Page 383 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 383
Èòèðèëìèø äöíéà 383
oldum: olan-qalan pulum yalnız geriyә bilet almağa çatırdı. Hara
gedәcәyimi isә heç özüm dә bilmirdim.
Roşbryun yolunda çovğuna düşdüm. Göz gözü görmürdü,
odur ki, ilk rastıma çıxan hotelin zalında daldalandım. İşıqlar
sönmüşdü deyә, zalda toranlıq hökm sürürdü. Qapıçının önündәki
baryerin üstündә elektrik fәnәri vardı, o hәr dәfә arxasındakı
şkafdan açar, yaxud növbәti müştәrinin poçtunu götürәrkәn
fәnәrin işığını ora yönәldirdi. Günün әn mütәrәddid vaxtları idi,
bunu Paris hәyatımdan bilirdim: get-gedә qaranlıq düşür, küçә
işıqlarını hәlә yandırmayıblar, sәmanın fonunda iri binaların
silueti görünür. Axşamqabağı burada zaldan keçib-gedәn vә ya
dәri üzlüklü kreslolarda hәrәkәtsiz oturan müştәrilәrin siluetlәri
mәnә hәmin mәnzәrәni xatırladırdı. İndi, bu sәtirlәri yazarkәn,
istәr-istәmәz fikirlәşirәm: Karmeni mәhz bu saatda görmәyim
heç dә tәsadüfi deyildi. Deyilәnә görә, günün müәyyәn vaxtları
kimlәrisә adamın yadına salır. Əgәr bu doğrudursa, günün qürub
çağının son anları mәnә hәmişә Karmeni xatırladacaq.
Portyedәn bir az aralıda, küncdә oturmuşdum. Onun danışığını
eşidirdim:
– Əlbәttә, madam… Bu dәqiqә, madam… baş üstә. – Onun
bu cür nәzakәtlә danışması mәnә qәribә gәlirdi, çünki o, başqa
müştәrilәrlә, adәtәn, quru davranırdı.
Sonra o, telefonun dәstәyini götürdü.
– Alo… Bilmәk olarmı, madam Blen üçün maşın sifariş
edilib, yoxsa yox?.. – Cavab gözlәmәdәn dәstәyi yerinә qoydu. –
Heç narahat olmayın, madam Blen.
Madam Blen etinasızca portyenin önündәki baryerә söykәnmişdi,
onun üzünü görmürdüm. Fәnәr onun sarışın saçlarına işıq salırdı.
Açıq-qәhvәyi rәngli jaket geymişdi. Onu nә hündür, nә dә alçaqboylu
adlandırmaq olmazdı. Başını azacıq yana çevirincә fәnәrin işığında
qayğılı sifәtini gördüm. Ona uzağı otuz beş yaş vermәk olardı.
oldum: olan-qalan pulum yalnız geriyә bilet almağa çatırdı. Hara
gedәcәyimi isә heç özüm dә bilmirdim.
Roşbryun yolunda çovğuna düşdüm. Göz gözü görmürdü,
odur ki, ilk rastıma çıxan hotelin zalında daldalandım. İşıqlar
sönmüşdü deyә, zalda toranlıq hökm sürürdü. Qapıçının önündәki
baryerin üstündә elektrik fәnәri vardı, o hәr dәfә arxasındakı
şkafdan açar, yaxud növbәti müştәrinin poçtunu götürәrkәn
fәnәrin işığını ora yönәldirdi. Günün әn mütәrәddid vaxtları idi,
bunu Paris hәyatımdan bilirdim: get-gedә qaranlıq düşür, küçә
işıqlarını hәlә yandırmayıblar, sәmanın fonunda iri binaların
silueti görünür. Axşamqabağı burada zaldan keçib-gedәn vә ya
dәri üzlüklü kreslolarda hәrәkәtsiz oturan müştәrilәrin siluetlәri
mәnә hәmin mәnzәrәni xatırladırdı. İndi, bu sәtirlәri yazarkәn,
istәr-istәmәz fikirlәşirәm: Karmeni mәhz bu saatda görmәyim
heç dә tәsadüfi deyildi. Deyilәnә görә, günün müәyyәn vaxtları
kimlәrisә adamın yadına salır. Əgәr bu doğrudursa, günün qürub
çağının son anları mәnә hәmişә Karmeni xatırladacaq.
Portyedәn bir az aralıda, küncdә oturmuşdum. Onun danışığını
eşidirdim:
– Əlbәttә, madam… Bu dәqiqә, madam… baş üstә. – Onun
bu cür nәzakәtlә danışması mәnә qәribә gәlirdi, çünki o, başqa
müştәrilәrlә, adәtәn, quru davranırdı.
Sonra o, telefonun dәstәyini götürdü.
– Alo… Bilmәk olarmı, madam Blen üçün maşın sifariş
edilib, yoxsa yox?.. – Cavab gözlәmәdәn dәstәyi yerinә qoydu. –
Heç narahat olmayın, madam Blen.
Madam Blen etinasızca portyenin önündәki baryerә söykәnmişdi,
onun üzünü görmürdüm. Fәnәr onun sarışın saçlarına işıq salırdı.
Açıq-qәhvәyi rәngli jaket geymişdi. Onu nә hündür, nә dә alçaqboylu
adlandırmaq olmazdı. Başını azacıq yana çevirincә fәnәrin işığında
qayğılı sifәtini gördüm. Ona uzağı otuz beş yaş vermәk olardı.
