Page 258 - XX yuzilin Norvec hekay?si_Layout 1

XX əsrin Norveç hekayələri

baxıb gülümsəyirdilər. Buzun parıltılı səthində sürüşən saman
tayı küləyin səsinə bənzər səslər çıxarırdı. Bəzən taylar nəyəsə
ilişirdi, fənəri qaldırıb baxanda kələ-kötür ağac köklərini
görürdülər. Bir azdan saman tayları gölün sahilinə toxundu,
onları yenidən bellərinə almalı oldular.
Birte hiss edirdi ki, evdən uzaqlaşdıqca gücü tükənir.
Ayaqlarının sızıltısı şiddətlənmişdi, beli ağrıyırdı, kəndir çiynini
kəsirdi. “Deyəsən, qocalıram, – kədərlə düşündü, – lap əldən
düşmüşəm!” Ürəyinin dərinliklərində etiraz hissi baş qaldırdı.
Özü də bilmirdi kimə, nəyə etiraz edir. “Mən bu saman
taylarını hara aparıram? – donquldandı. – Bu lənətə gəlmiş
saman nəyimə lazımdır axı?”
Amma bu, çox çəkmirdi. Öz gücsüzlüyündən utanır, özünü
toparlamağa çalışırdı. Artıq ağrılarını hiss etmirdi. Gecə revma-
tizm onu yatmağa qoymamışdı. İndi ağrısı yox idi, amma
yorğunluqdan bütün bədəni sızıldayırdı. “Yerimək uzanmaq-
dan yaxşıdır”, – öz-özünə fikirləşdi.
Siqval üçün daha çətin idi. Birte onu qabağa buraxmışdı
ki, onunla ayaqlaşa bilsin. Amma o, çətinliklə yeriyirdi, tez-tez
süpürgə kollarına ilişib yıxılır, Birte yaxınlaşıb kömək eləməsə,
ayağa qalxa bilmirdi.
258 – Bəlkə, yükünü azaldaq? – Birte soruşdu.
– Yox, – oğlan dişlərini bir-birinə sıxdı. Solğun işıqda onun
sifəti elə balaca görünürdü ki… Fənəri çoxdan söndür -
müşdülər. İndi fənəri cənubda, dağların üzərində parıldayan
günəş əvəz edirdi. Ətrafa səssizlik çökmüşdü, hər şey hərə -
kətsiz idi, otların saplağı belə tərpənmirdi. Haradansa uzaqlar-
dan balta səsləri gəlirdi. Bu, Titlann xutoru olmalıydı. Həmin
xutor təxminən yolun yarısında yerləşirdi. Xutordan keçib-
getməli olacaqdılar, başqa yol yox idi.
Titlann və Sveygens sakinləri bir-birini düşmən gözündə
görürdülər. Birte onların evinin yanından keçəndə hamısı
gizlənir, üzə çıxmırdılar. Hamısı da ona görə ki, bir dəfə Birte
xutor sahibini ot oğurluğu üstündə yaxalamışdı. İndi xutorun
yanından keçib-gedərkən, özü də utanırdı.