Page 114 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 114
Ïàòðèê Ìîäèàíî
mәnası yoxdur. Bu onda şübhә doğuracaq, hәm dә ki, konsyerjlәr
dә dünyadakı hәr şey kimi dәyişir.
Skuffi öldürәndә Deniz hәlә o binada yaşayırdımı? Əgәr biz
bir mәrtәbә altda yaşayırdıqsa, belә faciәvi hadisә diqqәtdәn
yayına bilmәzdi. Amma yaddaşımda kiçicik bir iz dә qalmayıb.
Yәqin, Deniz Roma küçәsindә çox yaşamayıb, bәlkә dә cәmi bir
neçә ay. Mәn dә orda yaşayırdımmı? Ya bәlkә Parisdә tamam
başqa sığınacağım vardı?
Yadımdadır, bir gecә necә oldusa, çox gec qayıtdıq. Skuffi
pillәkәndә oturmuşdu – çәnәsini әl ağacının başlığından yapışmış
әlinә söykәmişdi. Tamam boşalmışdı, buldoq baxışlarını bir
çarәsizlik sarmışdı. Onun yanında ayaq saxladıq. O, bizi görmürdü.
Onunla danışmağa cәhd etdik, istәdik kömәk edәk, evinә qalxsın,
amma mum heykәl kimi hәrәkәtsiz idi. Lampa söndü, yalnız
onun fosfor kimi işıq saçan kostyumu bәyaz lәkәtәk görünürdü.
Bütün bunlar, yәqin, lap әvvәllәrdә, Denizlә mәn yenicә tanış
olanda baş vermişdi.
25
İşığın düymәsini basdım, lakin Agentlikdәn çıxmaq yerinә
qaranlıqda durdum. Sonra işığı yenә yandırdım vә yenә söndürdüm.
Üçüncü dәfә yandırdım. Vә söndürdüm. Bu hәrәkәt içimdә nәlә-
risә oyadırdı: mәn hansısa, tәxminәn elә bu boyda otağın işığını
yandıran görürdüm özümü, amma nә vaxt – tәyin edә bilmirdim.
Vә bu jesti hәr axşam, eyni saatda tәkrar edirdim.
Nyel avenyudakı fәnәrin işığı Hüttenin masasına, kreslosuna
düşürdü. Onda, o zamanlar da mәn işığı keçirәrәk bir anlıq
belәcә donub qalır, sanki bayıra çıxmaqdan qorxurdum. O otağın
içәri tәrәfindә, divarda şüşәli bir kitab şkafı, yanında tacı güzgülü,
boz mәrmәrdәn kamin, çoxlu çәkmәcәsi olan yazı masası vә
pәncәrәsinin yanında divan vardı, – adәtәn nәsә oxumaq üçün
mәnası yoxdur. Bu onda şübhә doğuracaq, hәm dә ki, konsyerjlәr
dә dünyadakı hәr şey kimi dәyişir.
Skuffi öldürәndә Deniz hәlә o binada yaşayırdımı? Əgәr biz
bir mәrtәbә altda yaşayırdıqsa, belә faciәvi hadisә diqqәtdәn
yayına bilmәzdi. Amma yaddaşımda kiçicik bir iz dә qalmayıb.
Yәqin, Deniz Roma küçәsindә çox yaşamayıb, bәlkә dә cәmi bir
neçә ay. Mәn dә orda yaşayırdımmı? Ya bәlkә Parisdә tamam
başqa sığınacağım vardı?
Yadımdadır, bir gecә necә oldusa, çox gec qayıtdıq. Skuffi
pillәkәndә oturmuşdu – çәnәsini әl ağacının başlığından yapışmış
әlinә söykәmişdi. Tamam boşalmışdı, buldoq baxışlarını bir
çarәsizlik sarmışdı. Onun yanında ayaq saxladıq. O, bizi görmürdü.
Onunla danışmağa cәhd etdik, istәdik kömәk edәk, evinә qalxsın,
amma mum heykәl kimi hәrәkәtsiz idi. Lampa söndü, yalnız
onun fosfor kimi işıq saçan kostyumu bәyaz lәkәtәk görünürdü.
Bütün bunlar, yәqin, lap әvvәllәrdә, Denizlә mәn yenicә tanış
olanda baş vermişdi.
25
İşığın düymәsini basdım, lakin Agentlikdәn çıxmaq yerinә
qaranlıqda durdum. Sonra işığı yenә yandırdım vә yenә söndürdüm.
Üçüncü dәfә yandırdım. Vә söndürdüm. Bu hәrәkәt içimdә nәlә-
risә oyadırdı: mәn hansısa, tәxminәn elә bu boyda otağın işığını
yandıran görürdüm özümü, amma nә vaxt – tәyin edә bilmirdim.
Vә bu jesti hәr axşam, eyni saatda tәkrar edirdim.
Nyel avenyudakı fәnәrin işığı Hüttenin masasına, kreslosuna
düşürdü. Onda, o zamanlar da mәn işığı keçirәrәk bir anlıq
belәcә donub qalır, sanki bayıra çıxmaqdan qorxurdum. O otağın
içәri tәrәfindә, divarda şüşәli bir kitab şkafı, yanında tacı güzgülü,
boz mәrmәrdәn kamin, çoxlu çәkmәcәsi olan yazı masası vә
pәncәrәsinin yanında divan vardı, – adәtәn nәsә oxumaq üçün
