Page 47 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"
P. 47
SƏRSƏM
xeyli әziyyәtdәn, xeyli cәhddәn sonra, axır ki, krossvord- MİGEL DELİBES SEÇİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ
dakı sonuncu sözü tapan adamların keçirdiyi xoş duy-
ğularla dolmuşdu.
XXIII
Hәrdәn, Davisito, elә olur ki, çoxdan içindә dәfn 47
olunan tәәssüratlar, epizodlar suvağı tökülmüş divarın,
qoxunun, sözün, baxışın, ya nәğmәnin sayәsindә üzә
çıxır. Sanki sehrli çubuğun hәrәkәtiylә keçmişindәki
bütün әhvalatları xatırlayırsan. Tamamilә aydındı ki,
Davisito, belә xatirәlәrin böyük hissәsi bizimlә qәbrә
gedәcәk, çünki hәmin nәğmә, hәmin baxış, hәmin söz,
hәmin qoxu rastımıza çıxmayıb ki, onları tәrpәdib
oyada; hәrәkәtverici qüvvә tapılmayıb ki, münasib
mәqamda onları cana gәtirә. Bu xatirәlәr xatirә olmaq-
dan çıxıblar, ancaq kimsә onları gizlicә dәhmәrlәsә,
tәzәdәn canlana bilәrlәr.
Pansiona qayıdanda, bunları düşünürdüm, Davis-
ito, giriş isә artıq o qәdәr qaranlıq vә sakitlik idi ki, liftә
minib anlaşılmaz qorxu içindә әlhavasına üçüncü
mәrtәbәnin düymәsini axtardım, düymә әvәzinә mәni
qabaqlayan әlә toxunanda donub qaldım. Mәni qara
basdığını düşünüb әlimi çәkdim, bir neçә saniyә tәrәd-
düddәn sonra әminlik üçün әlimi yenә düymәyә
uzatdım, ancaq hәmin әl orda idi, Davisito, özü dә bu әl
ağır, hәm dә çox soyuq idi. Qorxudan özümü elә itirdim
ki, әlim o biri әlin üstünә düşdü vә birdәn işıq yandı,
mәn geri dönmәdәn, arxamda dayanıb köhnә dost kimi
üzümә gülümsәyәn Robinetin әksini liftin qapısına
vurulmuş şüşәdә gördüm.
Ax, Davisito! Üçüncü mәrtәbәyә boş yerә liftlә qalx-
mağın mәnim üçün dözülmәz dәrәcәdә uzun, qurtar-
maq bilmәyәn bir yola çevrilmәsindәn danışmağa
dәyәrmi? Doğrusu, belә bir tiplә liftdә tәk qalmaq, on-
xeyli әziyyәtdәn, xeyli cәhddәn sonra, axır ki, krossvord- MİGEL DELİBES SEÇİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ
dakı sonuncu sözü tapan adamların keçirdiyi xoş duy-
ğularla dolmuşdu.
XXIII
Hәrdәn, Davisito, elә olur ki, çoxdan içindә dәfn 47
olunan tәәssüratlar, epizodlar suvağı tökülmüş divarın,
qoxunun, sözün, baxışın, ya nәğmәnin sayәsindә üzә
çıxır. Sanki sehrli çubuğun hәrәkәtiylә keçmişindәki
bütün әhvalatları xatırlayırsan. Tamamilә aydındı ki,
Davisito, belә xatirәlәrin böyük hissәsi bizimlә qәbrә
gedәcәk, çünki hәmin nәğmә, hәmin baxış, hәmin söz,
hәmin qoxu rastımıza çıxmayıb ki, onları tәrpәdib
oyada; hәrәkәtverici qüvvә tapılmayıb ki, münasib
mәqamda onları cana gәtirә. Bu xatirәlәr xatirә olmaq-
dan çıxıblar, ancaq kimsә onları gizlicә dәhmәrlәsә,
tәzәdәn canlana bilәrlәr.
Pansiona qayıdanda, bunları düşünürdüm, Davis-
ito, giriş isә artıq o qәdәr qaranlıq vә sakitlik idi ki, liftә
minib anlaşılmaz qorxu içindә әlhavasına üçüncü
mәrtәbәnin düymәsini axtardım, düymә әvәzinә mәni
qabaqlayan әlә toxunanda donub qaldım. Mәni qara
basdığını düşünüb әlimi çәkdim, bir neçә saniyә tәrәd-
düddәn sonra әminlik üçün әlimi yenә düymәyә
uzatdım, ancaq hәmin әl orda idi, Davisito, özü dә bu әl
ağır, hәm dә çox soyuq idi. Qorxudan özümü elә itirdim
ki, әlim o biri әlin üstünә düşdü vә birdәn işıq yandı,
mәn geri dönmәdәn, arxamda dayanıb köhnә dost kimi
üzümә gülümsәyәn Robinetin әksini liftin qapısına
vurulmuş şüşәdә gördüm.
Ax, Davisito! Üçüncü mәrtәbәyә boş yerә liftlә qalx-
mağın mәnim üçün dözülmәz dәrәcәdә uzun, qurtar-
maq bilmәyәn bir yola çevrilmәsindәn danışmağa
dәyәrmi? Doğrusu, belә bir tiplә liftdә tәk qalmaq, on-
