Page 48 - XX yuzilin Norvec hekay?si_Layout 1

XX əsrin Norveç hekayələri

kişiyə ünvanlanmışdı. Nils özünə belə bir ehtiramı qazan -
mamışdı, dünən o yalnız özünü aldatmışdı.
Qəflətən inadla başını tərpətdi.
Axı bütün ağırlığı ancaq mənim çiynimə düşəcək bir evə
gedirəm! Və mən hər çətinliyə hazıram!
Sonra yenə süstləşdi.
Əgər böyümək budursa, nə əzablıymış. Amma yenə başını
tərpətdi və kor bir inadla yan-yörəsində oturanlara baxdı.
Mənim onların mərhəmətinə ehtiyacım yoxdu, özlərinə
yazıqları gəlsin.
Ürəyindəki sözləri onun gözündən oxuya bilmişdilər. Bu,
onların sifətlərindən görünürdü. Odur ki, ona olan bütün
maraqları itdi və baxışlarını ondan çəkdilər.
Onu üşütmə tutmuşdu.
Yox, o, tamam yanırdı.
Deməli, böyümək bu imiş, tikə-tikə bölünmək...
Daha Fetə az qalıb.
Fikirləşdi ki, doğmalarıyla görüşəcən özünü toxtatmalıdı,
onsuz da, yazıqlar dərd içindədilər.

Evləri yolun düz kənarındaydı. Nils qalxıb avtobusdan
48 düşməyə hazırlaşdı. Sürücünün kabinəsini döyməyə ehtiyac
olmadı, özü harada dayanacağını bilirdi. Əslində, tabutun hara
aparıldığından avtobusda olanların hamısının xəbəri vardı.
Qabaqda Fetin torpaqları görünürdü. Toxum səpilməmiş
torpaqlar. Kasıb və yöndəmsiz – ona görə də ürək ağrıdan tor-
paqlar.
Budu, atası onu qarşılayır. Öyrəşdiyi, vərdiş etdiyi, ona
görə də yaddaşına həkk olunan bir mənzərə. Yox, onun atası
ölməyib.
Anasıyla qardaş-bacıları yolun ağzında dayanmışdılar. Ba -
la ca bacısı böyük avtobusu saxlatmaq üçün əlini qaldırdı. Av-
tobus dayananda sevincək güldü. Böyük uşaqlardan hansısa
onu dümsüklədi.
Nils yerə atıldı.