mәnә
aydın oldu ki, onlar üçün mәn dә hәmin o kölgәnin bir parçasıydım.
Elә ona görә mәnә dә soyuq münasibәt bәslәyir, şübhәylә yanaşırdılar.
Onlar mәni sevmirdilәr. Elә mәn dә bunun cavabında, onlarla
eynәn o cür davranırdım. Qısası, başabaş idik...
Mәn heç hiss etmәdim ki, Albinya xiyabanını bu başından o
başına kimi nә vaxt keçdim, prefekturanın yanından necә ötdüm.
Gedirdim, harasını bilmәdәn gedirdim, baxmayaraq ki, yağış
başlamışdı. “Kәdәrlә xatırlarsan uçub gedәn illәri...” Gәrәk bu
şeiri mütlәq öyrәnim...
***
Bazar ertәsi, Bütün Müqәddәslәr günündәn sonra, Silvi ilә
hәmişәki kimi, “Le Reqan”da görüşmәyi planlaşdırmışdıq. Ona
atamdan danışmaq istәyirdim, amma sözlәr ilişib qalır, dilimdәn
qopmurdu. Hәmin әrәfәdә, ikilikdә Pakye bulvarıyla bәzәkli
adamların, uşaqların, itlәrin arasında gәzәndә lap hazır idim ki,
içimdәkilәri onunla bölüşüm. Amma onda da, nәdәnsә, dinmәdim
vә gedә-gedә fikirlәşirdim ki, әtrafımızdakı adamlar arasında
yәqin atamı tanıyanlar var.
Axşam kinoya getdik, amma diqqәtimi heç cür cәmlәyә
bilmirdim. Pansiona qayıtmalıydım; ilk dәfәydi ki, buna gülmәyim
tuturdu. Elә bil mәni mәcbur etmişdilәr ki, ölçüsü çoxdan düz
gәlmәyәn paltarları indi zor-bәla tәzәdәn әynimә soxuşdurum.
Ya da elә bil ki, bu üç gündә azı on yaş böyümüşdüm.
***
Çinarın altında avtobus gözlәyirdim. Tәmtәk. Artıq qaranlıq
idi. Bütün günü özümdәn soruşurdum ki, görәsәn, qar yağacaqmı.
elә gәlirdi ki, onun ruhu hardasa buralarda, lap yanımda pәrvazlanır.
Anam, xalam onu heç vaxt yada salmırdılar, sanki çoxdan әriyib
yoxa çıxmış bu kölgәni tamam unutmaq istәyirdilәr. Vә mәnә
aydın oldu ki, onlar üçün mәn dә hәmin o kölgәnin bir parçasıydım.
Elә ona görә mәnә dә soyuq münasibәt bәslәyir, şübhәylә yanaşırdılar.
Onlar mәni sevmirdilәr. Elә mәn dә bunun cavabında, onlarla
eynәn o cür davranırdım. Qısası, başabaş idik...
Mәn heç hiss etmәdim ki, Albinya xiyabanını bu başından o
başına kimi nә vaxt keçdim, prefekturanın yanından necә ötdüm.
Gedirdim, harasını bilmәdәn gedirdim, baxmayaraq ki, yağış
başlamışdı. “Kәdәrlә xatırlarsan uçub gedәn illәri...” Gәrәk bu
şeiri mütlәq öyrәnim...
***
Bazar ertәsi, Bütün Müqәddәslәr günündәn sonra, Silvi ilә
hәmişәki kimi, “Le Reqan”da görüşmәyi planlaşdırmışdıq. Ona
atamdan danışmaq istәyirdim, amma sözlәr ilişib qalır, dilimdәn
qopmurdu. Hәmin әrәfәdә, ikilikdә Pakye bulvarıyla bәzәkli
adamların, uşaqların, itlәrin arasında gәzәndә lap hazır idim ki,
içimdәkilәri onunla bölüşüm. Amma onda da, nәdәnsә, dinmәdim
vә gedә-gedә fikirlәşirdim ki, әtrafımızdakı adamlar arasında
yәqin atamı tanıyanlar var.
Axşam kinoya getdik, amma diqqәtimi heç cür cәmlәyә
bilmirdim. Pansiona qayıtmalıydım; ilk dәfәydi ki, buna gülmәyim
tuturdu. Elә bil mәni mәcbur etmişdilәr ki, ölçüsü çoxdan düz
gәlmәyәn paltarları indi zor-bәla tәzәdәn әynimә soxuşdurum.
Ya da elә bil ki, bu üç gündә azı on yaş böyümüşdüm.
***
Çinarın altında avtobus gözlәyirdim. Tәmtәk. Artıq qaranlıq
idi. Bütün günü özümdәn soruşurdum ki, görәsәn, qar yağacaqmı.
