Page 469 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 469
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 469
Cavabında gülümsәmәyә cәhd elәdim.
– Yox, razı deyilәm, – o biri ikisinә müraciәtlә dedi. – Bu
imtahan mәsәlәsi hәr halda çox kәdәrlidir.
Valter soruşdu ki, Ginin özü necә, bakalavr imtahanı veribmi.
Gi Vensan cavabında söylәdi ki, o vaxt çatdıra bilmәyib vә indi
çox peşmandır. O izah etdi ki, mәktәbi müharibәnin lap sonunda
bitirmәliydi, isveçrәlilәr onu yaşıdı olan başqa qaçqınlarla bir
yerdә köçürdülәr. Sonra onların hamısı bir xeyli müddәt Lionda
yaşadılar – pansion kimi bir tәsisatda, amma orda da mәktәb
proqramı keçilmirdi. Vaxtlarının çox hissәsini әl әmәyinә sәrf
edirdilәr.
Utancaqlığıma qalib gәlib soruşdum:
– Lionda çoxmu qaldınız?
– O qәdәr dә yox. Tәxminәn altı ay.
Hәmin o ilk görüşdә mәn ürәk elәyib ondan soruşa bilmәdim
ki, Lionun hansı tәsisatında qalırmış. Amma mәnim üçün onsuz
da hәr şey aydın idi – o dәqiqә onu lazaretlәr pansionunun qara
divarları arxasında tәsәvvür etdim.
Restorandan çıxarkәn Mirey Maksimoff mәni xәbәrdar etdi ki,
evә gec qayıdacaq. Valter hәr iki yanağımdan “maç” alıb, bakalavr
imtahanımı verә bilmәmәyimә baxmayaraq mәnimlә tanışlıqdan
çox şad olduğunu dedi. Onların hәr ikisi maşına әylәşdi vә Mirey
Maksimoff şüşәni endirәrәk, bizә әl elәyib, sağollaşdı.
Gi Vensanla baş-başa qaldıq. Mәndәn soruşdu ki, bu mәhәllәdәmi
yaşayıram? Cavab verdim: yox, Trokadero tәrәfdә oluram, amma
Parisi pis tanıyıram deyә, dәqiq bilmirәm ki, uzaqdır, yoxsa, yaxın.
– Onda bir az gәzim sizinlә. Yorulsanız “Etual”da metroya
minәrik.
Bax, burda hiss etdim ki, Parisә gәlişimin ilk günündәn arzu-
ladığım görüş baş tutdu. Onun hәmin an söylәdiyi ifadә yaddaşıma
elә hәkk olundu ki, elә indi, üstündәn bu qәdәr illәr ötәndәn
Cavabında gülümsәmәyә cәhd elәdim.
– Yox, razı deyilәm, – o biri ikisinә müraciәtlә dedi. – Bu
imtahan mәsәlәsi hәr halda çox kәdәrlidir.
Valter soruşdu ki, Ginin özü necә, bakalavr imtahanı veribmi.
Gi Vensan cavabında söylәdi ki, o vaxt çatdıra bilmәyib vә indi
çox peşmandır. O izah etdi ki, mәktәbi müharibәnin lap sonunda
bitirmәliydi, isveçrәlilәr onu yaşıdı olan başqa qaçqınlarla bir
yerdә köçürdülәr. Sonra onların hamısı bir xeyli müddәt Lionda
yaşadılar – pansion kimi bir tәsisatda, amma orda da mәktәb
proqramı keçilmirdi. Vaxtlarının çox hissәsini әl әmәyinә sәrf
edirdilәr.
Utancaqlığıma qalib gәlib soruşdum:
– Lionda çoxmu qaldınız?
– O qәdәr dә yox. Tәxminәn altı ay.
Hәmin o ilk görüşdә mәn ürәk elәyib ondan soruşa bilmәdim
ki, Lionun hansı tәsisatında qalırmış. Amma mәnim üçün onsuz
da hәr şey aydın idi – o dәqiqә onu lazaretlәr pansionunun qara
divarları arxasında tәsәvvür etdim.
Restorandan çıxarkәn Mirey Maksimoff mәni xәbәrdar etdi ki,
evә gec qayıdacaq. Valter hәr iki yanağımdan “maç” alıb, bakalavr
imtahanımı verә bilmәmәyimә baxmayaraq mәnimlә tanışlıqdan
çox şad olduğunu dedi. Onların hәr ikisi maşına әylәşdi vә Mirey
Maksimoff şüşәni endirәrәk, bizә әl elәyib, sağollaşdı.
Gi Vensanla baş-başa qaldıq. Mәndәn soruşdu ki, bu mәhәllәdәmi
yaşayıram? Cavab verdim: yox, Trokadero tәrәfdә oluram, amma
Parisi pis tanıyıram deyә, dәqiq bilmirәm ki, uzaqdır, yoxsa, yaxın.
– Onda bir az gәzim sizinlә. Yorulsanız “Etual”da metroya
minәrik.
Bax, burda hiss etdim ki, Parisә gәlişimin ilk günündәn arzu-
ladığım görüş baş tutdu. Onun hәmin an söylәdiyi ifadә yaddaşıma
elә hәkk olundu ki, elә indi, üstündәn bu qәdәr illәr ötәndәn
