Page 391 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 391
Èòèðèëìèø äöíéà 391
Blenlә dә tanış oldum. Vaqonun keçidindә heç kәs gözә dәymir.
Vaqon da boşdur. Qatardakı yeganә sәrnişin mәnәm, fikirlәşirәm
ki, görәsәn, qatar mәni taleyin hansı dolanbacına aparır. Kupenin
qapısını aralayıb, içәri keçirәm. Başımı qaldırıb, gecә lampasının
işığında bir-bir Karmenin çamadanlarını nәzәrdәn keçirirәm.
Az yatmışdım, ancaq yorğunluq hiss etmirdim. Qatar sürәt
yığaraq, şәhәrәtrafı vağzalları bir-bir arxada qoyurdu. Vilnev-
Sen-Jorj. Mezon-Alfor. Lion vağzalına gәlib çatandan sonra
fikirlәşdim ki, bundan sonra hәyatım tamam başqa mәcraya
yönәlәcәk. Saata baxdım, sәkkizә iyirmi beş dәqiqә işlәyirdi.
İki yükdaşıyan çağırdım. Sandığı çıxarana kimi xeyli әllәşdilәr.
– Baqajınızı taksi dayanacağına aparaq?
– Hә… Taksi dayanacağına, – qәtiyyәtsiz sәslә cavab verdim.
Yükdaşıyanlar öz arabalarını itәlәyә-itәlәyә yanımla addım-
layırdılar, mәn onlarla ayaqlaşmağa çalışırdım. Ciblәrimi axtarıb,
otuz frank iki yüz yetmiş santim tapdım. Pulqabımı itirdiyimi
dünәn, qatar Sen-Jeveni tәrk edәndә bilmişdim.
Yükdaşıyanlar çamadanları taksi dayanacağının yanında sәkiyә
boşaltmağa hazırlaşırdılar.
– Bağışlayın… Çamadanları ayaq altından kәnarda boşalda
bilәrsinizmi? – Donquldandım.
Onda onlar arabalarını platformayla “Tren-Ble” restoranına
doğru apardılar vә burada madam Blenin çamadanlarından birini
qapının önünә qoydular. Sonra yerdә qalan çamadanları da iki-
likdә restoranın pillәlәrinin üstünә yığdılar. Onların pulunu ver-
dim. Onlar çıxıb gedәndәn sonra yerә qoyduqları sandığın üstünә
oturdum.
Cibimdә vur-tut üç frank yetmiş beş santim qalmışdı. Bu qә-
dәr yüklә metroya minmәk mümkün deyildi. Restoranda heç kәs
yox idi. Ağ gödәkcә geymiş ofisiant zalın dәrinliyindәki barda
oturub, müştәri gözlәyirdi. Ondan jeton alıb, telefon kabinәsinә
Blenlә dә tanış oldum. Vaqonun keçidindә heç kәs gözә dәymir.
Vaqon da boşdur. Qatardakı yeganә sәrnişin mәnәm, fikirlәşirәm
ki, görәsәn, qatar mәni taleyin hansı dolanbacına aparır. Kupenin
qapısını aralayıb, içәri keçirәm. Başımı qaldırıb, gecә lampasının
işığında bir-bir Karmenin çamadanlarını nәzәrdәn keçirirәm.
Az yatmışdım, ancaq yorğunluq hiss etmirdim. Qatar sürәt
yığaraq, şәhәrәtrafı vağzalları bir-bir arxada qoyurdu. Vilnev-
Sen-Jorj. Mezon-Alfor. Lion vağzalına gәlib çatandan sonra
fikirlәşdim ki, bundan sonra hәyatım tamam başqa mәcraya
yönәlәcәk. Saata baxdım, sәkkizә iyirmi beş dәqiqә işlәyirdi.
İki yükdaşıyan çağırdım. Sandığı çıxarana kimi xeyli әllәşdilәr.
– Baqajınızı taksi dayanacağına aparaq?
– Hә… Taksi dayanacağına, – qәtiyyәtsiz sәslә cavab verdim.
Yükdaşıyanlar öz arabalarını itәlәyә-itәlәyә yanımla addım-
layırdılar, mәn onlarla ayaqlaşmağa çalışırdım. Ciblәrimi axtarıb,
otuz frank iki yüz yetmiş santim tapdım. Pulqabımı itirdiyimi
dünәn, qatar Sen-Jeveni tәrk edәndә bilmişdim.
Yükdaşıyanlar çamadanları taksi dayanacağının yanında sәkiyә
boşaltmağa hazırlaşırdılar.
– Bağışlayın… Çamadanları ayaq altından kәnarda boşalda
bilәrsinizmi? – Donquldandım.
Onda onlar arabalarını platformayla “Tren-Ble” restoranına
doğru apardılar vә burada madam Blenin çamadanlarından birini
qapının önünә qoydular. Sonra yerdә qalan çamadanları da iki-
likdә restoranın pillәlәrinin üstünә yığdılar. Onların pulunu ver-
dim. Onlar çıxıb gedәndәn sonra yerә qoyduqları sandığın üstünә
oturdum.
Cibimdә vur-tut üç frank yetmiş beş santim qalmışdı. Bu qә-
dәr yüklә metroya minmәk mümkün deyildi. Restoranda heç kәs
yox idi. Ağ gödәkcә geymiş ofisiant zalın dәrinliyindәki barda
oturub, müştәri gözlәyirdi. Ondan jeton alıb, telefon kabinәsinә
