Page 94 - XX yuzilin Norvec hekay?si_Layout 1

XX əsrin Norveç hekayələri

qəribədi. Sən də söz danışdın, onlar bir-birinin səsini güclə
eşidirlər, hərəsi ancaq özünə qulaq asır. Xüsusən də atası
başqalarını, demək olar ki, heç vaxt dinləmir. Anası nə danışır?
Sanki bütün dedikləri yalnız onun üçündür ki, atası yenidən
qızışsın və ürəyindən keçənlərin hamısını deyə bilsin. Elə bil
qatar gedirdi: “tuk-tuk-tak, tuk-tuk-tak”. Əvvəl anası, sonra
atası, sonra anası, yenə atası. Yəqin ki, bu söhbəti çoxdan,
mətbəxdən bura keçməmişdən əvvəl başlamışdılar və atası
əsəbi halda fısıldayaraq çubuq çəkməyə başlamışdı. Marianna
bunu da süfrənin altından görür. O hətta görmədiyi şeyləri də
görür. Səsləri eşitməsi kifayətdi, o saat mənzərəni bütünlüklə
təsəvvür eləyir. Atasının əli və o əlin tutduğu kibrit çöpünün
sayrışan şöləsi atasının çubuq çəkdiyinin sübutu idi.
Anası deyir:
– Axı, əzizim, bu əzikdən ötrü ömürboyu hirslənmək olmaz.
“Ömürboyu!...” – atası acıqla çubuğu yelləyir (“Lap dirijor
kimi eləyir – Marianna fikirləşir, – eynən orkestr dirijoru kimi”),
– cəmi bir həftə keçib, bircə həftə, yeri gəlmişkən, bu gün düz
bir həftədi. Səhər heç nədən şübhələnmədən həmişəki kimi
evdən çıxıram, maşına oturmaq istəyirəm və birdən nə
görürəm... bu... özün də bilirsən... bu əziyi. Sən də deyirsən
94 “ömürboyu”... Sənə qalsa, maşının qapısındakı əzik boş şeydi.
Elə danışırsan ki, guya belə bir əzik, ümumiyyətlə, olmayıb və
yoxdu.
– Doğrudu, biz bunu artıq müzakirə eləmişik. Maşının -
sığortası var, amma pul verəcəklərmi, orasını deyə bilmərəm.
– Bircə bu çatmırdı. Axı məsələ heç də bunda deyil. Əsas
məsələ pul deyil, başqa şeydi. Əlbəttə, bir o çatmırdı ki, pulu
ödəməkdən imtina eləsinlər. Amma əsas məsələ odu ki, bunu
kimin və niyə elədiyini bilmək istəyirəm.
– Bunu eşitmişəm. Deyirsən bir həftə keçib? Amma mənə
elə gəlir ki, yarım il keçib. Bu əzik haqqında həddən artıq çox
danışırsan. Arıqlamısan, rəngin solub, yeməkdən kəsilmisən.
Belə şey olar? Xırda bir məsələ üçün bu qədər üzülmək nəyə
lazım?