Page 35 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 35
Qaranlûq dökanlar kö÷ÿsi 35
– Mühacirәt mövzusu faciәvi bir mövzudur... Amma siz niyә
mәni Styopa adlandırırsınız?
– Mәn... nә bilim...
– Mәni bu adla tanıyanların әksәriyyәti, artıq sağ deyil.
Qalanlarını da, sözün әsl mәnasında, barmaqla saymaq olar.
– Bilirsiz, hәmin o Zonahidze...
– Mәn onu tanımıram axı...
– İcazә verәrsiniz... sizdәn... bir neçә şey soruşum?
– Əlbәttә. Bәlkә bizә qalxaq? Orda söhbәt edәrik...
Jülyen-Poten bulvarıyla gedib darvazadan ötdük, evlәrlә әhatә
olunmuş kiçik meydançadan keçdik. Taxta, ikitaylı şәbәkәli
qapısı olan liftlә yuxarı qalxdıq. Boyumuzun ucalığından vә
liftin darlığından başımızı әydik, alınlarımız bir-birinә dәymәsin
deyә, üzümüzü yana çevirmәyә mәcbur idik.
O, altıncı mәrtәbәdә, ikiotaqlı mәnzildә yaşayırdı. Mәn onun
dalınca yataq otağına keçdim, o elә hәmin dәqiqә çarpayıya uzandı.
– Üzr istәyirәm, – dedi. – Amma burda tavan çox alçaqdır.
Ayaq üstә duranda boğuluram.
Hәqiqәtәn dә mәnim başımla tavan arasında cәmi bir neçә
santimetr mәsafә vardı, mәn dә başımı әymәyә mәcbur oldum.
Hәr ikimiz otaqları bir-birinә birlәşdirәn qapıdan tәxminәn bir
baş hündür idik vә mәn fikirlәşdim ki, yәqin onun alnı indiyә
kimi necә dәfә bu qapının taxtasına dәyib...
– Əgәr istәyirsinizsә... siz dә uzanın. – O, pәncәrәnin
qabağındakı, açıq-yaşıl mәxmәr üzlüyü olan kiçik divana işarә
etdi. – Utanmayın... Belә daha rahat olur... Burda oturanda belә,
özünü qәfәsdәki kimi hiss edirsәn. Xahiş edirәm, uzanın...
Mәn uzandım.
O, çarpayının yanındakı xırda masanın üstündә açıq-çәhrayı
abajurlu lampanı yandırdı, otaq boğuq bir işığa qәrq oldu vә ta-
vanda kölgәlәr oynadı.
– Mühacirәt mövzusu faciәvi bir mövzudur... Amma siz niyә
mәni Styopa adlandırırsınız?
– Mәn... nә bilim...
– Mәni bu adla tanıyanların әksәriyyәti, artıq sağ deyil.
Qalanlarını da, sözün әsl mәnasında, barmaqla saymaq olar.
– Bilirsiz, hәmin o Zonahidze...
– Mәn onu tanımıram axı...
– İcazә verәrsiniz... sizdәn... bir neçә şey soruşum?
– Əlbәttә. Bәlkә bizә qalxaq? Orda söhbәt edәrik...
Jülyen-Poten bulvarıyla gedib darvazadan ötdük, evlәrlә әhatә
olunmuş kiçik meydançadan keçdik. Taxta, ikitaylı şәbәkәli
qapısı olan liftlә yuxarı qalxdıq. Boyumuzun ucalığından vә
liftin darlığından başımızı әydik, alınlarımız bir-birinә dәymәsin
deyә, üzümüzü yana çevirmәyә mәcbur idik.
O, altıncı mәrtәbәdә, ikiotaqlı mәnzildә yaşayırdı. Mәn onun
dalınca yataq otağına keçdim, o elә hәmin dәqiqә çarpayıya uzandı.
– Üzr istәyirәm, – dedi. – Amma burda tavan çox alçaqdır.
Ayaq üstә duranda boğuluram.
Hәqiqәtәn dә mәnim başımla tavan arasında cәmi bir neçә
santimetr mәsafә vardı, mәn dә başımı әymәyә mәcbur oldum.
Hәr ikimiz otaqları bir-birinә birlәşdirәn qapıdan tәxminәn bir
baş hündür idik vә mәn fikirlәşdim ki, yәqin onun alnı indiyә
kimi necә dәfә bu qapının taxtasına dәyib...
– Əgәr istәyirsinizsә... siz dә uzanın. – O, pәncәrәnin
qabağındakı, açıq-yaşıl mәxmәr üzlüyü olan kiçik divana işarә
etdi. – Utanmayın... Belә daha rahat olur... Burda oturanda belә,
özünü qәfәsdәki kimi hiss edirsәn. Xahiş edirәm, uzanın...
Mәn uzandım.
O, çarpayının yanındakı xırda masanın üstündә açıq-çәhrayı
abajurlu lampanı yandırdı, otaq boğuq bir işığa qәrq oldu vә ta-
vanda kölgәlәr oynadı.
