Page 339 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 339
Èòèðèëìèø äöíéà 339
fikrindәydim. Mәn o hәyatı, әvvәllәr tanıdığım o insanları
xatırlamaq istәmirdim. Rokruanın ölümü belә mәnә tәsir etmәmişdi.
İndi isә, beş il keçәndәn sonra birdәn-birә içim sızladı vә onun
mәktubunun cavabsız qalmasına üzüldüm. Şübhәsiz, Rokrua bәzi
dumanlı mәsәlәlәrә aydınlıq gәtirә bilәcәk yeganә adam idi. Ah,
niyә mәn hey özümә verdiyim sualları zamanında ona vermәdim?
Bağban çәmәnliyin ortasında su fırlanğıcı quraşdırırdı. Xaki
köynәk vә göy rәngli kәtan şalvar geymiş qaradәrili bir bağban
idi. O, fırlanğıcı işә saldı. Fırlanğıc soldan sağa hәrәkәt edәrәk
çәmәnliyi sulayır, sonra yenidәn başlanğıc nöqtәyә qayıdırdı.
Bağban altmış yaşlarındaydı; gümüşü saçları qara dәrisi ilә
qәribә kontrast yaradırdı. Ona baxdıqca daha da әmin olurdum
ki, bu bir vaxtlar yadımda saxladığım hәmin adamdır: General
Lemonye küçәsi ilә Tüilri bağının kәsişmәsindә, yolun sağındakı
böyük fontanın әtrafında çәmәnliyi biçәn adam. Bu, uşaqlıq
vaxtlarımın әhvalatıdır – onda indiki kimi sәhәr tezdәndi, günәş
işığına qәrq olmuş bağ hәlә adamsız idi. Mәn elektrik dәryazın
tırıltısını, otların qoxusunu hiss edirdim. Görәsәn, nәhәng ağacların
sıraya düzüldüyü mәrkәzi xiyabanın o tәrәfindә bağın kölgәli
hissәsinin yaşıl xalısı hәlә dә qalırmı? Bәs tuncdan tökülmüş şir
necә? Bәs ağac atlar? Bәs Valdek-Russonun sütunlu eyvanın
altındakı büstü? Bәs Senanın üzәrinә әyilәn terrasın girişindә
yaşıl rәngә boyanmış tәrәzi?
Kukla teatrı ilә karuselin arasındakı bufetdә stol arxasına
әylәşdim. Elә isti idi ki, şabalıd ağacının kölgәsini tәrk edib, Ri-
voli küçәsinә aparan pillәkәnә vә alaqapıya tәrәf getmәyә әrinir-
dim. Elә bil isti sәhra qumunun üstüylә yeriyirdim. Nәhayәt, tağ-
ların sәrin kölgәsinә yetişib, nәfәs dәrdim.
Hoteldә portyedәn yeni telefon soraq kitabçası aldım. Otağıma
qalxıb, günәşdәn qorunmaq üçün pәrdәlәri çәkdim vә gecә lam-
pasını yandırdım. Rokruanın ünvanı hәlә soraq kitabçasındaydı:
fikrindәydim. Mәn o hәyatı, әvvәllәr tanıdığım o insanları
xatırlamaq istәmirdim. Rokruanın ölümü belә mәnә tәsir etmәmişdi.
İndi isә, beş il keçәndәn sonra birdәn-birә içim sızladı vә onun
mәktubunun cavabsız qalmasına üzüldüm. Şübhәsiz, Rokrua bәzi
dumanlı mәsәlәlәrә aydınlıq gәtirә bilәcәk yeganә adam idi. Ah,
niyә mәn hey özümә verdiyim sualları zamanında ona vermәdim?
Bağban çәmәnliyin ortasında su fırlanğıcı quraşdırırdı. Xaki
köynәk vә göy rәngli kәtan şalvar geymiş qaradәrili bir bağban
idi. O, fırlanğıcı işә saldı. Fırlanğıc soldan sağa hәrәkәt edәrәk
çәmәnliyi sulayır, sonra yenidәn başlanğıc nöqtәyә qayıdırdı.
Bağban altmış yaşlarındaydı; gümüşü saçları qara dәrisi ilә
qәribә kontrast yaradırdı. Ona baxdıqca daha da әmin olurdum
ki, bu bir vaxtlar yadımda saxladığım hәmin adamdır: General
Lemonye küçәsi ilә Tüilri bağının kәsişmәsindә, yolun sağındakı
böyük fontanın әtrafında çәmәnliyi biçәn adam. Bu, uşaqlıq
vaxtlarımın әhvalatıdır – onda indiki kimi sәhәr tezdәndi, günәş
işığına qәrq olmuş bağ hәlә adamsız idi. Mәn elektrik dәryazın
tırıltısını, otların qoxusunu hiss edirdim. Görәsәn, nәhәng ağacların
sıraya düzüldüyü mәrkәzi xiyabanın o tәrәfindә bağın kölgәli
hissәsinin yaşıl xalısı hәlә dә qalırmı? Bәs tuncdan tökülmüş şir
necә? Bәs ağac atlar? Bәs Valdek-Russonun sütunlu eyvanın
altındakı büstü? Bәs Senanın üzәrinә әyilәn terrasın girişindә
yaşıl rәngә boyanmış tәrәzi?
Kukla teatrı ilә karuselin arasındakı bufetdә stol arxasına
әylәşdim. Elә isti idi ki, şabalıd ağacının kölgәsini tәrk edib, Ri-
voli küçәsinә aparan pillәkәnә vә alaqapıya tәrәf getmәyә әrinir-
dim. Elә bil isti sәhra qumunun üstüylә yeriyirdim. Nәhayәt, tağ-
ların sәrin kölgәsinә yetişib, nәfәs dәrdim.
Hoteldә portyedәn yeni telefon soraq kitabçası aldım. Otağıma
qalxıb, günәşdәn qorunmaq üçün pәrdәlәri çәkdim vә gecә lam-
pasını yandırdım. Rokruanın ünvanı hәlә soraq kitabçasındaydı:
