Page 21 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 21
Qaranlûq dökanlar kö÷ÿsi 21
– Mәn sәkkiz il Hüttenin Özәl Xәfiyyә Agentliyindә işlәmişәm.
Onlar heyran-heyran mәnә baxdılar.
– Amma bunun yәqin keçmiş hәyatıma heç bir aidiyyәti
yoxdur; bunu nәzәrә almayın.
– Qәribәdir, – Erter mәnә diqqәtlә baxıb dedi, – mәn sizin
neçә yaşınızın olduğunu söylәyә bilmәzdim...
– Yәqin, bığlarıma görәdir.
– Bәlkә dә bığınız olmasaydı, – Zonahidze dillәndi, – sizi o
dәqiqә tanıyardıq.
O, әlini uzatdı, ovcunu üst dodağıma dirәyib bığlarımı örtdü,
gözünü qıydı – elә bil model qarşısında durmuş portret rәssamı idi.
– Sizә nә qәdәr çox baxıramsa, bir o qәdәr çox çaşıram. Mәnә
elә gәlir ki, kefcillәr vardı, bir dәstә – onların arasında görmüşәm
sizi... – deyә, Erter başladı.
– Nә vaxt? – Zonahidze soruşdu.
– Nә bilim... Lap çoxdan... Gör biz nә vaxtdan bәri gecә
klublarında işlәyirik, Pol...
– Yәni hәlә “Tanaqra” dövründә?
Erter mәndәn gözünü çәkmirdi vә baxışları getdikcә daha
sirayәtedici, gәrgin olurdu.
– Bağışlayın, – dedi, – siz bir dәqiqәlik ayağa dura bilmәzdiniz?
Tabe oldum. Mәni әvvәl başdan-ayağa, sonra da ayaqdan-
başa kimi süzdü.
– Hә-hә, siz mәnә bir müştәrimizi xatırladırsınız... Boy da elә
hәmindir... Dayanın...
Əlini qaldırıb, yerindә dondu, sanki fikrindәn sürәtlә sivişib
çıxmaq istәyәn nәyisә tutub saxlamağa çalışırdı...
– Dayanın, dayanın... Hә, yadıma düşdü, Pol... – O bir qalib
görkәmlә gülümsündü. – Otura bilәrsiniz.
Erter sevinirdi. Heç şübhәsi yox idi ki, verdiyi xәbәr bizi
heyran qoyacaq. Nümayişkaranә bir tәmtәraqla bakallarımıza
şәrab süzdü.
– Mәn sәkkiz il Hüttenin Özәl Xәfiyyә Agentliyindә işlәmişәm.
Onlar heyran-heyran mәnә baxdılar.
– Amma bunun yәqin keçmiş hәyatıma heç bir aidiyyәti
yoxdur; bunu nәzәrә almayın.
– Qәribәdir, – Erter mәnә diqqәtlә baxıb dedi, – mәn sizin
neçә yaşınızın olduğunu söylәyә bilmәzdim...
– Yәqin, bığlarıma görәdir.
– Bәlkә dә bığınız olmasaydı, – Zonahidze dillәndi, – sizi o
dәqiqә tanıyardıq.
O, әlini uzatdı, ovcunu üst dodağıma dirәyib bığlarımı örtdü,
gözünü qıydı – elә bil model qarşısında durmuş portret rәssamı idi.
– Sizә nә qәdәr çox baxıramsa, bir o qәdәr çox çaşıram. Mәnә
elә gәlir ki, kefcillәr vardı, bir dәstә – onların arasında görmüşәm
sizi... – deyә, Erter başladı.
– Nә vaxt? – Zonahidze soruşdu.
– Nә bilim... Lap çoxdan... Gör biz nә vaxtdan bәri gecә
klublarında işlәyirik, Pol...
– Yәni hәlә “Tanaqra” dövründә?
Erter mәndәn gözünü çәkmirdi vә baxışları getdikcә daha
sirayәtedici, gәrgin olurdu.
– Bağışlayın, – dedi, – siz bir dәqiqәlik ayağa dura bilmәzdiniz?
Tabe oldum. Mәni әvvәl başdan-ayağa, sonra da ayaqdan-
başa kimi süzdü.
– Hә-hә, siz mәnә bir müştәrimizi xatırladırsınız... Boy da elә
hәmindir... Dayanın...
Əlini qaldırıb, yerindә dondu, sanki fikrindәn sürәtlә sivişib
çıxmaq istәyәn nәyisә tutub saxlamağa çalışırdı...
– Dayanın, dayanın... Hә, yadıma düşdü, Pol... – O bir qalib
görkәmlә gülümsündü. – Otura bilәrsiniz.
Erter sevinirdi. Heç şübhәsi yox idi ki, verdiyi xәbәr bizi
heyran qoyacaq. Nümayişkaranә bir tәmtәraqla bakallarımıza
şәrab süzdü.
