Page 459 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 459
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 459
bir-birini әvәz edәrәk ara vermәdәn, әbәdi sәslәnirdi: “Sizin tәbii
rәnginiz... Profilinizi çevirin mәnә... Bu, müsyö Pyer axtaran
deyil...”, amma bütün bu sözlәr öz mәnasını artıq çoxdan itirmişdi.
Oyananda mәn hәmişә tәәccüblәnirdim ki, çoxdan keçmişdә
qalmış bu epizod nәdәn mәni bu qәdәr incitmiş, bәdbәxt elәmişdi.
Axı mәn hәmin axşam körpüdәn keçәndә özümü Sonaya atmaq
barәdә dә düşünürdüm. Aman ilahi, belә sarsaq bir şeyә görә!
Mәnim evә, valideynlәrimin, yataq otağımdakı güzgünün
yanına dönmәyә cәsarәtim çatmadı. Uzun pillәkәnlәrlә Köhnә
şәhәrә endim, sanki bütün bunlardan qaçmaq istәyirdim. Vә
yenә sahillә – Sona boyu dolaşmağa başladım. Sonra kafeyә
getdim. Mirey Maksimoffun Parisdәki dostlarının ünvan vә tele-
fonunu yazdığı kağız parçası dururdu. Uzun-uzadı zәng çaldım,
bir xeyli cavab gәlmәdi, amma sonra telefonun dәstәyindәn
qәflәtәn bir qadının sәsi eşidildi. Gözlәnilmәzlikdәn yerimdә
donub qaldım. Sonra zorla mızıldandım:
– Mirey Maksimoffla danışa bilәrәmmi?
Bunu elә yavaş soruşdum ki, orda, Parisdә yәqin zorla eşitdilәr
mәni. Mirey evdә deyildi, bir az sonra, axşamüstü qayıdacaqdı.
Ertәsi gün Perraş vağzalında gecә qatarına mindim. Kupe
zülmәt qaranlıq idi. Küncdәki skamyalarda pozuq kölgәlәr
mürgülәyirdi. Mәn lap qapının ağzında әylәşdim. Qatar yerindәn
tәrpәnmәk bilmir, mәn özümә sual edirdim ki, görәsәn, mәni bu
şәhәrdәn getmәyә qoyacaqmı. İçimdә elә bir hiss vardı, guya
kimdәnsә, nәdәnsә qaçırdım. Nәhayәt, vaqon dartındı, pәncәrә
önündәn Sona üzüb keçdi, gözdәn itdi vә bir az yüngüllәşdim,
elә bil ürәyimdәn asılan ağır daşı çıxarıb atmışdım. Düşünmürәm
ki, hәmin gecә yata bildim, yәqin sadәcә mürgülәdim bir az vә
qatar birdәn Dijonun bomboş perronunda dayandı. Gecә işığının
mavi nurunda oturub Mirey Maksimoff barәdә fikirlәşirdim.
Orda, Terromolinos çimәrliyindә bütün günlәrimiz günәşdәn öz
bir-birini әvәz edәrәk ara vermәdәn, әbәdi sәslәnirdi: “Sizin tәbii
rәnginiz... Profilinizi çevirin mәnә... Bu, müsyö Pyer axtaran
deyil...”, amma bütün bu sözlәr öz mәnasını artıq çoxdan itirmişdi.
Oyananda mәn hәmişә tәәccüblәnirdim ki, çoxdan keçmişdә
qalmış bu epizod nәdәn mәni bu qәdәr incitmiş, bәdbәxt elәmişdi.
Axı mәn hәmin axşam körpüdәn keçәndә özümü Sonaya atmaq
barәdә dә düşünürdüm. Aman ilahi, belә sarsaq bir şeyә görә!
Mәnim evә, valideynlәrimin, yataq otağımdakı güzgünün
yanına dönmәyә cәsarәtim çatmadı. Uzun pillәkәnlәrlә Köhnә
şәhәrә endim, sanki bütün bunlardan qaçmaq istәyirdim. Vә
yenә sahillә – Sona boyu dolaşmağa başladım. Sonra kafeyә
getdim. Mirey Maksimoffun Parisdәki dostlarının ünvan vә tele-
fonunu yazdığı kağız parçası dururdu. Uzun-uzadı zәng çaldım,
bir xeyli cavab gәlmәdi, amma sonra telefonun dәstәyindәn
qәflәtәn bir qadının sәsi eşidildi. Gözlәnilmәzlikdәn yerimdә
donub qaldım. Sonra zorla mızıldandım:
– Mirey Maksimoffla danışa bilәrәmmi?
Bunu elә yavaş soruşdum ki, orda, Parisdә yәqin zorla eşitdilәr
mәni. Mirey evdә deyildi, bir az sonra, axşamüstü qayıdacaqdı.
Ertәsi gün Perraş vağzalında gecә qatarına mindim. Kupe
zülmәt qaranlıq idi. Küncdәki skamyalarda pozuq kölgәlәr
mürgülәyirdi. Mәn lap qapının ağzında әylәşdim. Qatar yerindәn
tәrpәnmәk bilmir, mәn özümә sual edirdim ki, görәsәn, mәni bu
şәhәrdәn getmәyә qoyacaqmı. İçimdә elә bir hiss vardı, guya
kimdәnsә, nәdәnsә qaçırdım. Nәhayәt, vaqon dartındı, pәncәrә
önündәn Sona üzüb keçdi, gözdәn itdi vә bir az yüngüllәşdim,
elә bil ürәyimdәn asılan ağır daşı çıxarıb atmışdım. Düşünmürәm
ki, hәmin gecә yata bildim, yәqin sadәcә mürgülәdim bir az vә
qatar birdәn Dijonun bomboş perronunda dayandı. Gecә işığının
mavi nurunda oturub Mirey Maksimoff barәdә fikirlәşirdim.
Orda, Terromolinos çimәrliyindә bütün günlәrimiz günәşdәn öz
