Page 480 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 480
Ïàòðèê Ìîäèàíî
Peru konsulu... Külәk xәzәllәri sovurub, ölü bir xışıltıyla
xiyaban boyu qovurdu – bu sәsdәn adamın ürәyi para-para olur,
donub qalırdı. Ona acığım tutmurdu, lap yalan desә belә. Əslindә,
onun gopladıqları da elә özünün bir parçasıydı. Vә әgәr onun
dediklәrinin altında heç nә yoxdursa, onda lap pis. Amma әlimdәn
gәlәn bir şey onsuz da yoxdur. Çünki mәni cәlb edәn әslindә, elә
bu boşluq idi. Onun baxışlarında bu boşluğu, mәnasızlığı tez-tez
görürdüm. Çox istәyirdim bilim ki, nә haqda düşünür. Fikirlәrini
tapmaq istәyirdim. O mәnә sirli, ağlasığmaz gәlirdi. Mәsәlәn,
qapını tamamilә sәssiz açıb, otağıma girә bilәrdi. Vә mәnimlә
yanaşı gedә-gedә, bir anda, eynәn elәcә sәssizcә dә yoxa çıxardı,
istәsәydi. Mәnimlә elә bir şey elәmәmişdi, amma әvәzindә onunla
mehmanxananın yanındakı kafedә, ya da agentlikdә gördüyüm
adamların başına oyun açırdı. Bu hoqqası aralarında bir zarafata
çevrilmişdi. Hәrdәn yaddaşım mәni yarı yolda qoyur, amma
onunla İsveçrәyә sәfәrimiz, Cenevrәdәki “Rona” hotelinin hollunda
cürbәcür qәribә tiplәrlә görüşmәsi yaxşı yadımdadır. Sәrhәdi
keçәnәdәk Anmasdan maşınla gәlmişdik. Bazar günü. Hava
qaralırdı. Anmasın küçәlәri adamla dolu idi – nәsә mәrasim
vardı, şәhәrin küçәlәrindәn nәfәsli alәtlәrdәn ibarәt bir musiqiçi
dәstәsi keçirdi. Şeypurçular “Ah, mәnim әzizim!” çalmağa
başlayanda bizi dәli bir gülüş götürdü. Sonra musiqiçilәr-zadlar
getdilәr, küçәlәr boşaldı. Sәrhәddә gömrükçülәr heç pasportlarımızı
da yoxlamadı. Vә Gi burda mәnә danışdı ki, müharibә zamanı,
on altı yaşı olanda düz iki dәfә İsveçrәyә keçmәyә cәhd elәyib.
Birinci dәfә gizlincә sәrhәddәn keçәn kimi, İsveçrә gömrükçülәri
onu tutaraq, fransız jandarmlarına tәhvil verdilәr. Hәmin o illәr
artıq boy-buxunlu, güclü bir yeniyetmә olduğundan, qollarına
ehtiyat üçün qandal da vurubmuşlar ki, Anmasa aparsınlar. Bu
hadisәni o zamandan unuda bilmirdi, tez-tez yuxuda görürdü ki,
әllәrindә qandal, sәhәrdәn-axşama kimi neçә saat metroda gedir
Peru konsulu... Külәk xәzәllәri sovurub, ölü bir xışıltıyla
xiyaban boyu qovurdu – bu sәsdәn adamın ürәyi para-para olur,
donub qalırdı. Ona acığım tutmurdu, lap yalan desә belә. Əslindә,
onun gopladıqları da elә özünün bir parçasıydı. Vә әgәr onun
dediklәrinin altında heç nә yoxdursa, onda lap pis. Amma әlimdәn
gәlәn bir şey onsuz da yoxdur. Çünki mәni cәlb edәn әslindә, elә
bu boşluq idi. Onun baxışlarında bu boşluğu, mәnasızlığı tez-tez
görürdüm. Çox istәyirdim bilim ki, nә haqda düşünür. Fikirlәrini
tapmaq istәyirdim. O mәnә sirli, ağlasığmaz gәlirdi. Mәsәlәn,
qapını tamamilә sәssiz açıb, otağıma girә bilәrdi. Vә mәnimlә
yanaşı gedә-gedә, bir anda, eynәn elәcә sәssizcә dә yoxa çıxardı,
istәsәydi. Mәnimlә elә bir şey elәmәmişdi, amma әvәzindә onunla
mehmanxananın yanındakı kafedә, ya da agentlikdә gördüyüm
adamların başına oyun açırdı. Bu hoqqası aralarında bir zarafata
çevrilmişdi. Hәrdәn yaddaşım mәni yarı yolda qoyur, amma
onunla İsveçrәyә sәfәrimiz, Cenevrәdәki “Rona” hotelinin hollunda
cürbәcür qәribә tiplәrlә görüşmәsi yaxşı yadımdadır. Sәrhәdi
keçәnәdәk Anmasdan maşınla gәlmişdik. Bazar günü. Hava
qaralırdı. Anmasın küçәlәri adamla dolu idi – nәsә mәrasim
vardı, şәhәrin küçәlәrindәn nәfәsli alәtlәrdәn ibarәt bir musiqiçi
dәstәsi keçirdi. Şeypurçular “Ah, mәnim әzizim!” çalmağa
başlayanda bizi dәli bir gülüş götürdü. Sonra musiqiçilәr-zadlar
getdilәr, küçәlәr boşaldı. Sәrhәddә gömrükçülәr heç pasportlarımızı
da yoxlamadı. Vә Gi burda mәnә danışdı ki, müharibә zamanı,
on altı yaşı olanda düz iki dәfә İsveçrәyә keçmәyә cәhd elәyib.
Birinci dәfә gizlincә sәrhәddәn keçәn kimi, İsveçrә gömrükçülәri
onu tutaraq, fransız jandarmlarına tәhvil verdilәr. Hәmin o illәr
artıq boy-buxunlu, güclü bir yeniyetmә olduğundan, qollarına
ehtiyat üçün qandal da vurubmuşlar ki, Anmasa aparsınlar. Bu
hadisәni o zamandan unuda bilmirdi, tez-tez yuxuda görürdü ki,
әllәrindә qandal, sәhәrdәn-axşama kimi neçә saat metroda gedir
