Page 409 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 409
Èòèðèëìèø äöíéà 409
Lüsyenin xoşuna gәlmәzdi, düzdürmü, Jip?”, “Lüsyen bunu
bilsәydi, uğunub gedәrdi…”. Bәzәn yüngül irad bildirmәk istәyәndә
Karmenә deyәrdi: “Əminsinizmi ki, Lüsyen bunu bәyәnәrdi?”,
yaxud “Bu dәqiqә Lüsyen sizi görsәydi, çox mәyus olardı…”.
Karmen cavab vermәzdi. Başını aşağı salıb susardı. Mәnsә qonaq
otağında, konsolun üstündәki tünd-qırmızı dәri çәrçivәyә salınmış
böyük şәkilә baxmaqdan özümü saxlaya bilmirdim: Lüsyen Blen,
Karmen vә çapar, – bu, Qatri Şuilin “Onlar necә varlandılar”
kitabının fәsillәrindәn birini bәzәyәn şәkil idi.
“Lüsyen Blenin kompaniyası”ndan yalnız Rokrua vә Jorj
Mayo sağ qalmışdılar. Karmen, demәk olar, onların hamısını
tanıyırdı, ancaq Blenin dostlarının salnamәçisi yalnız Rokrua ola
bilәrdi. Bu qrup әmәlli-başlı şaxәlәnmişdi, onun ümumi siması
bu illәr әrzindә kaleydoskopdakı şüşәlәr kimi dәfәlәrlә dәyişilmişdi.
Düz iyirmi il, Blen hәyata göz yumana kimi, Rokrua onun
vәkillәrindәn biri, başlıcası isә әn yaxın dostu olmuşdu. İyirmi il
– sizә zarafat kimi gәlmәsin. Əsrin dörddә biridir. Rokrua üçün
bu illәr әn mәzmunlu, әn vacib illәr idi. Bu, “Lüsyen dövrü” idi.
Onun haqqında tez-tez danışardı. Onu hәmişә nәzakәtlә,
diqqәtlә dinlәyәrdim. Cavan olduğuma görә mәnә xüsusi rәğbәti
vardı. Yәqin, “Lüsyen dövrü” ilә bağlı xatirәlәrini vә öz hәyat
tәcrübәsini paylaşa bilәcәyi bir oğlunun olmasını arzulayırmış.
Bir dәfә Kursel küçәsinә, onun yanına gәldim. Karmenlә
görüşmәli idik. Hәmişәki kimi qonaq otağında oturub gözlәyirdik,
görәk haçan yuxudan oyanacaq. Rokrua divanda uzanmışdı, Qita
Vatye telefon zәnglәrinә cavab verirdi. Hәr dәfә telefon sәslәnәndә
Rokrua barmağı ilә onun guya evdә olmadığını bildirәn işarәlәr
edirdi.
– Karmenә vurulmusan, hә? – O, birdәn-birә soruşdu.
Onda qıpqırmızı oldum, üstәlik çiyinlәrimi dә çәkdim. O,
mәnimlә bir ata kimi, yumşaq sәslә danışmağa başladı. Yadımdadır,
Lüsyenin xoşuna gәlmәzdi, düzdürmü, Jip?”, “Lüsyen bunu
bilsәydi, uğunub gedәrdi…”. Bәzәn yüngül irad bildirmәk istәyәndә
Karmenә deyәrdi: “Əminsinizmi ki, Lüsyen bunu bәyәnәrdi?”,
yaxud “Bu dәqiqә Lüsyen sizi görsәydi, çox mәyus olardı…”.
Karmen cavab vermәzdi. Başını aşağı salıb susardı. Mәnsә qonaq
otağında, konsolun üstündәki tünd-qırmızı dәri çәrçivәyә salınmış
böyük şәkilә baxmaqdan özümü saxlaya bilmirdim: Lüsyen Blen,
Karmen vә çapar, – bu, Qatri Şuilin “Onlar necә varlandılar”
kitabının fәsillәrindәn birini bәzәyәn şәkil idi.
“Lüsyen Blenin kompaniyası”ndan yalnız Rokrua vә Jorj
Mayo sağ qalmışdılar. Karmen, demәk olar, onların hamısını
tanıyırdı, ancaq Blenin dostlarının salnamәçisi yalnız Rokrua ola
bilәrdi. Bu qrup әmәlli-başlı şaxәlәnmişdi, onun ümumi siması
bu illәr әrzindә kaleydoskopdakı şüşәlәr kimi dәfәlәrlә dәyişilmişdi.
Düz iyirmi il, Blen hәyata göz yumana kimi, Rokrua onun
vәkillәrindәn biri, başlıcası isә әn yaxın dostu olmuşdu. İyirmi il
– sizә zarafat kimi gәlmәsin. Əsrin dörddә biridir. Rokrua üçün
bu illәr әn mәzmunlu, әn vacib illәr idi. Bu, “Lüsyen dövrü” idi.
Onun haqqında tez-tez danışardı. Onu hәmişә nәzakәtlә,
diqqәtlә dinlәyәrdim. Cavan olduğuma görә mәnә xüsusi rәğbәti
vardı. Yәqin, “Lüsyen dövrü” ilә bağlı xatirәlәrini vә öz hәyat
tәcrübәsini paylaşa bilәcәyi bir oğlunun olmasını arzulayırmış.
Bir dәfә Kursel küçәsinә, onun yanına gәldim. Karmenlә
görüşmәli idik. Hәmişәki kimi qonaq otağında oturub gözlәyirdik,
görәk haçan yuxudan oyanacaq. Rokrua divanda uzanmışdı, Qita
Vatye telefon zәnglәrinә cavab verirdi. Hәr dәfә telefon sәslәnәndә
Rokrua barmağı ilә onun guya evdә olmadığını bildirәn işarәlәr
edirdi.
– Karmenә vurulmusan, hә? – O, birdәn-birә soruşdu.
Onda qıpqırmızı oldum, üstәlik çiyinlәrimi dә çәkdim. O,
mәnimlә bir ata kimi, yumşaq sәslә danışmağa başladı. Yadımdadır,
