Page 405 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 405
Èòèðèëìèø äöíéà 405
– Siz onun oğlusunuz, düzdürmü?
– Necә istәrsәniz.
2
Şam işığı tavanda üçkünc yelkәn formasında kölgә әmәlә
gәtirmişdi. Karmen radionun düymәsini fırladırdı. Nәhayәt, bir
neçә dәqiqәdәn sonra sitra musiqisi sәslәndirilәn efir tapdı vә
tranzistoru döşәmәyә qoydu.
– Bu melodiya xoşuna gәlir?
– Hә.
– Yatmaq istәyәndә hәmişә musiqi dinlәyirәm.
Sitranın sәsi şәlalәninmi, yoxsa hansısa sirli-sehirli pıçıltılarınmı
müşayiәti ilә gah uzaqlaşır, gah yaxınlaşır, sonra külәkdә
sovrulurmuş kimi yenidәn zәiflәyirdi.
O, başını çiynimә qoyub uyudu. Mәni dә yuxu tutdu. Ancaq
yuxuya getmәzdәn qabaq bir müddәt gözüaçıq uzanıb, onun
yüngül nәfәsinә qulaq verdim. Bütün bunların röya, şirin xәyal
olmadığına әmin olmaq üçün üzümü onun saçlarına sürtdüm.
Şam hәlә dә yanırdı, fikirlәşdim, onu söndürüm, yoxsa yox?
Şüşә qapıdan içәriyә soxulan külәk özüylә Parisin sәs-küyünü dә
gәtirirdi. Saatlarla boş-boşuna dolaşdığım Alma meydanı, kafenin
terrası orada, bağın barısının o tәrәfindә qalmışdı. Mәn bu şәhәrә
qarışmışdım, onun ağaclarında yarpağa, yaş sәkilәrinin işıltısına,
sәslәrinin uğultusuna, milyonlarla toz zәrrәciklәrindәn birinә
çevrilmişdim.
Karmenin elә ilk axşamdaca dediyi Bernard Farmerә nә
dәrәcәdә oxşadığımı bilmirdim, çünki onu tanımırdım. Buna
baxmayaraq, ona rәğbәtim vardı – mәhz hәmin adamın sayәsindә
Karmenin diqqәtini çәkmişdim. Sonralar onun yataq otağındakı
kamodda vә qonaq otağındakı yazı stolunun siyirtmәlәrindә
tozlanan yüzlәrlә fotoşәklin arasında Farmerin bir neçә fotosunu
– Siz onun oğlusunuz, düzdürmü?
– Necә istәrsәniz.
2
Şam işığı tavanda üçkünc yelkәn formasında kölgә әmәlә
gәtirmişdi. Karmen radionun düymәsini fırladırdı. Nәhayәt, bir
neçә dәqiqәdәn sonra sitra musiqisi sәslәndirilәn efir tapdı vә
tranzistoru döşәmәyә qoydu.
– Bu melodiya xoşuna gәlir?
– Hә.
– Yatmaq istәyәndә hәmişә musiqi dinlәyirәm.
Sitranın sәsi şәlalәninmi, yoxsa hansısa sirli-sehirli pıçıltılarınmı
müşayiәti ilә gah uzaqlaşır, gah yaxınlaşır, sonra külәkdә
sovrulurmuş kimi yenidәn zәiflәyirdi.
O, başını çiynimә qoyub uyudu. Mәni dә yuxu tutdu. Ancaq
yuxuya getmәzdәn qabaq bir müddәt gözüaçıq uzanıb, onun
yüngül nәfәsinә qulaq verdim. Bütün bunların röya, şirin xәyal
olmadığına әmin olmaq üçün üzümü onun saçlarına sürtdüm.
Şam hәlә dә yanırdı, fikirlәşdim, onu söndürüm, yoxsa yox?
Şüşә qapıdan içәriyә soxulan külәk özüylә Parisin sәs-küyünü dә
gәtirirdi. Saatlarla boş-boşuna dolaşdığım Alma meydanı, kafenin
terrası orada, bağın barısının o tәrәfindә qalmışdı. Mәn bu şәhәrә
qarışmışdım, onun ağaclarında yarpağa, yaş sәkilәrinin işıltısına,
sәslәrinin uğultusuna, milyonlarla toz zәrrәciklәrindәn birinә
çevrilmişdim.
Karmenin elә ilk axşamdaca dediyi Bernard Farmerә nә
dәrәcәdә oxşadığımı bilmirdim, çünki onu tanımırdım. Buna
baxmayaraq, ona rәğbәtim vardı – mәhz hәmin adamın sayәsindә
Karmenin diqqәtini çәkmişdim. Sonralar onun yataq otağındakı
kamodda vә qonaq otağındakı yazı stolunun siyirtmәlәrindә
tozlanan yüzlәrlә fotoşәklin arasında Farmerin bir neçә fotosunu
