Page 145 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 145
Qaranlûq dökanlar kö÷ÿsi 145
geyimli polis nәfәrlәrinin vә nәzarәtçilәrin arasında cıdırların
daimi tamaşaçılarından da ola bilәr vә onu tanıyar.
Qatarın pәncәrәsindәn baxanda dörd bir tәrәf ağappaq görünürdü.
Bu peyzaj mәnә necә sakit, necә hüzurlu görünürdü... Yuxulayan
evlәrin görünüşü mәni mәst edirdi, o anadәk mәnim gәlәcәyә bu
qәdәr inandığım hәlә olmamışdı...
Salanş stansiyasına çatanda hәlә qaranlıq idi. Vağzalın qarşısında
avtobus vә yekә qara maşın durmuşdu. Freddi, mәn vә Vildmer
çamadanları daşıyırdıq, iki yükdaşıyan isә Gey Orlovanın sandığını
apardı. Mejevә yola düşәn sәrnişinlәr – cәmi on iki nәfәr idik, –
avtobusa әylәşirdilәr, sürücü isә yükdaşıyanlarla bir yerdә çamadanları
arxa meydançaya yerlәşdirirdi ki, Gey Orlovaya sarısaç bir cavan
oğlan yaxınlaşdı – hәlә dünәn Lion vağzalında gördüyü oğlan.
Onlar fransızca bir neçә kәlmә kәsdilәr. Sonra o izah elәdi ki,
hәmin adamı lap az tanıyır, amma adı Kirildir. O, qara maşına
işarә elәdi – sükan arxasında oturan adam onu gözlәyirdi – vә
tәklif etdi ki, bizi Mejevә aparsın. Lakin Freddi onun tәklifindәn
imtina etdi, dedi ki, avtobusla getmәyә üstünlük verir.
Qar yenә bayaqkı kimi yağırdı. Avtobus yavaş gedirdi vә qara
maşın bizi keçdi. Yol üzüyuxarı qalxırdı vә avtobus hәr dәfә
sürәt yığanda gövdәsi әsim-әsim әsirdi. Mәn fikirlәşdim ki, bu
avtobus bizi Mejevә çatdırmamış xarab ola bilәr. Amma nә olsun
ki? Gecәnin zülmәti öz yerini ağ şam ağacının iynәlәri dәlib
keçәn pambıq kimi bәmbәyaz dumana verdikcә, içimdәki әminlik
güclәnirdi ki, yәqin bizi burda axtaran olmaz. Biz heç bir riskә
yol vermirdik. Yavaş-yavaş gözәgörünmәz olurduq. Hәtta diqqәti
bizә yönәldә bilәn şәhәrli paltarımız – Vildmerin kәrpici paltosu
vә tünd-göy keçә şlyapası, Geyin bәbir dәrisindәn mantosu vә
Freddinin dәvә yunundan paltosu, yaşıl şәrfi vә qolf oynamaq
üçün ağ-qara çәkmәsi belә, dumanın içindә әriyirdi. Kim bilir?
Bәlkә axırda, ümumiyyәtlә, yox olacağıq. Ya da bizdәn yalnız su
geyimli polis nәfәrlәrinin vә nәzarәtçilәrin arasında cıdırların
daimi tamaşaçılarından da ola bilәr vә onu tanıyar.
Qatarın pәncәrәsindәn baxanda dörd bir tәrәf ağappaq görünürdü.
Bu peyzaj mәnә necә sakit, necә hüzurlu görünürdü... Yuxulayan
evlәrin görünüşü mәni mәst edirdi, o anadәk mәnim gәlәcәyә bu
qәdәr inandığım hәlә olmamışdı...
Salanş stansiyasına çatanda hәlә qaranlıq idi. Vağzalın qarşısında
avtobus vә yekә qara maşın durmuşdu. Freddi, mәn vә Vildmer
çamadanları daşıyırdıq, iki yükdaşıyan isә Gey Orlovanın sandığını
apardı. Mejevә yola düşәn sәrnişinlәr – cәmi on iki nәfәr idik, –
avtobusa әylәşirdilәr, sürücü isә yükdaşıyanlarla bir yerdә çamadanları
arxa meydançaya yerlәşdirirdi ki, Gey Orlovaya sarısaç bir cavan
oğlan yaxınlaşdı – hәlә dünәn Lion vağzalında gördüyü oğlan.
Onlar fransızca bir neçә kәlmә kәsdilәr. Sonra o izah elәdi ki,
hәmin adamı lap az tanıyır, amma adı Kirildir. O, qara maşına
işarә elәdi – sükan arxasında oturan adam onu gözlәyirdi – vә
tәklif etdi ki, bizi Mejevә aparsın. Lakin Freddi onun tәklifindәn
imtina etdi, dedi ki, avtobusla getmәyә üstünlük verir.
Qar yenә bayaqkı kimi yağırdı. Avtobus yavaş gedirdi vә qara
maşın bizi keçdi. Yol üzüyuxarı qalxırdı vә avtobus hәr dәfә
sürәt yığanda gövdәsi әsim-әsim әsirdi. Mәn fikirlәşdim ki, bu
avtobus bizi Mejevә çatdırmamış xarab ola bilәr. Amma nә olsun
ki? Gecәnin zülmәti öz yerini ağ şam ağacının iynәlәri dәlib
keçәn pambıq kimi bәmbәyaz dumana verdikcә, içimdәki әminlik
güclәnirdi ki, yәqin bizi burda axtaran olmaz. Biz heç bir riskә
yol vermirdik. Yavaş-yavaş gözәgörünmәz olurduq. Hәtta diqqәti
bizә yönәldә bilәn şәhәrli paltarımız – Vildmerin kәrpici paltosu
vә tünd-göy keçә şlyapası, Geyin bәbir dәrisindәn mantosu vә
Freddinin dәvә yunundan paltosu, yaşıl şәrfi vә qolf oynamaq
üçün ağ-qara çәkmәsi belә, dumanın içindә әriyirdi. Kim bilir?
Bәlkә axırda, ümumiyyәtlә, yox olacağıq. Ya da bizdәn yalnız su
