Page 294 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 294
Ïàòðèê Ìîäèàíî
Cümә axşamları vә şәnbәlәr, Ağcaxanım olmayanda, Anni
bizi özüylә Parisә aparırdı. Marşrut hәmişә eyni idi vә yaddaşıma
bir balaca zor elәyib, onu yadıma saldım. Biz Qәrb şossesiylә
gedirdik, sonra Sen-Klu tuneliylә. Körpünün üstüylә Senanı
keçirdik, Buloni vә Nöyyi sahil küçәlәriylә irәlilәyirdik. Mәn bu
küçәlәrdәki barmaqlıqlar vә yaşıllıqlarla qorunan dәbdәbәli
mülklәri xarıtlayıram; taxta pillәkәnlә endiyin barjalar vә üzәn
villalar: o ümumi pillәkәnin bu başında poçt qutuları vardı, hәr
birinin üstündә ad yazılmışdı.
– Barja alım deyirәm, – Anni söylәyirdi, – hamımız yaşayarıq.
Port-Mayoya yaxınlaşırdıq. Mәn bu yeri Botanika bağında
gәzәn kiçik vaqonlardan xatırladım. Bir dәfә nahardan sonra An-
ni bizi o qatarda gәzmәyә apardı. Bax burda, lap yaxında bizim
sәyahәt başa çatırdı – Nöyyi, Levallua vә Parisin tanınmaz dәrә-
cәdә bir-birinә qarışdığı bu mәhәllәdә.
O küçәnin hәr iki yanında bitәn ağacların başı tağ әmәlә gәti-
rirdi. Burda ev yox idi. Yalnız anbar vә qarajlar. Biz әn yekәsinin
vә әn müasirinin qabağında dayanırdıq, onun açıq-qәhvәyi fasadını
fronton bәzәyirdi.
İçәridә şüşәylә ayrılmış otaq vardı. Orda bizi dalğalı, sarı
saçları olan birisi gözlәyirdi. O, dәmir masanın arxasında, dәri
kresloda otururdu. Yaşı elә Annininki qәdәr olardı. Onlar bir-
birinә “sәn” deyirdilәr. Elә Jan D. kimi dama-dama köynәk,
zamşa gödәkcә, qışda isә “kanadka” vә altı kauçuk ayaqqabı
geyirdi. Qardaşımla mәn onu “Bak Denni” adlandırırdıq, çünki
mәnә elә gәlirdi ki, o, hәmin vaxtlar oxuduğum uşaq jurnalının
bir personajına bәnzәyirdi.
Anni ilә Bak Denni bir-biriylә nә danışa bilәrdilәr? Vә qapı
içәridәn açarla bağlananda, şüşәlәrin arxasında narıncı pәrdәlәr
endirilәndә orda nә edә bilәrdilәr? Qardaşımla mәn Eliot Zalterin
– markiz de Kassadın tәrk etdiyi qәsrindәn dә sirli olan qarajı
Cümә axşamları vә şәnbәlәr, Ağcaxanım olmayanda, Anni
bizi özüylә Parisә aparırdı. Marşrut hәmişә eyni idi vә yaddaşıma
bir balaca zor elәyib, onu yadıma saldım. Biz Qәrb şossesiylә
gedirdik, sonra Sen-Klu tuneliylә. Körpünün üstüylә Senanı
keçirdik, Buloni vә Nöyyi sahil küçәlәriylә irәlilәyirdik. Mәn bu
küçәlәrdәki barmaqlıqlar vә yaşıllıqlarla qorunan dәbdәbәli
mülklәri xarıtlayıram; taxta pillәkәnlә endiyin barjalar vә üzәn
villalar: o ümumi pillәkәnin bu başında poçt qutuları vardı, hәr
birinin üstündә ad yazılmışdı.
– Barja alım deyirәm, – Anni söylәyirdi, – hamımız yaşayarıq.
Port-Mayoya yaxınlaşırdıq. Mәn bu yeri Botanika bağında
gәzәn kiçik vaqonlardan xatırladım. Bir dәfә nahardan sonra An-
ni bizi o qatarda gәzmәyә apardı. Bax burda, lap yaxında bizim
sәyahәt başa çatırdı – Nöyyi, Levallua vә Parisin tanınmaz dәrә-
cәdә bir-birinә qarışdığı bu mәhәllәdә.
O küçәnin hәr iki yanında bitәn ağacların başı tağ әmәlә gәti-
rirdi. Burda ev yox idi. Yalnız anbar vә qarajlar. Biz әn yekәsinin
vә әn müasirinin qabağında dayanırdıq, onun açıq-qәhvәyi fasadını
fronton bәzәyirdi.
İçәridә şüşәylә ayrılmış otaq vardı. Orda bizi dalğalı, sarı
saçları olan birisi gözlәyirdi. O, dәmir masanın arxasında, dәri
kresloda otururdu. Yaşı elә Annininki qәdәr olardı. Onlar bir-
birinә “sәn” deyirdilәr. Elә Jan D. kimi dama-dama köynәk,
zamşa gödәkcә, qışda isә “kanadka” vә altı kauçuk ayaqqabı
geyirdi. Qardaşımla mәn onu “Bak Denni” adlandırırdıq, çünki
mәnә elә gәlirdi ki, o, hәmin vaxtlar oxuduğum uşaq jurnalının
bir personajına bәnzәyirdi.
Anni ilә Bak Denni bir-biriylә nә danışa bilәrdilәr? Vә qapı
içәridәn açarla bağlananda, şüşәlәrin arxasında narıncı pәrdәlәr
endirilәndә orda nә edә bilәrdilәr? Qardaşımla mәn Eliot Zalterin
– markiz de Kassadın tәrk etdiyi qәsrindәn dә sirli olan qarajı
