Page 136 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"

Ïàòðèê Ìîäèàíî

çalışır, terrasda әylәşәnlәr isә tәlәsik, itәlәşә-itәlәşә kafenin içinә
doluşurlar.

Yalnız iki kişi vә qadın yerindәn tәrpәnmir – masanın üstündәki
çәtir onları yağışdan qoruyur. Qadın bayaqkı kimi, yanağını
ucaboy, qarasaç kişinin çiyninә söykәyib yatır; kişi isә yol çәkәn
gözlәrini kim bilir hara zillәyib; onun yoldaşı isә dalğın halda
"Tu me acostumbraste" melodiyasını fitlә çalır.

35

Pәncәrәdәn böyük bir çәmәnlik görünür, onun başına dolanan
xiyabana çınqıl sәpilib. Xiyaban Aralıq dәnizi sahillәrinin ağ
daşdan tikilmiş mülklәrini xatırladan evimә sarı dik qalxır. Yalnız
pillәlәrlә artırmaya qalxandan sonra gümüşü hәrflәrlә hәkk
olunmuş, giriş qapısının üstünü bәzәyәn yazını gördüm: “Luiza
de Albani kolleci”.

Aşağıda, çәmәnliyin qurtaracağında tennis kortu. Sağ tәrәfdә
tozağacıların sırası vә suyu buraxılmış, tramplini dağılmış hovuz.

O, mәnә yaxınlaşıb, yanımda, pәncәrәnin qarşısında durdu.
– Çox tәәssüf, müsyö... sizin qanınızı qaraldası oldum...
Kollecin bütün arxivi yanıb... Heç nә qalmayıb...
Tәxminәn altmış yaşında kişi, tısbağa çanağından açıq rәngli
sağanağı olan eynәk, tvid pencәk.
– İstәnilәn halda madam Janşmidt razılıq vermәzdi... Ərinin
ölümündәn sonra Luiza kolleci barәdә eşitmәk belә istәmir.
– Bәlkә dәrs zamanı çәkilәn fotoşәkillәr qalıb hardasa? –
deyә soruşuram.
– Yox, müsyö. Bir dә tәkrar edirәm, nә vardısa, yanıb...
– Siz kollecdә çox işlәmisiniz?
– Axırıncı iki ili dә. Sonra bizim direktor, müsyö Janşmidt
dünyasını dәyişdi... Amma kollec artıq qabaqkı deyildi...
O, dalğın-dalğın pәncәrәdәn baxdı.