Page 95 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"
P. 95
mış yaşlı həyat aşiqinin məktubları
sibәtiylә seçilirdi. Serxioya – әvvәllәr haqqında Sizә yaz- MİGEL DELİBES SEÇİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ
dığım nizami ordunun kapitanına qarşı da, hәr halda,
zahirәn belәydi. Bacımın ona görә xәyala daldığını, 95
sevindiyini, hәyәcanlandığını heç vaxt görmәmişdim.
Hisslәrini cilovlamağı bacaran, başqalarına xas olan
duyğu vә ehtiraslardan mәhrum soyuq bir qadındı.
Necә olsa da, әvvәlcә Serxioaya paxıllığım tuturdu, hәt-
ta iş o yerә gәlib çatdı ki, ona nifrәt elәmәyә başladım.
Boynuma alıram ki, – bunu demәsәm, daha yaxşı olar-
dı, – o, İqualada hәlak olanda özümü kәdәrlәnmiş
göstәrsәm dә, ancaq әslindә, elә bil çiynimdәn yük
götürülmüşdü. Çünki Rafelanın mәni tәrk elәyib kapi-
tanla yaşayacağı fikriylә barışa bilmirdim. Onu hәmişә
yanımda görmәk istәyirdim; istәyirdim inanam ki, hara
getsә dә, yenә hökmәn qayıdacaq, hәmçinin – bu, Sizә
qәribә gәlәcәk – onun hәmişә bakirә qalmasını istәyir-
dim.
On yaşında vurulduğum müәllimim senyorita Pas,
necәsә, bacıma oxşayırdı. Hәr ikisinin peşәsi eyniydi, ik-
isinin dә gözәl bәdәni, gözlәrindә istehzalı parıltı, va-
rıydı. İndi mәnә elә gәlir, mәhz buna görә ona
vurulmuşdum, şeir hәsr elәmişdim, hәrdәn, Tanrı mәni
bağışlasın, şәhvani şeirlәr yazmışdım. Rәhmәtlik Rafa-
elanı vә senyorita Pası başqa şey dә birlәşdirirdi: hәr
iksinin hәrәkәtindә bir lәnglik, eyni zamanda, gizlincә
duyulan, adamı hәyәcanlandıran bir hissiyyatlılıq varıy-
dı. Rafaela o qәdәr cazibәdar idi ki, hәtta mәn, qardaşı
olsam da, ona biganә qala bilmirdim.
Axıra qәdәr sәmimi olacağam: yәqin, elanı oxuyan-
dan sonra Sizә mәktub yazmağıma başlıca sәbәb maraqlı
uyğunluqlarla bağlı olmuşdu: rәhmәtlik bacım Rafae-
lanın çәkisi Sizdәn bir kiloqram az idi, boyu Sizinlә eyni
idi – bir metr altmış santimetr vә Sizin ifadәnizlә desәk,
o da yaşından cavan görünürdü. Elanı oxuyanda Sizi,
onu xatırladığım kimi tәsәvvür elәdim: qәdd-qamәtli,
sibәtiylә seçilirdi. Serxioya – әvvәllәr haqqında Sizә yaz- MİGEL DELİBES SEÇİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ
dığım nizami ordunun kapitanına qarşı da, hәr halda,
zahirәn belәydi. Bacımın ona görә xәyala daldığını, 95
sevindiyini, hәyәcanlandığını heç vaxt görmәmişdim.
Hisslәrini cilovlamağı bacaran, başqalarına xas olan
duyğu vә ehtiraslardan mәhrum soyuq bir qadındı.
Necә olsa da, әvvәlcә Serxioaya paxıllığım tuturdu, hәt-
ta iş o yerә gәlib çatdı ki, ona nifrәt elәmәyә başladım.
Boynuma alıram ki, – bunu demәsәm, daha yaxşı olar-
dı, – o, İqualada hәlak olanda özümü kәdәrlәnmiş
göstәrsәm dә, ancaq әslindә, elә bil çiynimdәn yük
götürülmüşdü. Çünki Rafelanın mәni tәrk elәyib kapi-
tanla yaşayacağı fikriylә barışa bilmirdim. Onu hәmişә
yanımda görmәk istәyirdim; istәyirdim inanam ki, hara
getsә dә, yenә hökmәn qayıdacaq, hәmçinin – bu, Sizә
qәribә gәlәcәk – onun hәmişә bakirә qalmasını istәyir-
dim.
On yaşında vurulduğum müәllimim senyorita Pas,
necәsә, bacıma oxşayırdı. Hәr ikisinin peşәsi eyniydi, ik-
isinin dә gözәl bәdәni, gözlәrindә istehzalı parıltı, va-
rıydı. İndi mәnә elә gәlir, mәhz buna görә ona
vurulmuşdum, şeir hәsr elәmişdim, hәrdәn, Tanrı mәni
bağışlasın, şәhvani şeirlәr yazmışdım. Rәhmәtlik Rafa-
elanı vә senyorita Pası başqa şey dә birlәşdirirdi: hәr
iksinin hәrәkәtindә bir lәnglik, eyni zamanda, gizlincә
duyulan, adamı hәyәcanlandıran bir hissiyyatlılıq varıy-
dı. Rafaela o qәdәr cazibәdar idi ki, hәtta mәn, qardaşı
olsam da, ona biganә qala bilmirdim.
Axıra qәdәr sәmimi olacağam: yәqin, elanı oxuyan-
dan sonra Sizә mәktub yazmağıma başlıca sәbәb maraqlı
uyğunluqlarla bağlı olmuşdu: rәhmәtlik bacım Rafae-
lanın çәkisi Sizdәn bir kiloqram az idi, boyu Sizinlә eyni
idi – bir metr altmış santimetr vә Sizin ifadәnizlә desәk,
o da yaşından cavan görünürdü. Elanı oxuyanda Sizi,
onu xatırladığım kimi tәsәvvür elәdim: qәdd-qamәtli,
