Page 264 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 264
Ïàòðèê Ìîäèàíî
barәdә o bizdәn çox bilirdi. Onun bir dәfә sirli görkәmlә dediyi
sözlәr yadımdadır:
– Anna “Kerrollz”da bütün gecәni ağlayıb…
Görünür, bibisinin sözlәrini anlamadan tәkrar edirdi. O, tәk,
bibisi yanında olmadan gәlәndә, qardaşımla nahardan sonra stan-
siyaya, onu qarşılamağa gedirdik. Heç vaxt adıyla çağırmazdıq
onu, әslindә adını heç bilmirdik dә. Biz onu “Fredenin qardaşoğlusu”
çağırırdıq.
Mәni mәktәbdәn götürmәk üçün vә ümumiyyәtlә, bizimlә
mәşğul olmaq üçün bir cavan qız tutmuşdular. Bir yerdә yaşayırdıq,
yanaşı otaqda qalırdı. Qara saçlarını sıx yığırdı, yaşıl gözlәri isә
o qәdәr açıq rәngdә idi ki, az qala şәffaf görünürdü. Demәk olar
ki, heç danışmırdı. Biz dә onun hәm dinmәzliyinә, hәm dә göz-
lәrinin şәffaflığına görә möhkәm sıxılırdıq. Balaca Elen, Frede
vә hәtta Anni tәbii ki, sirkә çox bağlı idilәr, qara saçlarını möh-
kәm yığan, şәffaf gözlü bu sakit qız isә bizә bir nağıl qәhrәmanı
kimi gәlirdi. Biz onu Ağcaxanım adlandırırdıq.
Yemәk otağı kimi istifadә etdiyimiz, başqalarından dәhlizlә
ayrılan otağa toplaşıb birlikdә nahar etmәyimizi yaxşı xatırlayıram.
Ağcaxanım masanın ayağında әylәşirdi, qardaşım onun sağında,
mәn solunda. Mәnim yanımda Anni, üzbәüz balaca Elen, baş
tәrәfdә isә Matilda. Bir axşam işıq sönmüşdü, otağı yalnız
kaminin üstünә qoyduqları kerosin lampası işıqlandırır, sifәtlәrimiz
sanki zülmәtdәn üzüb-çıxırdı...
Hamı onu Ağcaxanım, hәrdәn dә “qaranquş” çağırırdı. Ona
“sәn” deyә, müraciәt edirdik. Vә çox tezliklә yaxınlaşdıq onunla,
çünki o da bizә elә “sәn” deyirdi.
Mәnә elә gәlir ki, o evi kirayә götürmüşdülәr. Tәbii ki, әgәr
balaca Elenin şәxsi mülkü deyildisә, niyә belә deyirәm, çünki
kәndin bütün dükançıları onu yaxşı tanıyırdı. Amma, bu ev elә
Fredeninki dә ola bilәrdi. Yadımdadır ki, Frede Doktor Dorden
barәdә o bizdәn çox bilirdi. Onun bir dәfә sirli görkәmlә dediyi
sözlәr yadımdadır:
– Anna “Kerrollz”da bütün gecәni ağlayıb…
Görünür, bibisinin sözlәrini anlamadan tәkrar edirdi. O, tәk,
bibisi yanında olmadan gәlәndә, qardaşımla nahardan sonra stan-
siyaya, onu qarşılamağa gedirdik. Heç vaxt adıyla çağırmazdıq
onu, әslindә adını heç bilmirdik dә. Biz onu “Fredenin qardaşoğlusu”
çağırırdıq.
Mәni mәktәbdәn götürmәk üçün vә ümumiyyәtlә, bizimlә
mәşğul olmaq üçün bir cavan qız tutmuşdular. Bir yerdә yaşayırdıq,
yanaşı otaqda qalırdı. Qara saçlarını sıx yığırdı, yaşıl gözlәri isә
o qәdәr açıq rәngdә idi ki, az qala şәffaf görünürdü. Demәk olar
ki, heç danışmırdı. Biz dә onun hәm dinmәzliyinә, hәm dә göz-
lәrinin şәffaflığına görә möhkәm sıxılırdıq. Balaca Elen, Frede
vә hәtta Anni tәbii ki, sirkә çox bağlı idilәr, qara saçlarını möh-
kәm yığan, şәffaf gözlü bu sakit qız isә bizә bir nağıl qәhrәmanı
kimi gәlirdi. Biz onu Ağcaxanım adlandırırdıq.
Yemәk otağı kimi istifadә etdiyimiz, başqalarından dәhlizlә
ayrılan otağa toplaşıb birlikdә nahar etmәyimizi yaxşı xatırlayıram.
Ağcaxanım masanın ayağında әylәşirdi, qardaşım onun sağında,
mәn solunda. Mәnim yanımda Anni, üzbәüz balaca Elen, baş
tәrәfdә isә Matilda. Bir axşam işıq sönmüşdü, otağı yalnız
kaminin üstünә qoyduqları kerosin lampası işıqlandırır, sifәtlәrimiz
sanki zülmәtdәn üzüb-çıxırdı...
Hamı onu Ağcaxanım, hәrdәn dә “qaranquş” çağırırdı. Ona
“sәn” deyә, müraciәt edirdik. Vә çox tezliklә yaxınlaşdıq onunla,
çünki o da bizә elә “sәn” deyirdi.
Mәnә elә gәlir ki, o evi kirayә götürmüşdülәr. Tәbii ki, әgәr
balaca Elenin şәxsi mülkü deyildisә, niyә belә deyirәm, çünki
kәndin bütün dükançıları onu yaxşı tanıyırdı. Amma, bu ev elә
Fredeninki dә ola bilәrdi. Yadımdadır ki, Frede Doktor Dorden
