Page 384 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 384
Ïàòðèê Ìîäèàíî
– Ancaq hәlә әşyalarınızla bağlı neylәyәcәyimi bilmirәm,
madam, – portye dedi.
– Bәs mәn neylәyim?
Onun sәsindәki tәşviş notları mәni tәәccüblәndirdi. Bu baqajla
bağlı nә problemlәr ola bilәrdi?
– Ən azı dörd gün çәkәcәk, madam.
– Əminәm ki, mәnim xatirimә nәsә elәmәyә çalışacaqsınız.
– Canla-başla, madam. Amma bu mümkün deyil.
– Mümkün deyil? Niyә?
– Çamadanları Parisә özüm dә aparardım. Ancaq özünüz
görürsünüz, burdan ayrıla bilmәrәm. Xüsusilә dә indi… alәm
qarışıb… işıq gah yanır, gah sönür, sәhәrdәn isti suyumuzu da
kәsiblәr…
Doğrudan da, holl elә soyuq idi ki, müştәrilәr paltoda vә ayaq
xizәyi geyimindә otururdular. Hәtta bәzilәri yun şala bürünmüşdülәr.
Hotel işçilәrindәn biri kiçik stolların üstünә şam düzmәyә,
metrdetel isә әlindәki iri sinidә istәyәnlәrә içki paylamağa başladı.
– Mәni hotelinizin istilik sistemi maraqlandırmır. Mәni öz
çamadanlarım maraqlandırır…
– Sizi başa düşürәm, madam.
– Elә bu dәqiqә nәsә bir şey fikirlәşmәlisiniz. Ümidim sizәdir.
– Əlimdәn gәlәni edәcәyәm, madam Blen.
Qadın әllәrini baryerin üstündә çarpazladı vә çalışqan şagirdlәr
sayağı başını yuxarı qaldırdı. Demәli, mәnim bir neçә addımlığımda
dayanan Karmen Blendir. Bircә addım atsam, ona çatardım,
amma bu mәsafә mәnә çox uzun vә keçilmәz görünürdü. O,
indicә çıxıb gedәcәk, mәnsә kresloya yapışmış kimi burada
qalacağam vә keçәn payız Parisin Val-de-Qras hospitalında
tapdığım köhnә kitabı xatırlayacağam. Kitabın çirk basmış sarı
üz qabığında tünd-qırmızı hәrflәrlә yazılmışdı: “Onlar necә
varlandılar”. Bu başlığın altında isә göy hәrflәrlә Bazil Zaxarovun
– Ancaq hәlә әşyalarınızla bağlı neylәyәcәyimi bilmirәm,
madam, – portye dedi.
– Bәs mәn neylәyim?
Onun sәsindәki tәşviş notları mәni tәәccüblәndirdi. Bu baqajla
bağlı nә problemlәr ola bilәrdi?
– Ən azı dörd gün çәkәcәk, madam.
– Əminәm ki, mәnim xatirimә nәsә elәmәyә çalışacaqsınız.
– Canla-başla, madam. Amma bu mümkün deyil.
– Mümkün deyil? Niyә?
– Çamadanları Parisә özüm dә aparardım. Ancaq özünüz
görürsünüz, burdan ayrıla bilmәrәm. Xüsusilә dә indi… alәm
qarışıb… işıq gah yanır, gah sönür, sәhәrdәn isti suyumuzu da
kәsiblәr…
Doğrudan da, holl elә soyuq idi ki, müştәrilәr paltoda vә ayaq
xizәyi geyimindә otururdular. Hәtta bәzilәri yun şala bürünmüşdülәr.
Hotel işçilәrindәn biri kiçik stolların üstünә şam düzmәyә,
metrdetel isә әlindәki iri sinidә istәyәnlәrә içki paylamağa başladı.
– Mәni hotelinizin istilik sistemi maraqlandırmır. Mәni öz
çamadanlarım maraqlandırır…
– Sizi başa düşürәm, madam.
– Elә bu dәqiqә nәsә bir şey fikirlәşmәlisiniz. Ümidim sizәdir.
– Əlimdәn gәlәni edәcәyәm, madam Blen.
Qadın әllәrini baryerin üstündә çarpazladı vә çalışqan şagirdlәr
sayağı başını yuxarı qaldırdı. Demәli, mәnim bir neçә addımlığımda
dayanan Karmen Blendir. Bircә addım atsam, ona çatardım,
amma bu mәsafә mәnә çox uzun vә keçilmәz görünürdü. O,
indicә çıxıb gedәcәk, mәnsә kresloya yapışmış kimi burada
qalacağam vә keçәn payız Parisin Val-de-Qras hospitalında
tapdığım köhnә kitabı xatırlayacağam. Kitabın çirk basmış sarı
üz qabığında tünd-qırmızı hәrflәrlә yazılmışdı: “Onlar necә
varlandılar”. Bu başlığın altında isә göy hәrflәrlә Bazil Zaxarovun
