Page 28 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 28
Ïàòðèê Ìîäèàíî
vurulduğundan biz-biz qalırdı. Duruşundan, yerişindәn hәrbçiyә
bәnzәyirdi. Görәsәn, Styopa bu deyil ki?
Onların hamısı kilsәyә xiyabanın sonundakı qapıdan girdilәr.
İstәyirdim onların dalınca gedim, lakin bu adamlar arasında
olmağım yüz faiz diqqәt çәkәcәkdi. Hәr şeydәn çox ondan
narahat idim ki, onların hansının Styopa olduğunu bilmәyim.
Sağ tәrәfdә maşın dayandı. İçindәn әvvәlcә iki kişi, sonra
qadın düşdü. Kişilәrdәn biri, çox ucaqamәtlisi tünd-göy paltoda
idi. Küçәni keçib, onların mәnim dayandığım yerә çatmasını
gözlәdim.
Onlar getdikcә yaxınlaşırdılar. Mәnә elә gәldi ki, gәldiyi
adamlarla bir yerdә xiyabana burulmamış, hәmin o ucaboy kişi
mәni diqqәtlә süzdü. Xiyabana çıxan pәncәrәlәrin vitrajından
içәridә yanan şamlar görünür. O, boyundan alçaq olan qapıdan
keçmәk üçün әyilir vә Styopanın mәhz bu kişi olduğuna mәndә
bir әminlik yaranır. Gәldiyim taksinin mühәrriki işlәyirdi, amma
sürücüsü içindә deyildi. Maşının qapısı da aralı qalmışdı, elә bil
sürücü indicә qayıdacaqdı. Görәsәn, hara gedә bilәrdi? Ətrafa
göz gәzdirdim, qәrara aldım ki, onu tapmaq üçün hәndәvәrә göz
gәzdirim.
Onu yaxınlıqda, Şardon-Laqaş küçәsindәki kafedә tapdım.
Qabağındakı masada bir bakal pivә vardı.
– İşiniz çoxdur? – deyә soruşdu.
– Tәxminәn bir... iyirmi dәqiqә çәkәr.
Bәyaz dәrisi olan sarışın oğlan idi, yanaqları toppuş, mavi
gözlәri azacıq donbalan. Deyim ki, qulaqlarının mәrcәyi bu qәdәr
әtli olan adama ilk dәfәydi rast gәlirdim.
– Sayğacı söndürmәmәyimin eybi yoxdur ki? – soruşdu.
– Eyb etmәz, – dedim.
O, mehriban-mehriban gülümsündü.
– Qorxmursunuz ki, maşınınızı apararlar?
vurulduğundan biz-biz qalırdı. Duruşundan, yerişindәn hәrbçiyә
bәnzәyirdi. Görәsәn, Styopa bu deyil ki?
Onların hamısı kilsәyә xiyabanın sonundakı qapıdan girdilәr.
İstәyirdim onların dalınca gedim, lakin bu adamlar arasında
olmağım yüz faiz diqqәt çәkәcәkdi. Hәr şeydәn çox ondan
narahat idim ki, onların hansının Styopa olduğunu bilmәyim.
Sağ tәrәfdә maşın dayandı. İçindәn әvvәlcә iki kişi, sonra
qadın düşdü. Kişilәrdәn biri, çox ucaqamәtlisi tünd-göy paltoda
idi. Küçәni keçib, onların mәnim dayandığım yerә çatmasını
gözlәdim.
Onlar getdikcә yaxınlaşırdılar. Mәnә elә gәldi ki, gәldiyi
adamlarla bir yerdә xiyabana burulmamış, hәmin o ucaboy kişi
mәni diqqәtlә süzdü. Xiyabana çıxan pәncәrәlәrin vitrajından
içәridә yanan şamlar görünür. O, boyundan alçaq olan qapıdan
keçmәk üçün әyilir vә Styopanın mәhz bu kişi olduğuna mәndә
bir әminlik yaranır. Gәldiyim taksinin mühәrriki işlәyirdi, amma
sürücüsü içindә deyildi. Maşının qapısı da aralı qalmışdı, elә bil
sürücü indicә qayıdacaqdı. Görәsәn, hara gedә bilәrdi? Ətrafa
göz gәzdirdim, qәrara aldım ki, onu tapmaq üçün hәndәvәrә göz
gәzdirim.
Onu yaxınlıqda, Şardon-Laqaş küçәsindәki kafedә tapdım.
Qabağındakı masada bir bakal pivә vardı.
– İşiniz çoxdur? – deyә soruşdu.
– Tәxminәn bir... iyirmi dәqiqә çәkәr.
Bәyaz dәrisi olan sarışın oğlan idi, yanaqları toppuş, mavi
gözlәri azacıq donbalan. Deyim ki, qulaqlarının mәrcәyi bu qәdәr
әtli olan adama ilk dәfәydi rast gәlirdim.
– Sayğacı söndürmәmәyimin eybi yoxdur ki? – soruşdu.
– Eyb etmәz, – dedim.
O, mehriban-mehriban gülümsündü.
– Qorxmursunuz ki, maşınınızı apararlar?
