Page 502 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 502
Ïàòðèê Ìîäèàíî
Elә eyni hadisәlәr dalbadal – ilk qar, bütün Müqәddәslәr günü,
yarpaq tökümü, yaz leysanları – bunların hamısı hәmişә eyni za-
manda baş verir. Yenә dortuar soyuq olacaq, elә soyuq ki, paltarda
yatası olacaqsan, buz kimi suda yuyunmaq hәvәsin qalmayacaq.
Qarın yağmasına görә tәnәffüslәrimizi dә qapısı heç vaxt
bağlanmayan mәktәb tualetlәrinin olduğu qapalı hәyәtdә keçirmәli
olacağıq. Mәn kimsәyә etiraf edә bilmәdim ki, bu cür hәyatı tam
mәnasız sayıram. Bax, atam mәni başa düşәrdi.
Mәnә yenә elә gәldi ki, atamın kölgәsi әtrafımda dolanır.
Artıq başa düşmürdüm ki, bu çinarın yanında nә işim var. Mәnә
әsәbi bir gülmәk gәldi. Dәlibaş... Ruh düşkünlüyü... Yolu qaça-
qaça keçdim.
Avtobus çinarın yanında durdu. Sürücü, yәqin, mәni gözlәyirdi.
Amma dayanacaqda kimsә yox idi. Mәn yolun qarşı tәrәfindә
durmuşdum. Pәncәrәlәrdәn ayaq üstә sıxılıb durmuş sәrnişinlәr,
oturanların başı görünürdü. Deyәsәn, adam hәmişәkindәn çox
idi. Nәhayәt, qapı bağlandı, avtobus tırtıldaya-tırtıldaya yoluna
davam elәdi. Tezliklә “Cökә” villasından, Menton-Sen-Bernar
qәsrinin, Aleksdәki qәbiristanın yanından ötәcәkdi. Eyni, dәyişmәz
marşrut. Mәn başqa avtobusa oturdum, kilsәnin yanında dayanan
vә geriyә, Ansiyә qayıdan avtobusa. Cәmi üç sәrnişini vardı –
hәrbi geyimdә olan oğlanlardı. Yәqin, onlar da kazarmalarına
qayıdırdılar, mәn pansiona qayıtdığım kimi. Boğazlarını yırta-
yırta danışırdılar, qorxurdum ki, başlayarlar mәnә ilişmәyә.
Avtobus Şavuara aparan döngәdәn keçib, gölboyu gedәndә
qәflәtәn panikaya düşdüm. Ansiyә niyә gedirәm axı? Yanımda
heç pul da yoxdur. “Kazino” dayanacağında düşdüm. Ətrafda bir
ins-cins gözә dәymirdi. Arxamda Albinya xiyabanı uzanıb gedirdi
– bomboş, yarpaqlarını tökmüş ağaclar... Fәnәrlәrin hәr şeyi
xәyalata çevirәn işığında küçә çox uzun, bitmәz, heçliyә gedirmiş
kimi görünürdü. “Kazino” kafesi artıq bağlanmışdı, amma ikinci
Elә eyni hadisәlәr dalbadal – ilk qar, bütün Müqәddәslәr günü,
yarpaq tökümü, yaz leysanları – bunların hamısı hәmişә eyni za-
manda baş verir. Yenә dortuar soyuq olacaq, elә soyuq ki, paltarda
yatası olacaqsan, buz kimi suda yuyunmaq hәvәsin qalmayacaq.
Qarın yağmasına görә tәnәffüslәrimizi dә qapısı heç vaxt
bağlanmayan mәktәb tualetlәrinin olduğu qapalı hәyәtdә keçirmәli
olacağıq. Mәn kimsәyә etiraf edә bilmәdim ki, bu cür hәyatı tam
mәnasız sayıram. Bax, atam mәni başa düşәrdi.
Mәnә yenә elә gәldi ki, atamın kölgәsi әtrafımda dolanır.
Artıq başa düşmürdüm ki, bu çinarın yanında nә işim var. Mәnә
әsәbi bir gülmәk gәldi. Dәlibaş... Ruh düşkünlüyü... Yolu qaça-
qaça keçdim.
Avtobus çinarın yanında durdu. Sürücü, yәqin, mәni gözlәyirdi.
Amma dayanacaqda kimsә yox idi. Mәn yolun qarşı tәrәfindә
durmuşdum. Pәncәrәlәrdәn ayaq üstә sıxılıb durmuş sәrnişinlәr,
oturanların başı görünürdü. Deyәsәn, adam hәmişәkindәn çox
idi. Nәhayәt, qapı bağlandı, avtobus tırtıldaya-tırtıldaya yoluna
davam elәdi. Tezliklә “Cökә” villasından, Menton-Sen-Bernar
qәsrinin, Aleksdәki qәbiristanın yanından ötәcәkdi. Eyni, dәyişmәz
marşrut. Mәn başqa avtobusa oturdum, kilsәnin yanında dayanan
vә geriyә, Ansiyә qayıdan avtobusa. Cәmi üç sәrnişini vardı –
hәrbi geyimdә olan oğlanlardı. Yәqin, onlar da kazarmalarına
qayıdırdılar, mәn pansiona qayıtdığım kimi. Boğazlarını yırta-
yırta danışırdılar, qorxurdum ki, başlayarlar mәnә ilişmәyә.
Avtobus Şavuara aparan döngәdәn keçib, gölboyu gedәndә
qәflәtәn panikaya düşdüm. Ansiyә niyә gedirәm axı? Yanımda
heç pul da yoxdur. “Kazino” dayanacağında düşdüm. Ətrafda bir
ins-cins gözә dәymirdi. Arxamda Albinya xiyabanı uzanıb gedirdi
– bomboş, yarpaqlarını tökmüş ağaclar... Fәnәrlәrin hәr şeyi
xәyalata çevirәn işığında küçә çox uzun, bitmәz, heçliyә gedirmiş
kimi görünürdü. “Kazino” kafesi artıq bağlanmışdı, amma ikinci
