Page 50 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 50
Ïàòðèê Ìîäèàíî
– Siz o fransızı tanıyırdınız?
– Yox. O deyirdi ki, fransalı olmaq üçün ona әrә getmәyә
hazırlaşır... Vәtәndaşlıq almaq üçün әldәn-ayaqdan gedirdi.
– Siz boşandınız?
– Əlbәttә... Bizim evliliyimiz cәmi altı ay çәkdi. Onu Birlәşmiş
Ştatlardan çıxarmaq istәyәn immiqrasiya xidmәtini sakitlәşdirmәk
üçün elә o qәdәr vaxt bәs edirdi.
Mәn diqqәtimi toplayıb dinlәyirdim ki, söhbәtinin mәğzini
itirmәyim. Özü dә yaman astadan danışırdı.
– O Fransaya getdi... Daha görmәdim onu... Sonra da...
özünü... öldürdüyü haqda eşitdim...
– Hardan eşitdiniz?
– Bir tanış amerikalıdan, o Geyi dә tanıyırdı vә hәmin vaxt
Parisdә imiş. Mәnә qәzetdәn kәsdiyi parçanı göndәrdi...
– Saxlamısınız?
– Hә, әlbәttә, evdәdir, masanın siyirtmәsindә.
Biz Trokadero bağlarına tәrәf qalxdıq. Ora qәlәbәlik idi,
fontanlar işıqlandırılmışdı. Fontanların yanında vә İen körpüsünün
üstündә turistlәr çox idi. Bu oktyabr axşamı bahar fәslini
xatırladırdı – ilıq hava, gәzmәyә çıxmış adamlar, hәlә saralmamış
yarpaqlar.
– Mәn bir az o yanda yaşayıram...
Trokadero bağları arxada qaldı, biz Nyu-York avenyusuna
burulduq. Orda, sahilkәnarı küçәnin ağacları altında içimdә
xoşagәlmәz bir hiss oyandı – guya bütün bunlar yuxudur. Mәn
artıq öz hәyatımı yaşamışam vә indi gördüyüm sadәcә kabusdur
– şәnbә axşamının ilıq havasında süzәn kabus. Qırılmış bağları
bәrpa etmәyin, ağzı çoxdan hörülmüş qapıları tapmağın nә
mәnası? Vә mәn artıq yanımla addımlayan bu kök, bığlı insanın
da reallığına zorla inana bilirdim.
– Siz o fransızı tanıyırdınız?
– Yox. O deyirdi ki, fransalı olmaq üçün ona әrә getmәyә
hazırlaşır... Vәtәndaşlıq almaq üçün әldәn-ayaqdan gedirdi.
– Siz boşandınız?
– Əlbәttә... Bizim evliliyimiz cәmi altı ay çәkdi. Onu Birlәşmiş
Ştatlardan çıxarmaq istәyәn immiqrasiya xidmәtini sakitlәşdirmәk
üçün elә o qәdәr vaxt bәs edirdi.
Mәn diqqәtimi toplayıb dinlәyirdim ki, söhbәtinin mәğzini
itirmәyim. Özü dә yaman astadan danışırdı.
– O Fransaya getdi... Daha görmәdim onu... Sonra da...
özünü... öldürdüyü haqda eşitdim...
– Hardan eşitdiniz?
– Bir tanış amerikalıdan, o Geyi dә tanıyırdı vә hәmin vaxt
Parisdә imiş. Mәnә qәzetdәn kәsdiyi parçanı göndәrdi...
– Saxlamısınız?
– Hә, әlbәttә, evdәdir, masanın siyirtmәsindә.
Biz Trokadero bağlarına tәrәf qalxdıq. Ora qәlәbәlik idi,
fontanlar işıqlandırılmışdı. Fontanların yanında vә İen körpüsünün
üstündә turistlәr çox idi. Bu oktyabr axşamı bahar fәslini
xatırladırdı – ilıq hava, gәzmәyә çıxmış adamlar, hәlә saralmamış
yarpaqlar.
– Mәn bir az o yanda yaşayıram...
Trokadero bağları arxada qaldı, biz Nyu-York avenyusuna
burulduq. Orda, sahilkәnarı küçәnin ağacları altında içimdә
xoşagәlmәz bir hiss oyandı – guya bütün bunlar yuxudur. Mәn
artıq öz hәyatımı yaşamışam vә indi gördüyüm sadәcә kabusdur
– şәnbә axşamının ilıq havasında süzәn kabus. Qırılmış bağları
bәrpa etmәyin, ağzı çoxdan hörülmüş qapıları tapmağın nә
mәnası? Vә mәn artıq yanımla addımlayan bu kök, bığlı insanın
da reallığına zorla inana bilirdim.
