Page 475 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 475
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 475
inanırdım ki, işıq onu bürüyәn dumanı da dağıda bilәr. Hәmin
sәhәr, Parisә gәlәndә, vağzalda onu kimsә qarşılamadı. Uşaqlığını
keçirdiyi mәhәllәdә isә bütün yaxınları, dostları izsiz-soraqsız
itmişdilәr. Bütün bunları ona görә mәnә danışdı ki, mәn dә
Liondan gәlmişdim – onun hәyatının bir qismi keçәn şәhәrdәn,
özü dә o zamanlarda ki, tәxminәn elә onun qәdәr yaşım vardı. Vә
bir dә ona görә ki, bizim ilk gecәmizdә onu “Gi” deyә çağırdım,
amma zorla – bu ad xoşuma gәlmirdi, ona yaraşmırdı bu ad.
Yәqin, o da mәnim daxili müqavimәtimi hiss etmişdi deyә, belә
dedi: “Hә dә... Mәni Gi çağıra bilәrsәn”, sonra da qәhqәhәylә
gülmüşdü. O elә hey tәkrar edirdi: “Gi... Gi...”, elә bil özü dә bu
qısa ada öyrәşmәk istәyirdi; axırda mәn dә gülmәyә başladım...
Bax, bu yerdә mәnә izah etdi ki, “Gi Vensan” onun tәxәllüsüdür.
Mәn soruşdum ki, onu әsl adıyla çağıra bilәrәmmi. O-o, bu,
mәnim tәrәfimdәn çox xoş bir maraqdır, amma ehtiyac yoxdur,
“Gi Vensan”a çoxdan öyrәşib. Onun üçün “Gi Vensan” bir tәzәlik,
bahar, ağ rәnglә assosiasiya olunurdu; bu, çox etibarlı, sakit ad
idi. Vә bir dә onun üçün bir sәdd, bir sığınacaq idi. Bu ad onunla
başqa adamlar arasında qoruyucu bir mәlәk kimi dururdu. Vә o
yenә güldü. Elә mәn dә. Sarsaq gülüş xәstәlik kimi keçici olur,
amma mәnә doğrudan gülmәli idimi? Parlaq işıqda otaq mәnә
soyuq, kimsәsiz gәldi. Yanımda isә başqa ad altında gizlәnәn,
tanımadığım birisi vardı. Fikir vermişdim ki, heç vaxt özündәn
sonra bir iz qoymur – nә dolabın, xalçanın üstündә, nә dә
kresloda. Hәr şeyi yığışdırırdı – paltarlarını, siqaret kötüklәrini,
hәtta ayaqqabılarını. Biz nömrәdәn çıxanda, orda bizdәn heç bir
iz qalmırdı, bәlkә yalnız sәliqәyә salmadığımız çarpayı... amma
tez-tez görürdüm ki, otaqdan çıxarkәn onu da tәlәsik yığışdırır,
örtüyü çarpayının üstünә atırdı. Pansionda qaldığı zamanlardan
qalmış köhnә adәtiydi – özü belә izah edirdi. Onun kostyumları,
bir neçә kitabı vә başqa şeylәri çamadanlarda – agentliklәrinin
inanırdım ki, işıq onu bürüyәn dumanı da dağıda bilәr. Hәmin
sәhәr, Parisә gәlәndә, vağzalda onu kimsә qarşılamadı. Uşaqlığını
keçirdiyi mәhәllәdә isә bütün yaxınları, dostları izsiz-soraqsız
itmişdilәr. Bütün bunları ona görә mәnә danışdı ki, mәn dә
Liondan gәlmişdim – onun hәyatının bir qismi keçәn şәhәrdәn,
özü dә o zamanlarda ki, tәxminәn elә onun qәdәr yaşım vardı. Vә
bir dә ona görә ki, bizim ilk gecәmizdә onu “Gi” deyә çağırdım,
amma zorla – bu ad xoşuma gәlmirdi, ona yaraşmırdı bu ad.
Yәqin, o da mәnim daxili müqavimәtimi hiss etmişdi deyә, belә
dedi: “Hә dә... Mәni Gi çağıra bilәrsәn”, sonra da qәhqәhәylә
gülmüşdü. O elә hey tәkrar edirdi: “Gi... Gi...”, elә bil özü dә bu
qısa ada öyrәşmәk istәyirdi; axırda mәn dә gülmәyә başladım...
Bax, bu yerdә mәnә izah etdi ki, “Gi Vensan” onun tәxәllüsüdür.
Mәn soruşdum ki, onu әsl adıyla çağıra bilәrәmmi. O-o, bu,
mәnim tәrәfimdәn çox xoş bir maraqdır, amma ehtiyac yoxdur,
“Gi Vensan”a çoxdan öyrәşib. Onun üçün “Gi Vensan” bir tәzәlik,
bahar, ağ rәnglә assosiasiya olunurdu; bu, çox etibarlı, sakit ad
idi. Vә bir dә onun üçün bir sәdd, bir sığınacaq idi. Bu ad onunla
başqa adamlar arasında qoruyucu bir mәlәk kimi dururdu. Vә o
yenә güldü. Elә mәn dә. Sarsaq gülüş xәstәlik kimi keçici olur,
amma mәnә doğrudan gülmәli idimi? Parlaq işıqda otaq mәnә
soyuq, kimsәsiz gәldi. Yanımda isә başqa ad altında gizlәnәn,
tanımadığım birisi vardı. Fikir vermişdim ki, heç vaxt özündәn
sonra bir iz qoymur – nә dolabın, xalçanın üstündә, nә dә
kresloda. Hәr şeyi yığışdırırdı – paltarlarını, siqaret kötüklәrini,
hәtta ayaqqabılarını. Biz nömrәdәn çıxanda, orda bizdәn heç bir
iz qalmırdı, bәlkә yalnız sәliqәyә salmadığımız çarpayı... amma
tez-tez görürdüm ki, otaqdan çıxarkәn onu da tәlәsik yığışdırır,
örtüyü çarpayının üstünә atırdı. Pansionda qaldığı zamanlardan
qalmış köhnә adәtiydi – özü belә izah edirdi. Onun kostyumları,
bir neçә kitabı vә başqa şeylәri çamadanlarda – agentliklәrinin
