Page 471 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 471
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 471
düzünü demәkdir. Amma yenә bir yaş artırdım – ehtiyat üçün. On
doqquz. Çox tәәccüblәndi. Elә bilirmiş iyirmidәn bir az artıq olar.
Ailәlikcә gәzmәyә çıxanlar böyrümüzdәn tәntәnәylә keçirdi.
Uşaqlar böyüklәrdәn hәmişә dala qalır, onlar da balacaları
adlarıyla çağırırdılar – bәzilәri ağlamsınaraq, digәrlәri amiranә;
sәslәr tәdricәn uzaqlaşıb susurdu. Kimsә bir neçә dәfә çağırdı:
“Gi!” vә mәn birdәn xatırladım ki, yoldaşımın da adı Gidir. Am-
ma o heç gözünü dә qırpmadı. Onda hәlә bilmirdim ki, onun әsl
adı deyilmiş bu.
– Əslindә, mәn özümә iş axtarıram, – deyә, utana-utana
dillәndim.
Vә birdәn tәlәsik, o qәdәr tәlәsik ki, sözlәr bir-birinin belinә
minirdi, başladım ona hәqiqәtin bir qismini danışmağa: Liondan
gәlmişәm, indi Mirey Maksimoffun yanında yaşayıram vә Parisdә
iş axtarıram...
– Bәs valideynlәriniz? Onlar bu barәdә nә fikirlәşirdi?
Mәni bu sual utandırdı bir az. Lionu tәrk edәrkәn valideynlәrim
heç yadıma düşmәmişdi. Demәzdim ki, onlara qarşı biganә idim,
sadәcә olaraq, çoxdan uzaqlaşmışdım onlardan. Amma gәlәcәk
barәdә bütün planlarımda mütlәq onların da yeri olurdu, bircә
qoy hәyatım müәyyәnlәşsin, hәr sәhәr içimә dolub mәni incidәn
bu aramsızlıqdan yaxa qurtarım... Elә ki, hәr şey aydınlaşdı,
sabitlәşdi, görüşmәyimizә yenә sevinәcәkdim.
– Onlar mәnә heç nәylә kömәk edә bilmәzlәr, – deyә cavab
verdim.
Biz Pre-Katelan yaxınlığında bir az da gәzişdik. Xiyabanlar
yavaş-yavaş kimsәsizlәşir, meşә cığırlarına dönürdü. Onda o,
dedi ki, geri qayıtmaq vaxtıdır, yoxsa, azarıq. Soruşdum ki, işinin
adı nәdir. Elә bir maraqlı iş deyil, Fransayla İsveçrә arasında get-
gәldәdir. Onun kampanyonları vardı, birlikdә Parisdә hansısa
düzünü demәkdir. Amma yenә bir yaş artırdım – ehtiyat üçün. On
doqquz. Çox tәәccüblәndi. Elә bilirmiş iyirmidәn bir az artıq olar.
Ailәlikcә gәzmәyә çıxanlar böyrümüzdәn tәntәnәylә keçirdi.
Uşaqlar böyüklәrdәn hәmişә dala qalır, onlar da balacaları
adlarıyla çağırırdılar – bәzilәri ağlamsınaraq, digәrlәri amiranә;
sәslәr tәdricәn uzaqlaşıb susurdu. Kimsә bir neçә dәfә çağırdı:
“Gi!” vә mәn birdәn xatırladım ki, yoldaşımın da adı Gidir. Am-
ma o heç gözünü dә qırpmadı. Onda hәlә bilmirdim ki, onun әsl
adı deyilmiş bu.
– Əslindә, mәn özümә iş axtarıram, – deyә, utana-utana
dillәndim.
Vә birdәn tәlәsik, o qәdәr tәlәsik ki, sözlәr bir-birinin belinә
minirdi, başladım ona hәqiqәtin bir qismini danışmağa: Liondan
gәlmişәm, indi Mirey Maksimoffun yanında yaşayıram vә Parisdә
iş axtarıram...
– Bәs valideynlәriniz? Onlar bu barәdә nә fikirlәşirdi?
Mәni bu sual utandırdı bir az. Lionu tәrk edәrkәn valideynlәrim
heç yadıma düşmәmişdi. Demәzdim ki, onlara qarşı biganә idim,
sadәcә olaraq, çoxdan uzaqlaşmışdım onlardan. Amma gәlәcәk
barәdә bütün planlarımda mütlәq onların da yeri olurdu, bircә
qoy hәyatım müәyyәnlәşsin, hәr sәhәr içimә dolub mәni incidәn
bu aramsızlıqdan yaxa qurtarım... Elә ki, hәr şey aydınlaşdı,
sabitlәşdi, görüşmәyimizә yenә sevinәcәkdim.
– Onlar mәnә heç nәylә kömәk edә bilmәzlәr, – deyә cavab
verdim.
Biz Pre-Katelan yaxınlığında bir az da gәzişdik. Xiyabanlar
yavaş-yavaş kimsәsizlәşir, meşә cığırlarına dönürdü. Onda o,
dedi ki, geri qayıtmaq vaxtıdır, yoxsa, azarıq. Soruşdum ki, işinin
adı nәdir. Elә bir maraqlı iş deyil, Fransayla İsveçrә arasında get-
gәldәdir. Onun kampanyonları vardı, birlikdә Parisdә hansısa
