Page 397 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 397
Èòèðèëìèø äöíéà 397
Nәhayәt, ağ vә qara plitәlәrlә döşәnmiş şüşәbәndә çatdım,
sırayla düzülmüş çamadanlar hәlә dә buradaydı. Giriş qapısını
özümә tәrәf çәkdiyim yerdә çiynimә bir әl qondu. Arxaya döndüm.
Mәni vә sürücülәri qarşılayan adam idi, dayanıb gülümsәyirdi,
ancaq baxışlarından hәyәcanlandığını görmәk olardı.
– Nәdir, çıxıb getmәyә hazırlaşırsınız?
Doğrudanmı mәni qarabaqara izlәyirmiş? Bәlkә dә, lap
әvvәldәn mәnә göz qoyurmuş… Getdikcә çiynimi daha bәrk
sıxmağa başladı.
– Madam oyanana kimi gözlәmәk lazımdır.
Sәsindә tәhdid notları yaranmışdı. O, sәrt cizgilәri olan çapar
sifәtini üzümә yaxınlaşdırdı. Üzü vaxtından әvvәl qocalmış uşaq
üzünü xatırladırdı.
– Bir az gәzişmәk istәdim.
– Doğrudan?
– Hә… mәn… qәzet almaq istәyirdim.
O, әlini bir az boşaltdı.
– Tez qayıdın. Madamın işini bilmәk olmaz. O, hәr dәqiqә
oyana bilәr.
Küçәdә yüngül nәfәs aldım. Fikirlәşirdim ki, o, mәni heç
vaxt buraxmayacaq.
Alma meydanındakı kafenin günәş işığına qәrq olmuş terrasında
bir dәnә dә olsun boş yer yox idi. Başımı alıb gedir, yolda –
düzgün xatırlayıramsa – açıqrәngli kostyum, tül vә kәtandan don
geymiş kişi vә qadınlar görürdüm. Monten küçәsindә meh
ağacların yarpağını oynadırdı, – sәrin meh әsdikcә, adam özünü
dәnizkәnarı bulvarda hiss edirdi.
Yavaş addımlarla yuxarı qalxdım, sonra Yelisey çöllәrinә sarı
aşağıya endim. “Lido” tağları boyu gәzişdim, “Simfoniya”ya baş
çәkdim. Belәcә, özüm dә fәrqinә varmadan, saatlarla dolaşdım,
yәqin ki, mәhәllәdә gәzmәdiyim küçә qalmadı. Yalnız bәrk
Nәhayәt, ağ vә qara plitәlәrlә döşәnmiş şüşәbәndә çatdım,
sırayla düzülmüş çamadanlar hәlә dә buradaydı. Giriş qapısını
özümә tәrәf çәkdiyim yerdә çiynimә bir әl qondu. Arxaya döndüm.
Mәni vә sürücülәri qarşılayan adam idi, dayanıb gülümsәyirdi,
ancaq baxışlarından hәyәcanlandığını görmәk olardı.
– Nәdir, çıxıb getmәyә hazırlaşırsınız?
Doğrudanmı mәni qarabaqara izlәyirmiş? Bәlkә dә, lap
әvvәldәn mәnә göz qoyurmuş… Getdikcә çiynimi daha bәrk
sıxmağa başladı.
– Madam oyanana kimi gözlәmәk lazımdır.
Sәsindә tәhdid notları yaranmışdı. O, sәrt cizgilәri olan çapar
sifәtini üzümә yaxınlaşdırdı. Üzü vaxtından әvvәl qocalmış uşaq
üzünü xatırladırdı.
– Bir az gәzişmәk istәdim.
– Doğrudan?
– Hә… mәn… qәzet almaq istәyirdim.
O, әlini bir az boşaltdı.
– Tez qayıdın. Madamın işini bilmәk olmaz. O, hәr dәqiqә
oyana bilәr.
Küçәdә yüngül nәfәs aldım. Fikirlәşirdim ki, o, mәni heç
vaxt buraxmayacaq.
Alma meydanındakı kafenin günәş işığına qәrq olmuş terrasında
bir dәnә dә olsun boş yer yox idi. Başımı alıb gedir, yolda –
düzgün xatırlayıramsa – açıqrәngli kostyum, tül vә kәtandan don
geymiş kişi vә qadınlar görürdüm. Monten küçәsindә meh
ağacların yarpağını oynadırdı, – sәrin meh әsdikcә, adam özünü
dәnizkәnarı bulvarda hiss edirdi.
Yavaş addımlarla yuxarı qalxdım, sonra Yelisey çöllәrinә sarı
aşağıya endim. “Lido” tağları boyu gәzişdim, “Simfoniya”ya baş
çәkdim. Belәcә, özüm dә fәrqinә varmadan, saatlarla dolaşdım,
yәqin ki, mәhәllәdә gәzmәdiyim küçә qalmadı. Yalnız bәrk
