Page 142 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 142
Ïàòðèê Ìîäèàíî
Allenin verdiyi ülgülәrә әsasәn, parça biçir, ya da tikirdi; mәn dә
divana sәrilib memuardan-zaddan, ya da onun çox sevdiyi
“Maska” seriyasından bir detektiv oxuyurdum. Bizim bu axşamlar
mәnim üçün çox qiymәtli idi – dinc, hüzurlu bir hәyatda özümüzün
çox adi ömrümüzü sürdüyümüz haqda illüziyalarla özümә tәskinlik
verdiyim axşamlar.
Çamadanı açdım vә ciblәrimi şişirdәn әsginas dәstәlәrini
yerbәyer elәdim – köynәyimin, sviterimin arasına, çәkmәmin
içinә dürtüşdürdüm. Deniz çantaların birindәki әşyalarını yoxladı
ki, görsün unutduğu bir şey varmı. Mәn dәhlizlә yataq otağına
keçdim. İşığı yandırmadan pәncәrәnin önünә keçdim. Qar hәlә
yağırdı. Küçәnin qarşı tәrәfindәki polis nәfәri öz köşkündә giz-
lәnmişdi – onu bura bir neçә gün әvvәl, qışın gәlişiylә tәyin
etmişdilәr. Sosse meydanından ona tәrәf iti addımlarla başqa
polis nәfәri gәlirdi. Hәmkarının әlini sıxdı, termos uzatdı vә
stәkandan növbәylә qurtum-qurtum çay içmәyә başladılar.
Deniz içәri girdi. Gәlib yanımda durdu. Əynindә qısa xәz
kürk vardı. Mәnә sığındı. Ətirinin qoxusunu duydum. Kürkünü
birbaş köynәyinin üstündәn geymişdi. Bir dә gördük üstündә
döşәkdәn başqa heç nә olmayan çarpayının üstündәyik.
Gey Orlova vә Freddi bizi Lion vağzalında, perrona çıxacaqda
gözlәyirdilәr. Yanımızdakı arabada neçә çamadan üst-üstә
qalaqlanmışdı. Gey Orlovanın sandığı vardı. Freddi yükdaşıyanla
danışırdı, ona siqaret tәklif etdi. Deniz Gey Orlova ilә söhbәt
edirdi. Deniz soruşurdu ki, Freddinin kirayә etdiyi kәnd evindә
hamımıza yer çatacaqmı. Vağzal qaranlıq idi, yalnız bizim
dayandığımız perrona sarımtıl işıq düşürdü. Vildmer yaxınlaşdı,
hәmişәki kimi, topuqlarına çatan kәrpic rәngli paltoda. Keçә
şlyapasını qaşlarının üstünә endirmişdi. Yükdaşıyan çamadanları
vaqona apardı. Perronda durub, qatarın yola düşmәsi haqda elanı
gözlәyirdik. Gey Orlova sәrnişinlәr arasında tanışlarını gördü,
Allenin verdiyi ülgülәrә әsasәn, parça biçir, ya da tikirdi; mәn dә
divana sәrilib memuardan-zaddan, ya da onun çox sevdiyi
“Maska” seriyasından bir detektiv oxuyurdum. Bizim bu axşamlar
mәnim üçün çox qiymәtli idi – dinc, hüzurlu bir hәyatda özümüzün
çox adi ömrümüzü sürdüyümüz haqda illüziyalarla özümә tәskinlik
verdiyim axşamlar.
Çamadanı açdım vә ciblәrimi şişirdәn әsginas dәstәlәrini
yerbәyer elәdim – köynәyimin, sviterimin arasına, çәkmәmin
içinә dürtüşdürdüm. Deniz çantaların birindәki әşyalarını yoxladı
ki, görsün unutduğu bir şey varmı. Mәn dәhlizlә yataq otağına
keçdim. İşığı yandırmadan pәncәrәnin önünә keçdim. Qar hәlә
yağırdı. Küçәnin qarşı tәrәfindәki polis nәfәri öz köşkündә giz-
lәnmişdi – onu bura bir neçә gün әvvәl, qışın gәlişiylә tәyin
etmişdilәr. Sosse meydanından ona tәrәf iti addımlarla başqa
polis nәfәri gәlirdi. Hәmkarının әlini sıxdı, termos uzatdı vә
stәkandan növbәylә qurtum-qurtum çay içmәyә başladılar.
Deniz içәri girdi. Gәlib yanımda durdu. Əynindә qısa xәz
kürk vardı. Mәnә sığındı. Ətirinin qoxusunu duydum. Kürkünü
birbaş köynәyinin üstündәn geymişdi. Bir dә gördük üstündә
döşәkdәn başqa heç nә olmayan çarpayının üstündәyik.
Gey Orlova vә Freddi bizi Lion vağzalında, perrona çıxacaqda
gözlәyirdilәr. Yanımızdakı arabada neçә çamadan üst-üstә
qalaqlanmışdı. Gey Orlovanın sandığı vardı. Freddi yükdaşıyanla
danışırdı, ona siqaret tәklif etdi. Deniz Gey Orlova ilә söhbәt
edirdi. Deniz soruşurdu ki, Freddinin kirayә etdiyi kәnd evindә
hamımıza yer çatacaqmı. Vağzal qaranlıq idi, yalnız bizim
dayandığımız perrona sarımtıl işıq düşürdü. Vildmer yaxınlaşdı,
hәmişәki kimi, topuqlarına çatan kәrpic rәngli paltoda. Keçә
şlyapasını qaşlarının üstünә endirmişdi. Yükdaşıyan çamadanları
vaqona apardı. Perronda durub, qatarın yola düşmәsi haqda elanı
gözlәyirdik. Gey Orlova sәrnişinlәr arasında tanışlarını gördü,
