Page 304 - XX yuzilin Norvec hekay?si_Layout 1

XX əsrin Norveç hekayələri

üslubunda metal heykəlcik idi. Velosipedin üstündə divardan
sukeçirməyən sarı uşaq plaşı və cırıq kombinezon asılmışdı;
yerdə isə qırmızı rəngli rezin çəkmələr gözümə sataşdı. Otağa
keçdik. Divanın üstündə əlini balaca masanın üzərindəki kon -
yak şüşəsinə tərəf uzatmış gözüyumulu kukla vardı; qadın
divan da oturanda kukla yırğalandı. Mən keçib kresloda otur -
dum.
Qadın iki qədəhə konyak süzdü. İçdik. Susub heç nə danış -
mırdım, fikirləşirdim ki, əgər nəsə demək lazımdısa, qoy özü
desin.
Sözə qərəzsiz başladı.
– Bu, necə olub? – soruşdu.
– Cəbhədə olub, – dedim.
Bir müddət məni maraqla süzüb, sonra soruşdu:
– Və sən bununla heç cür barışa bilmirsən?
– Ayaq təzədən bitmir axı.
Qədəhi əlində fırlada-fırlada bir müddət də susdu.
– Haqlısan, – handan-hana dilləndi. – Mən bu barədə
fikirləşməmişəm.
Başa düşmədim ki, məhz nəyi nəzərdə tutur.
– Belə çıxır ki, mənim bəxtim səninkindən çox gətirib, –
304 dedi. – Mən əlil deyiləm. Təzədən doğa bilərəm.
Düşündüm ki, artıq ələ salır. Bu fikirdən cinləndim, onu
sancmaq, nə cürsə ağrıtmaq istədim:
– Ona görə orda durmuşdun?
– Harda?
– Körpüdə.
Amma o, sözlərimə ciddi yanaşdı, arasındakı gizli zəhəri
sezmədi.
– Yox, – inamsızlıqla dilləndi. – Düzü, bilmirəm. Çətin ki.
Sa dəcə mənimçün fərqi yox idi. Dedim nə fərqi var, qoy belə
olsun.
Hə, demək, belə. Fikirləşdim ki, deməli, sənə heç indi də
bir fərqi olmayacaq.
– Səninçün indi də fərqi yoxdu? – soruşdum. – Mən burda
yalnız buna görə oturmuşam, eləmi?