Page 465 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 465
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 465
bizi başqa tanışlar gözlәyirdi, gecәnin sonunda isә hәmin o qız –
Paskal da gәldi. Onu tәxminәn qırx yaşlarında, çox ucaboy, qısa
saçları kirpi tikanı kimi dimdik duran bir kişi müşayiәt edirdi.
Kinorejissor idi, onun ciddi, donuq sifәti skeletin kәllәsini
xatırladırdı. O, Paskalı özünün filminә çәkmәyә hazırlaşırdı –
masa arxasında oturanların hamısı elә hәmin filmdәn danışırdılar.
Rejissor onun mәzmununu nәql edirdi, mәn dә çox şeyi başa
düşmürdüm, çünki söhbәtinә tez-tez cürbәcür elmi sözlәr dürtürdü.
Filmin mövzusu gah Portuqaliyadakı hansısa evdә, gah xizәk
kurortundakı kiçik dağ evindә, gah da Burqundiya qәsrlәrindәn
birindә olan bir neçә cütlüyün başına gәlәnlәr haqda idi; qadınlar
(onların hamısı bir nәfәr kimi, gözәl idi) vә kişilәr (onların da
hamısı bir nәfәr kimi ağıllı idi) filmin gedişindә tәrәf-müqabillәrini
dәyişirdilәr – onun dediyi kimi, “hәndәsi fiqurlar tәki fәzada
hәrәkәt edirdilәr”. Mәn Mirey Maksimoffla yanaşı oturmuşdum;
elә görünürdü ki, rejissorun dediklәrini o da әmәlli başa düşmürdü,
lakin burdakıların hamısı onun söylәdiklәrinә hörmәtlә qulaq
asırdılar. Sonra qәrara gәldilәr yenә harasa yollanıb, bir az da
vursunlar; amma biz daim elә eyni yerlәrә gedirdik – “Nüaj”, ya
da “La Malen”. Vә yenә dә maşında oturmuşduq. İndi isә hamı
susurdu. Avtomobil yağışın altında sahil boyu süzürmüş kimi
gedirdi. Qırmızı işıqlar vә fәnәrlәrin işığı mәnә sakitlәşdirici
tәsir edirdi. Mәn Paris gecәlәrini sevirdim, onlar günorta saatlarında
adama tez-tez әziyyәt verәn xiffәti sakitlәşdirirdi. Bircә onu
istәyirdim ki, mәni maşından bayıra, tәmiz havaya buraxsınlar –
çayın qırağında tәk-tәnha gәzim...
– Nә var bu evdә, niyә kefsiz oturmusan tәkcәnә! – Mirey
Maksimoff deyirdi.
Vә o, mәni az qala, hәr gün dostlarının kampaniyasına aparırdı.
Biz onlarla gecәdәn xeyli keçәnәdәk otururduq deyә, az qalırdı
mәn elә masanın arxasındaca yuxulayam. Söhbәtin sәs-küyündә.
bizi başqa tanışlar gözlәyirdi, gecәnin sonunda isә hәmin o qız –
Paskal da gәldi. Onu tәxminәn qırx yaşlarında, çox ucaboy, qısa
saçları kirpi tikanı kimi dimdik duran bir kişi müşayiәt edirdi.
Kinorejissor idi, onun ciddi, donuq sifәti skeletin kәllәsini
xatırladırdı. O, Paskalı özünün filminә çәkmәyә hazırlaşırdı –
masa arxasında oturanların hamısı elә hәmin filmdәn danışırdılar.
Rejissor onun mәzmununu nәql edirdi, mәn dә çox şeyi başa
düşmürdüm, çünki söhbәtinә tez-tez cürbәcür elmi sözlәr dürtürdü.
Filmin mövzusu gah Portuqaliyadakı hansısa evdә, gah xizәk
kurortundakı kiçik dağ evindә, gah da Burqundiya qәsrlәrindәn
birindә olan bir neçә cütlüyün başına gәlәnlәr haqda idi; qadınlar
(onların hamısı bir nәfәr kimi, gözәl idi) vә kişilәr (onların da
hamısı bir nәfәr kimi ağıllı idi) filmin gedişindә tәrәf-müqabillәrini
dәyişirdilәr – onun dediyi kimi, “hәndәsi fiqurlar tәki fәzada
hәrәkәt edirdilәr”. Mәn Mirey Maksimoffla yanaşı oturmuşdum;
elә görünürdü ki, rejissorun dediklәrini o da әmәlli başa düşmürdü,
lakin burdakıların hamısı onun söylәdiklәrinә hörmәtlә qulaq
asırdılar. Sonra qәrara gәldilәr yenә harasa yollanıb, bir az da
vursunlar; amma biz daim elә eyni yerlәrә gedirdik – “Nüaj”, ya
da “La Malen”. Vә yenә dә maşında oturmuşduq. İndi isә hamı
susurdu. Avtomobil yağışın altında sahil boyu süzürmüş kimi
gedirdi. Qırmızı işıqlar vә fәnәrlәrin işığı mәnә sakitlәşdirici
tәsir edirdi. Mәn Paris gecәlәrini sevirdim, onlar günorta saatlarında
adama tez-tez әziyyәt verәn xiffәti sakitlәşdirirdi. Bircә onu
istәyirdim ki, mәni maşından bayıra, tәmiz havaya buraxsınlar –
çayın qırağında tәk-tәnha gәzim...
– Nә var bu evdә, niyә kefsiz oturmusan tәkcәnә! – Mirey
Maksimoff deyirdi.
Vә o, mәni az qala, hәr gün dostlarının kampaniyasına aparırdı.
Biz onlarla gecәdәn xeyli keçәnәdәk otururduq deyә, az qalırdı
mәn elә masanın arxasındaca yuxulayam. Söhbәtin sәs-küyündә.
