Page 306 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 306
Ïàòðèê Ìîäèàíî
– Mәn sirki elә bu cür axmaq şeylәrә görә atdım da...
Çiynimdәn yapışıb ağacların altındakı daş skamyaların birinә
dartdı. Oturtdu mәni. Balerosunun içәri cibindәn timsah dәrisindәn
pulqabısını çıxardı – eynәn mәnә Anninin bağışladığı portsiqarın
rәngindәydi, yәqin eyni mağazadan alınmışdı. Vә bu pulqabının
içindәn bir vәrәq çıxarıb, mәnә uzatdı.
– Oxuya bilirsәn?
Bu qәzet mәqalәsiydi, fotoşәkli dә vardı. Mәn iri hәrflәrlә
yazılanları oxudum: “Hava gimnastı Elen Toş ciddi xәsarәt alıb.
Mustafa Amar xәstәnin yatağı yanında”. Balaca Elen mәndәn
qәzet parçasını alıb tәzәdәn pulqabının içinә qoydu.
– Bәdbәxtlik axı bir anda baş verir... Mәn dә sәnin boyda
idim... Bilmirdim... Arxayın idim...
Deyәsәn, o mәnimlә böyük kimi danışdığına peşman olmuşdu:
– Sizi yemәyә dәvәt edirәm... Şirniyyatçıya gedirik, pirojna
yemәyә...
Bütün Doktor Durden küçәsi boyu onun dalınca gedә-gedә,
necә yeridiyinә baxırdım. Yüngülcә axsayırdı, amma o anadәk
mәnim ağlıma gәlmәmişdi ki, axı o ömrü boyu axsaya bilmәzdi.
Belәliklә, hәyatda bәdbәxt hadisәlәr olurmuş. Bu kәşfim mәni
möhkәm hәyәcanlandırdı.
Anni ilә Parisә tәkcә gedәn gün – mәnә timsah dәrisindәn
portsiqar bağışladığı hәmin o gün – biz onunla axırda 17-ci
dairәnin balaca, indi artıq dağılmış küçәlәrindәn çıxaraq, hәmişәki
kimi Senanın sahiliylә gedirdik. Qısa müddәtlik maşını saxladı,
Nöyyi sahilindә, Püto adasının yanında bir az durduq. Sonra isә
açıqrәngli pantonlara, adamların ev kimi yaşadığı üzәn villa vә
barjalara enәn taxta pillәkәnin başından tamaşa edirdik.
– Tez köçsәydik, yaman olardı, Patoş... Mәn istәrdim ki, bax,
burda yaşayım...
– Mәn sirki elә bu cür axmaq şeylәrә görә atdım da...
Çiynimdәn yapışıb ağacların altındakı daş skamyaların birinә
dartdı. Oturtdu mәni. Balerosunun içәri cibindәn timsah dәrisindәn
pulqabısını çıxardı – eynәn mәnә Anninin bağışladığı portsiqarın
rәngindәydi, yәqin eyni mağazadan alınmışdı. Vә bu pulqabının
içindәn bir vәrәq çıxarıb, mәnә uzatdı.
– Oxuya bilirsәn?
Bu qәzet mәqalәsiydi, fotoşәkli dә vardı. Mәn iri hәrflәrlә
yazılanları oxudum: “Hava gimnastı Elen Toş ciddi xәsarәt alıb.
Mustafa Amar xәstәnin yatağı yanında”. Balaca Elen mәndәn
qәzet parçasını alıb tәzәdәn pulqabının içinә qoydu.
– Bәdbәxtlik axı bir anda baş verir... Mәn dә sәnin boyda
idim... Bilmirdim... Arxayın idim...
Deyәsәn, o mәnimlә böyük kimi danışdığına peşman olmuşdu:
– Sizi yemәyә dәvәt edirәm... Şirniyyatçıya gedirik, pirojna
yemәyә...
Bütün Doktor Durden küçәsi boyu onun dalınca gedә-gedә,
necә yeridiyinә baxırdım. Yüngülcә axsayırdı, amma o anadәk
mәnim ağlıma gәlmәmişdi ki, axı o ömrü boyu axsaya bilmәzdi.
Belәliklә, hәyatda bәdbәxt hadisәlәr olurmuş. Bu kәşfim mәni
möhkәm hәyәcanlandırdı.
Anni ilә Parisә tәkcә gedәn gün – mәnә timsah dәrisindәn
portsiqar bağışladığı hәmin o gün – biz onunla axırda 17-ci
dairәnin balaca, indi artıq dağılmış küçәlәrindәn çıxaraq, hәmişәki
kimi Senanın sahiliylә gedirdik. Qısa müddәtlik maşını saxladı,
Nöyyi sahilindә, Püto adasının yanında bir az durduq. Sonra isә
açıqrәngli pantonlara, adamların ev kimi yaşadığı üzәn villa vә
barjalara enәn taxta pillәkәnin başından tamaşa edirdik.
– Tez köçsәydik, yaman olardı, Patoş... Mәn istәrdim ki, bax,
burda yaşayım...
