Page 118 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 118
Ïàòðèê Ìîäèàíî
o yan-bu yana tullanırdı vә bu “Kastiliya” sözü onun yaddaşında
Parisdәki, Fobur-Sent-Onore küçәsi yaxınlığında bir oteli
canlandırdı.
Nә vaxtsa, çox әvvәllәr birisi ona “Kastiliya” hotelindә görüş
vermişdi. Onunla artıq Qoş avenyusundakı evdә görüşmüşdü –
orda qәribә adamlar toplaşmışdılar, onlar sәslәrini qısaraq danışır,
görünür ki, hansısa işlәrini düzüb-qoşurdular. Hәmin şәxs ona
iki dәnә brilyant qolbaq vә bir qalstuk sıxacı tәklif etdi, çünki
Fransadan qaçmaq istәyirdi. Dәri qutuda olan daş-qaşı ona verdi,
qәrara aldılar ki, ertәsi gün axşam hәmin şәxsin yaşadığı “Kastiliya”
hotelindә görüşsünlәr.
O, piştaxtalı hotel hollunu, yanındakı kiçik barı, yaşıl çәpәrinin
üstündәn barmaqlıqlı mәhәccәri olan bağı xatırladı. Qapıçı onun
gәlişindәn xәbәrdar etmәk üçün zәng vurdu vә otağın nömrәsini
dedi.
Onun dünәnki tanışı ağzında siqaret çarpayıda uzanmışdı.
Tüstünü içinә çәkmir, sıx duman şәklindә, çox әsәbi bir hәrәkәtlә
havaya üfürürdü. Ucaboy, qarasaç kişi – hәmin әrәfәdә, Qoş
avenyusunda o özünü “latınamerika ölkәlәrindәn birinin diplomatik
missiyasının keçmiş ticarәt attaşesi” kimi tәqdim etmişdi. Amma
yalnız adını demişdi – Pedro.
Pedro çarpayının qırağında oturdu vә utancaq bir tәbәssümlә
gülümsündü. Nәdәnsә, bu Pedroya simpatiyası vardı, baxmayaraq
ki, qәti tanımırdı onu. Adama elә gәlirdi ki, o, özünü hotel
otağında tәlәdәki kimi hiss edir. Elә o dәqiqә Pedroya içindә pul
olan zәrfi uzatdı. Daş-qaşı satıb yaxşı xeyir götürә bilmişdi.
“Budur, – dedi, – mәn danışdığımız mәblәğә gәlirin yarısını da
әlavә elәdim”. Pedro ona tәşәkkür etdi vә zәrfi gecә masasının
çәkmәcәsinә soxdu.
Hәmin an o gördü ki, çarpayıyla üzbәüz şkafın qapısı aralıdır.
Şkafın asılqanlarından qadın paltarları, xәz kürk asılmışdı. Demәli,
o yan-bu yana tullanırdı vә bu “Kastiliya” sözü onun yaddaşında
Parisdәki, Fobur-Sent-Onore küçәsi yaxınlığında bir oteli
canlandırdı.
Nә vaxtsa, çox әvvәllәr birisi ona “Kastiliya” hotelindә görüş
vermişdi. Onunla artıq Qoş avenyusundakı evdә görüşmüşdü –
orda qәribә adamlar toplaşmışdılar, onlar sәslәrini qısaraq danışır,
görünür ki, hansısa işlәrini düzüb-qoşurdular. Hәmin şәxs ona
iki dәnә brilyant qolbaq vә bir qalstuk sıxacı tәklif etdi, çünki
Fransadan qaçmaq istәyirdi. Dәri qutuda olan daş-qaşı ona verdi,
qәrara aldılar ki, ertәsi gün axşam hәmin şәxsin yaşadığı “Kastiliya”
hotelindә görüşsünlәr.
O, piştaxtalı hotel hollunu, yanındakı kiçik barı, yaşıl çәpәrinin
üstündәn barmaqlıqlı mәhәccәri olan bağı xatırladı. Qapıçı onun
gәlişindәn xәbәrdar etmәk üçün zәng vurdu vә otağın nömrәsini
dedi.
Onun dünәnki tanışı ağzında siqaret çarpayıda uzanmışdı.
Tüstünü içinә çәkmir, sıx duman şәklindә, çox әsәbi bir hәrәkәtlә
havaya üfürürdü. Ucaboy, qarasaç kişi – hәmin әrәfәdә, Qoş
avenyusunda o özünü “latınamerika ölkәlәrindәn birinin diplomatik
missiyasının keçmiş ticarәt attaşesi” kimi tәqdim etmişdi. Amma
yalnız adını demişdi – Pedro.
Pedro çarpayının qırağında oturdu vә utancaq bir tәbәssümlә
gülümsündü. Nәdәnsә, bu Pedroya simpatiyası vardı, baxmayaraq
ki, qәti tanımırdı onu. Adama elә gәlirdi ki, o, özünü hotel
otağında tәlәdәki kimi hiss edir. Elә o dәqiqә Pedroya içindә pul
olan zәrfi uzatdı. Daş-qaşı satıb yaxşı xeyir götürә bilmişdi.
“Budur, – dedi, – mәn danışdığımız mәblәğә gәlirin yarısını da
әlavә elәdim”. Pedro ona tәşәkkür etdi vә zәrfi gecә masasının
çәkmәcәsinә soxdu.
Hәmin an o gördü ki, çarpayıyla üzbәüz şkafın qapısı aralıdır.
Şkafın asılqanlarından qadın paltarları, xәz kürk asılmışdı. Demәli,
