Page 445 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 445
Èòèðèëìèø äöíéà 445
Saata baxdım. Hәlә gecәnin yarısı idi. Karmen yalnız sәhәr
açılanda gәlәcәk. O, Xeyuordlarla birgә şәhәr kәnarına, onların
dәstәsindәn olan hansısa Şatiyonun yanına getmişdi. Mәn
yorulduğumu deyib, onlara qoşulmamışdım.
– Sizi telefonda gözlәyirlәr, – Yurel tәkrarladı.
O, irәlidә gedirdi, mәnsә gözlәrimi onun yumşaq tuflilәrindәn
çәkә bilmirdim. Yurel o qәdәr sәssiz yeriyirdi ki, özümü hәlә dә
yatmış hiss edirdim. Qonaq otağından sonra daha iki-üç otaq
keçdik. Zibilliyә çevrilmiş otaqların gur işığı gözümü qamaşdırırdı.
Bu, Karmenin istәyi idi – o evә qayıdanda bütün otaqların işığı
yandırılmalıydı.
Kabinetә gәlib, dәstәyi qulağıma tutdum. Qızın sәsini tanıdım,
baxmayaraq ki, o hәmişәki sәsilә danışmırdı. Lap alçaqdan danışırdı.
O, indi haradadır? Sen-Mor-de-Fossedә? Yox. Yәqin ki, Parisdәdir.
Roden küçәsindә, Xeyuordların yanında. Başına iş gәlib. Hönkür-
hönkür ağlayırdı. Xahiş edirdi ki, tez onun yanına gedim.
Yurel ağac kimi önümdә bitmişdi, mәnә soyuq nәzәrlәrlә
baxırdı. Gödәkcәmi qonaq otağında qoymuşdum. Otaqların
anfiladası ilә yenidәn geriyә qayıtmalı oldum. Mәndә belә bir
hiss yaranmışdı ki, bir daha buraya qayıtmayacağam vә bu mәnzil
artıq uzaq keçmişә aiddir. Bütün varlığımı sarmış kәdәr vә
hәyәcan içindә olsam da, birdәn-birә әvvәllәr görmәk istәmәdiyim
şeylәri gördüm. Divarlardakı taxta panellәrdә iri çatlar әmәlә
gәlmişdi, Karmenin bir-bir satıb-sovduğu şәkillәrin yeri divarda
ağ lәkәlәr kimi görünürdü. Çilçırağın parlaq işığında xalçanın
köhnәlib-sürtüldüyünü açıq-aydın görmәk olurdu. Karmenin
taleyinә bütün bu lazımsız әşyaların, istifadәsiz qalmış mebelin,
heyvan müqәvvalarının içindә yaşamaq yazılmışdı. Bir dә, yumşaq
tuflilәrdә dolaşan yaşlı çapar… Mәn gecәnin qaranlığında başılovlu
metroya doğru qaçarkәn belә, o, qapının arasında hәrәkәtsiz da-
yanıb, mәnә göz qoymaqdaydı.
Saata baxdım. Hәlә gecәnin yarısı idi. Karmen yalnız sәhәr
açılanda gәlәcәk. O, Xeyuordlarla birgә şәhәr kәnarına, onların
dәstәsindәn olan hansısa Şatiyonun yanına getmişdi. Mәn
yorulduğumu deyib, onlara qoşulmamışdım.
– Sizi telefonda gözlәyirlәr, – Yurel tәkrarladı.
O, irәlidә gedirdi, mәnsә gözlәrimi onun yumşaq tuflilәrindәn
çәkә bilmirdim. Yurel o qәdәr sәssiz yeriyirdi ki, özümü hәlә dә
yatmış hiss edirdim. Qonaq otağından sonra daha iki-üç otaq
keçdik. Zibilliyә çevrilmiş otaqların gur işığı gözümü qamaşdırırdı.
Bu, Karmenin istәyi idi – o evә qayıdanda bütün otaqların işığı
yandırılmalıydı.
Kabinetә gәlib, dәstәyi qulağıma tutdum. Qızın sәsini tanıdım,
baxmayaraq ki, o hәmişәki sәsilә danışmırdı. Lap alçaqdan danışırdı.
O, indi haradadır? Sen-Mor-de-Fossedә? Yox. Yәqin ki, Parisdәdir.
Roden küçәsindә, Xeyuordların yanında. Başına iş gәlib. Hönkür-
hönkür ağlayırdı. Xahiş edirdi ki, tez onun yanına gedim.
Yurel ağac kimi önümdә bitmişdi, mәnә soyuq nәzәrlәrlә
baxırdı. Gödәkcәmi qonaq otağında qoymuşdum. Otaqların
anfiladası ilә yenidәn geriyә qayıtmalı oldum. Mәndә belә bir
hiss yaranmışdı ki, bir daha buraya qayıtmayacağam vә bu mәnzil
artıq uzaq keçmişә aiddir. Bütün varlığımı sarmış kәdәr vә
hәyәcan içindә olsam da, birdәn-birә әvvәllәr görmәk istәmәdiyim
şeylәri gördüm. Divarlardakı taxta panellәrdә iri çatlar әmәlә
gәlmişdi, Karmenin bir-bir satıb-sovduğu şәkillәrin yeri divarda
ağ lәkәlәr kimi görünürdü. Çilçırağın parlaq işığında xalçanın
köhnәlib-sürtüldüyünü açıq-aydın görmәk olurdu. Karmenin
taleyinә bütün bu lazımsız әşyaların, istifadәsiz qalmış mebelin,
heyvan müqәvvalarının içindә yaşamaq yazılmışdı. Bir dә, yumşaq
tuflilәrdә dolaşan yaşlı çapar… Mәn gecәnin qaranlığında başılovlu
metroya doğru qaçarkәn belә, o, qapının arasında hәrәkәtsiz da-
yanıb, mәnә göz qoymaqdaydı.
