Page 115 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 115
Qaranlûq dökanlar kö÷ÿsi 115
ona uzanırdım. Pәncәrәlәr hәr iki yanında ağaclar әkilmiş kimsәsiz
küçәyә açılırdı.
O qәdәr dә böyük olmayan bu mülkdә Latınamerika ölkәlәrindәn
hansınınsa diplomatik missiyası yerlәşirdi. Orda hansı vәzifәdә
olduğum, mәnә niyә ayrıca kabinet verdiklәri artıq yadımdan çı-
xıb. Kişi vә qadın – onlarla ünsiyyәtdә az olurdum – otağımla
yanaşı kabinetlәrdә otururdular vә mәn onların makinada necә
çıqqıldatdıqlarını eşidirdim.
Ora gәlәn nadir insanlar viza almaq istәyirdilәr. Bunu qәflәtәn
xatırladım – Valbrezdәki bağbanın verdiyi peçenye qutusunda
eşәlәnәndә vә Dominikan Respublikasının pasportunu vә şәxsiyyәt
vәsiqәsi üçün fotoşәkillәri tapanda. Amma mәn orda kimisә әvәz
edirdim. Konsulu? Müşaviri? Ona zәng çalıb tәlimat alırdım.
Kim idi o?
Amma hәr şeydәn әvvәl, bu missiya harda yerlәşirdi? Mәn
bir neçә gün әrzindә 16-cı dairәni dolaşdım, çünki yaddaşımda
peyda olan kimsәsiz, ağaclı küçә bu rayonun xırda küçәlәrini
xatırladırdı. Mәn su axtaran, әlindәki meynә çubuğunun hәr
titrәyişinә diqqәt yetirәn bir cadugәr kimiydim. Hәr küçәnin
başlanğıcında dayanaraq ümid edirdim ki, ağaclarını, evlәrini
görәn kimi içimdә nәsә titrәyәcәk. Vә elә bil bunu Molitor vә
Mirabo küçәlәrinin kәsişmәsindә hiss etdim – qәflәtәn içimdә
bir әminlik yarandı ki, hәr axşam missiyadan çıxanda hardasa elә
buralarda olurdum.
Qaranlıqda pillәkәnә aparan dәhlizlә gedirdim, yazı makinasının
çıqqıltısını eşidirdim vә başımı qapıdan içәri salırdım. Kişi artıq
yox idi, qadın isә öz makinasının qarşısında tәkcәnә oturmuşdu.
O, әlini saxlayıb, mәnә tәrәf çönürdü. Gözәl, qarasaç qadındı –
onun canlı, tropik simasını xatırlayıram. O, mәnә ispanca nәsә
deyir, gülümsünüb, yenidәn işinә davam edirdi. Vestibüldә bir
qәdәr durandan sonra, nәhayәt ki, bayıra çıxmağa ürәk edirdim.
ona uzanırdım. Pәncәrәlәr hәr iki yanında ağaclar әkilmiş kimsәsiz
küçәyә açılırdı.
O qәdәr dә böyük olmayan bu mülkdә Latınamerika ölkәlәrindәn
hansınınsa diplomatik missiyası yerlәşirdi. Orda hansı vәzifәdә
olduğum, mәnә niyә ayrıca kabinet verdiklәri artıq yadımdan çı-
xıb. Kişi vә qadın – onlarla ünsiyyәtdә az olurdum – otağımla
yanaşı kabinetlәrdә otururdular vә mәn onların makinada necә
çıqqıldatdıqlarını eşidirdim.
Ora gәlәn nadir insanlar viza almaq istәyirdilәr. Bunu qәflәtәn
xatırladım – Valbrezdәki bağbanın verdiyi peçenye qutusunda
eşәlәnәndә vә Dominikan Respublikasının pasportunu vә şәxsiyyәt
vәsiqәsi üçün fotoşәkillәri tapanda. Amma mәn orda kimisә әvәz
edirdim. Konsulu? Müşaviri? Ona zәng çalıb tәlimat alırdım.
Kim idi o?
Amma hәr şeydәn әvvәl, bu missiya harda yerlәşirdi? Mәn
bir neçә gün әrzindә 16-cı dairәni dolaşdım, çünki yaddaşımda
peyda olan kimsәsiz, ağaclı küçә bu rayonun xırda küçәlәrini
xatırladırdı. Mәn su axtaran, әlindәki meynә çubuğunun hәr
titrәyişinә diqqәt yetirәn bir cadugәr kimiydim. Hәr küçәnin
başlanğıcında dayanaraq ümid edirdim ki, ağaclarını, evlәrini
görәn kimi içimdә nәsә titrәyәcәk. Vә elә bil bunu Molitor vә
Mirabo küçәlәrinin kәsişmәsindә hiss etdim – qәflәtәn içimdә
bir әminlik yarandı ki, hәr axşam missiyadan çıxanda hardasa elә
buralarda olurdum.
Qaranlıqda pillәkәnә aparan dәhlizlә gedirdim, yazı makinasının
çıqqıltısını eşidirdim vә başımı qapıdan içәri salırdım. Kişi artıq
yox idi, qadın isә öz makinasının qarşısında tәkcәnә oturmuşdu.
O, әlini saxlayıb, mәnә tәrәf çönürdü. Gözәl, qarasaç qadındı –
onun canlı, tropik simasını xatırlayıram. O, mәnә ispanca nәsә
deyir, gülümsünüb, yenidәn işinә davam edirdi. Vestibüldә bir
qәdәr durandan sonra, nәhayәt ki, bayıra çıxmağa ürәk edirdim.
