Page 462 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 462
Ïàòðèê Ìîäèàíî
günәş yenә yaş torpaq qoxuyan Pre-Katelan xiyabanındakı ağacların
kürәn yarpaqlarını sığallayırdı... Bir dә qaranlıq düşәndә qayıdırdım.
Gәlәcәyim barәdә fikirlәşәndә mübhәm bir nigaranlıq hissi içimә
dolurdu. Gәlәcәk mәnә bağlı, qaraqıfıl gәlirdi, sanki hәlә dә
lazaretlәrin monastırı ilә üz-üzә durmuşdum. Bu şәhәr mәnә yeni
görüşlәr vәd edirdi. Bulon meşәsindәn Trokaderoya aparan
prospektlә addımlayarkәn başımı qaldırıb, evlәrin işıqlı pәncәrәlәrinә
baxırdım. Onların hәr birindә mәni bir müjdә gözlәyirdi, hәr biri
mәnә bir işarә idi ki, bu hәyatda hәr şey mümkündür. Yerә
tökülmüş yarpaqlara vә yağışa baxmayaraq, havada bir enerji
vardı. Qәribә payızdı. Başqalarına bәnzәmәyәn vә hәyatımdakı
bütün qalan şeylәrdәn әbәdilik qoparılmış payız... Mәnim indi
yaşadığım yerdә isә payız, ümumiyyәtlә olmur. Aralıq dәnizindәki
kiçik liman – zaman burda mәnim üçün hәmişәlik dayanıb.
Günәş... Hәr gün günәş... vә belәcә, düz ölәnә kimi. Sonrakı illәr-
dә Parisә nadir sәfәrlәrimdә çәtinliklә inana bilirdim ki, mәn hә-
min o payızı mәhz burda keçirdim. Onda hәr şey daha parlaq, da-
ha sirli idi – küçәlәr, yoldan ötәnlәrin gözlәri, işıqlar, – elә bil yu-
xu idi, ya da nәsә “çәkib” mәst olmuşdum. Amma bәlkә dә sadә-
cә olaraq, çox gәnc idim vә hәmin o gәrginlik mәnim üçün dözül-
mәz olmuşdu. Hәmin axşam Vinez küçәsinә qayıdanda binanın
girişindә tünd rәngdә saçları olan plaşlı bir kişiylә üz-üzә gәldim.
Onunla bir dәfә rastlaşmışdın – Cen-Jermen-de-Predә dostlarla
görüşәndә. Görünür, Mireyi evә kimi ötürürmüş. Mәn zәngi bas-
dım. Qapı açılana qәdәr, xeyli gözlәyәsi oldum. Onun әynindә
qırmızı, tiftikli xalat vardı, saçları dağınıqdı. Qonaq otağının işığı
yanmırdı. Dedi ki, yatıbmış. Mәnim isә pillәkәndә kiminlә
rastlaşdığımı söylәmәyә cәsarәtim çatmadı. Onun baxışları xumar,
yumşaq idi; mәni özünә tәrәf çәkib qucaqladı. Sonra soruşdu ki,
bütün günü nәylә mәşğul olmuşam vә eşidәndә ki, Bulon meşәsindә
tәk-tәnha gәzib-dolanıram, çox tәәccüblәndi.
günәş yenә yaş torpaq qoxuyan Pre-Katelan xiyabanındakı ağacların
kürәn yarpaqlarını sığallayırdı... Bir dә qaranlıq düşәndә qayıdırdım.
Gәlәcәyim barәdә fikirlәşәndә mübhәm bir nigaranlıq hissi içimә
dolurdu. Gәlәcәk mәnә bağlı, qaraqıfıl gәlirdi, sanki hәlә dә
lazaretlәrin monastırı ilә üz-üzә durmuşdum. Bu şәhәr mәnә yeni
görüşlәr vәd edirdi. Bulon meşәsindәn Trokaderoya aparan
prospektlә addımlayarkәn başımı qaldırıb, evlәrin işıqlı pәncәrәlәrinә
baxırdım. Onların hәr birindә mәni bir müjdә gözlәyirdi, hәr biri
mәnә bir işarә idi ki, bu hәyatda hәr şey mümkündür. Yerә
tökülmüş yarpaqlara vә yağışa baxmayaraq, havada bir enerji
vardı. Qәribә payızdı. Başqalarına bәnzәmәyәn vә hәyatımdakı
bütün qalan şeylәrdәn әbәdilik qoparılmış payız... Mәnim indi
yaşadığım yerdә isә payız, ümumiyyәtlә olmur. Aralıq dәnizindәki
kiçik liman – zaman burda mәnim üçün hәmişәlik dayanıb.
Günәş... Hәr gün günәş... vә belәcә, düz ölәnә kimi. Sonrakı illәr-
dә Parisә nadir sәfәrlәrimdә çәtinliklә inana bilirdim ki, mәn hә-
min o payızı mәhz burda keçirdim. Onda hәr şey daha parlaq, da-
ha sirli idi – küçәlәr, yoldan ötәnlәrin gözlәri, işıqlar, – elә bil yu-
xu idi, ya da nәsә “çәkib” mәst olmuşdum. Amma bәlkә dә sadә-
cә olaraq, çox gәnc idim vә hәmin o gәrginlik mәnim üçün dözül-
mәz olmuşdu. Hәmin axşam Vinez küçәsinә qayıdanda binanın
girişindә tünd rәngdә saçları olan plaşlı bir kişiylә üz-üzә gәldim.
Onunla bir dәfә rastlaşmışdın – Cen-Jermen-de-Predә dostlarla
görüşәndә. Görünür, Mireyi evә kimi ötürürmüş. Mәn zәngi bas-
dım. Qapı açılana qәdәr, xeyli gözlәyәsi oldum. Onun әynindә
qırmızı, tiftikli xalat vardı, saçları dağınıqdı. Qonaq otağının işığı
yanmırdı. Dedi ki, yatıbmış. Mәnim isә pillәkәndә kiminlә
rastlaşdığımı söylәmәyә cәsarәtim çatmadı. Onun baxışları xumar,
yumşaq idi; mәni özünә tәrәf çәkib qucaqladı. Sonra soruşdu ki,
bütün günü nәylә mәşğul olmuşam vә eşidәndә ki, Bulon meşәsindә
tәk-tәnha gәzib-dolanıram, çox tәәccüblәndi.
