Page 135 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 135
Qaranlûq dökanlar kö÷ÿsi 135
– dәstә-dәstә adamlar durub. Onların hamısı ucadan danışır, bә-
zilәri bir dәstәdәn qopub, digәrinә qoşulur, ya da parkdakı skam-
yalarda, dәmir stullarda ikibir-üçbir olub xәlvәtә çәkilir, yalnız
sonra qayıdıb, özününkülәrә qoşulurlar... Bu mәnzәrә nәhәng
mәktәb hәyәtinin tәnәffüsdәki şәklini xatırladır – dәqiqәbәdәqiqә
artan, qulaqlarını batıran sәs-küyә son qoyacaq zәngin sәsini
gözlәdiyin mәktәb hәyәtini.
Amma zәng çalınmır ki, çalınmır.
Ucaboy, qarasaç kişi bayaqkı kimi, qadının qoluna girib. Yol-
daşı pencәyini çıxarır. Gedirlәr – bir-birini gәzәn, aralanan kimi
dağılışıb başqalarına qarışmış dәstәlәrini axtararkәn qaçhaqaçda
onlarla toqquşan adamların arasından keçib-gedirlәr.
İki kişi vә qadın “Restavrasiya” kafesinin terrasına çatanda
ayaq saxlayırlar. Terras ağzına kimi doludur, amma – möcüzә! –
qәflәtәn masaların birindәn beş nәfәr qalxır vә onlar da әldәn
düşmüş halda hәsir stullara sәrilirlәr. Yerlәrindә donub qalaraq,
kazinonun qarşısındakı insanlara baxırlar.
Duman parka enir, budaqlardan yaranmış tәbii tağlar onun
qarşısını kәsir vә duman sıxılaraq qatılaşır – lap türk hamamında
olduğu kimi. Bu duman ciyәrlәrә dolur, kazinonun qarşısında
duranların dәqiq siluetini getdikcә pozur, onların söhbәtlәrini
içinә gömür. Qonşu masanın arxasındakı ahıl qadın hönkürәrәk,
içini boşaldır vә hıçqırıqlar içindә tәkrar-tәkrar deyir ki, sәrhәdi
Andayda qapadıblar.
Qadın başını ucaboy, qarasaç kişinin çiyninә qoyub. Gözlәri
qapalıdır. Körpә uşaq kimi şirin-şirin yatır. Kişilәr bir-birinә
baxıb gülümsünürlәr. Vә yenә kazinonun qabağında dayananların
tamaşasına dururlar.
Yağış tökür. Musson leysanı. Ağır damlalar çinar vә şabalıdların
yarpaq çәtirlәrini dәlib-keçir. Kazinonun qabağındakı adamlar
bir-biriylә toqquşa-toqquşa üstüşüşәli qalereyalarda gizlәnmәyә
– dәstә-dәstә adamlar durub. Onların hamısı ucadan danışır, bә-
zilәri bir dәstәdәn qopub, digәrinә qoşulur, ya da parkdakı skam-
yalarda, dәmir stullarda ikibir-üçbir olub xәlvәtә çәkilir, yalnız
sonra qayıdıb, özününkülәrә qoşulurlar... Bu mәnzәrә nәhәng
mәktәb hәyәtinin tәnәffüsdәki şәklini xatırladır – dәqiqәbәdәqiqә
artan, qulaqlarını batıran sәs-küyә son qoyacaq zәngin sәsini
gözlәdiyin mәktәb hәyәtini.
Amma zәng çalınmır ki, çalınmır.
Ucaboy, qarasaç kişi bayaqkı kimi, qadının qoluna girib. Yol-
daşı pencәyini çıxarır. Gedirlәr – bir-birini gәzәn, aralanan kimi
dağılışıb başqalarına qarışmış dәstәlәrini axtararkәn qaçhaqaçda
onlarla toqquşan adamların arasından keçib-gedirlәr.
İki kişi vә qadın “Restavrasiya” kafesinin terrasına çatanda
ayaq saxlayırlar. Terras ağzına kimi doludur, amma – möcüzә! –
qәflәtәn masaların birindәn beş nәfәr qalxır vә onlar da әldәn
düşmüş halda hәsir stullara sәrilirlәr. Yerlәrindә donub qalaraq,
kazinonun qarşısındakı insanlara baxırlar.
Duman parka enir, budaqlardan yaranmış tәbii tağlar onun
qarşısını kәsir vә duman sıxılaraq qatılaşır – lap türk hamamında
olduğu kimi. Bu duman ciyәrlәrә dolur, kazinonun qarşısında
duranların dәqiq siluetini getdikcә pozur, onların söhbәtlәrini
içinә gömür. Qonşu masanın arxasındakı ahıl qadın hönkürәrәk,
içini boşaldır vә hıçqırıqlar içindә tәkrar-tәkrar deyir ki, sәrhәdi
Andayda qapadıblar.
Qadın başını ucaboy, qarasaç kişinin çiyninә qoyub. Gözlәri
qapalıdır. Körpә uşaq kimi şirin-şirin yatır. Kişilәr bir-birinә
baxıb gülümsünürlәr. Vә yenә kazinonun qabağında dayananların
tamaşasına dururlar.
Yağış tökür. Musson leysanı. Ağır damlalar çinar vә şabalıdların
yarpaq çәtirlәrini dәlib-keçir. Kazinonun qabağındakı adamlar
bir-biriylә toqquşa-toqquşa üstüşüşәli qalereyalarda gizlәnmәyә
