Page 99 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"
P. 99
mış yaşlı həyat aşiqinin məktubları
oyatmır; ondan heç nә әxz elәyә bilmirәm. Hәlә bir gün MİGEL DELİBES SEÇİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ
әvvәl çәtinlik çәkmәdәn bu skeleti cana-qana gәtirәrdim,
ancaq yuxusuz gecәdәn sonra özümdә hәmin qabiliyyәti 99
hiss elәmirәm. Dünәn әtraflı düşünülәnlәr, yerli-yerindә
görünәnlәr, sәhәr heç nә oyatmaq iqtidarında olmayan,
sanki başqasının yazdığı söz yığınına çevrilir.
Gәl mәktubumun mövzusuna qayıdaq, çünki bu
gün әlimә qәlәm almışam ki, Rafaela ilә münasibәtimdә
heç bir çirkin şey olmadığına Sizi inandıram vә başım-
dakı qarışıqlığa baxmayaraq, gәrәk mәqsәdimi hәyata
keçirәm. Başa düşürәm ki, mәni öz qohumuna göz dikәn
şәhvәtpәrәst adlandıranda zarafat edirsiniz, ancaq mәnә
bәraәt dә qazandırmırsınız. Mәktubunuzun sәtirlәrin-
dәn axıra qәdәr deyilmәyәn ikimәnalı fikirlәr, qәsdәn
mövzunu qapatmamaq istәyi duyulur, çünki ürәyinizin
dәrinliyindә Rafaela ilә, hәr halda, fikrimdә günah
işlәtdiyimә inanırsınız. Əgәr bu mәsәlәyә toxunası ol-
duqsa, icazәnizlә sual verim: fikirlәrimizi necә yönәldә,
onları necә nәzarәtdә saxlaya bilәrik? Mәgәr onlar çox
vaxt bizdәn asılı olmadan öz yollarıyla getmirlәrmi?!
Kәnddә müәllimim senyorita Pasın dәrdindәn öl-
düyüm vaxtlarda keşiş don Pedro Selestinoya hәr dәfә
tövbә elәyәndә ona eyni şeyi deyirdim: “Müqәddәs ata,
deyәsәn, yaramaz şeylәr fikirlәşmişәm”. O da hәr dәfә
eyni cür cavab verirdi: “Deyәsәn nәdi? Sәn dә bilmәsәn,
kim bilәsidi?” Belә ki, çiynimdә ötәn illәrin yükü, burda
mәnim nә qәdәr günahım olduğunu hәlә bu gün dә
bilmirәm. Nә qәdәr öz-özünә tәkrar elәsәn dә – sözdә,
ya fikrindә – sәnin istәyin yoxdu, o, yenә yarana bilәr.
Buna necә mane olasan? Vә bu istәyin tәsiri altına düş-
mәmәk kifayәt elәyirmi ki – bir qayda olaraq onu tәmin
etmәk bizdәn asılı olmur – әxlaqi tәmәllәr sarsılmasın?
Paxıllıq haqqında da eyni şeyi demәk olar. Mәgәr paxıl
üçün әn böyük işgәncә onun öz günahı deyilmi? Mәgәr
ömrünün yarısını vermәzmi ki, elә olmasın, bu qәdәr
ağır yükü çiynindә daşımasın?
oyatmır; ondan heç nә әxz elәyә bilmirәm. Hәlә bir gün MİGEL DELİBES SEÇİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ
әvvәl çәtinlik çәkmәdәn bu skeleti cana-qana gәtirәrdim,
ancaq yuxusuz gecәdәn sonra özümdә hәmin qabiliyyәti 99
hiss elәmirәm. Dünәn әtraflı düşünülәnlәr, yerli-yerindә
görünәnlәr, sәhәr heç nә oyatmaq iqtidarında olmayan,
sanki başqasının yazdığı söz yığınına çevrilir.
Gәl mәktubumun mövzusuna qayıdaq, çünki bu
gün әlimә qәlәm almışam ki, Rafaela ilә münasibәtimdә
heç bir çirkin şey olmadığına Sizi inandıram vә başım-
dakı qarışıqlığa baxmayaraq, gәrәk mәqsәdimi hәyata
keçirәm. Başa düşürәm ki, mәni öz qohumuna göz dikәn
şәhvәtpәrәst adlandıranda zarafat edirsiniz, ancaq mәnә
bәraәt dә qazandırmırsınız. Mәktubunuzun sәtirlәrin-
dәn axıra qәdәr deyilmәyәn ikimәnalı fikirlәr, qәsdәn
mövzunu qapatmamaq istәyi duyulur, çünki ürәyinizin
dәrinliyindә Rafaela ilә, hәr halda, fikrimdә günah
işlәtdiyimә inanırsınız. Əgәr bu mәsәlәyә toxunası ol-
duqsa, icazәnizlә sual verim: fikirlәrimizi necә yönәldә,
onları necә nәzarәtdә saxlaya bilәrik? Mәgәr onlar çox
vaxt bizdәn asılı olmadan öz yollarıyla getmirlәrmi?!
Kәnddә müәllimim senyorita Pasın dәrdindәn öl-
düyüm vaxtlarda keşiş don Pedro Selestinoya hәr dәfә
tövbә elәyәndә ona eyni şeyi deyirdim: “Müqәddәs ata,
deyәsәn, yaramaz şeylәr fikirlәşmişәm”. O da hәr dәfә
eyni cür cavab verirdi: “Deyәsәn nәdi? Sәn dә bilmәsәn,
kim bilәsidi?” Belә ki, çiynimdә ötәn illәrin yükü, burda
mәnim nә qәdәr günahım olduğunu hәlә bu gün dә
bilmirәm. Nә qәdәr öz-özünә tәkrar elәsәn dә – sözdә,
ya fikrindә – sәnin istәyin yoxdu, o, yenә yarana bilәr.
Buna necә mane olasan? Vә bu istәyin tәsiri altına düş-
mәmәk kifayәt elәyirmi ki – bir qayda olaraq onu tәmin
etmәk bizdәn asılı olmur – әxlaqi tәmәllәr sarsılmasın?
Paxıllıq haqqında da eyni şeyi demәk olar. Mәgәr paxıl
üçün әn böyük işgәncә onun öz günahı deyilmi? Mәgәr
ömrünün yarısını vermәzmi ki, elә olmasın, bu qәdәr
ağır yükü çiynindә daşımasın?
